First Aid Kit - Ruins

«Η Johanna και η Klara είναι δύο Σουηδέζες που γράφουν και τραγουδούν στα αγγλικά, τραγούδια σε country/folk ύφος, με προφορά που θα ζήλευε και ο μέσος κάτοικος του αμερικανικού Νότου».

Θα μπορούσε να είναι σύντομο ανέκδοτο ή περίληψη εισήγησης σε διεθνές συνέδριο για τα ωφέλη της παγκοσμιοποίησης. Όμως είναι απλώς μία ακόμα καθημερινή, «indie» ιστορία.

Ακόμα και για τον πλέον δύσπιστο, πάντως, οι αδελφές Söderberg κατάφεραν ουκ ολίγα από τότε που κάποιος τις ανακάλυψε σε ένα βιντεάκι στο YouTube να διασκευάζουν τραγούδια των Fleet Foxes –κι ένα από αυτά είναι ότι έγιναν μεγαλύτερο όνομα από την παρέα του Robin Pecknold. Αλλά και τα άλμπουμ The Lion’s Roar (2012) και Stay Gold (2014) απέδειξαν ότι, καμιά φορά, η ομορφιά μπορεί να σε κάνει να αγνοήσεις την έλλειψη χαρακτήρα και να σε οδηγήσει σε διόλου ενοχοποιητικές διαδρομές απόλαυσης.

Το Ruins είναι ο 4ος μεγάλος σταθμός της δισκογραφικής διαδρομής των δύο δεσποινίδων και δεν τις βρίσκει σε κανενός είδους σταυροδρόμι. Παρότι ο τίτλος αναφέρεται στη διάλυση του δεσμού της Klara, αλλά και στις αναταράξεις που πέρασε η σχέση της με την Johanna –σε γεγονότα δηλαδή που συνήθως οδηγούν σε απολογισμούς και αναθεωρήσεις– οι First Aid Kit συνεχίζουν χωρίς να αλλάξουν το παραμικρό. Αντίθετα, εμφανίζονται πλήρως αφοσιωμένες στο κυνήγι για οτιδήποτε έχει να κάνει με την Αμερική: επιστρατεύουν τον Peter Buck των R.E.M., συνεργάζονται με μέλη των Midlake και Wilco, μέχρι και τον παραγωγό Tucker Martine προσλαμβάνουν, ποντάροντας προφανώς στη θητεία του στη βαθιά americana.

Πάντα, όμως, υπάρχουν κάποια όρια για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας καλλιτεχνικός οργανισμός χωρίς να εξελιχθεί· και νομίζω ότι, κάπου εδώ, οι First Aid Kit έρχονται αντιμέτωπες με τα δικά τους. Το Ruins προκύπτει και πάλι όμορφος δίσκος ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του, αλλά αφήνει μια σαφώς αδύναμη γεύση. Είναι η πρώτη φορά, ίσως, στην καριέρα των δύο μουσικών όπου κανένα δροσερό χάιδεμα των χορδών της ακουστικής κιθάρας, καμιά γλυκόπιοτη pedal steel, κανένα τρικ-έκπληξη (πλήκτρα, έγχορδα, πνευστά, you name it) δεν καταφέρνει να πληρώσει το κενό που αφήνει η απουσία καλών συνθέσεων. Ακόμα και η πάντα εκπληκτική χημεία στην εναρμόνιση των δύο φωνών, μοιάζει συχνά ανήμπορη να συνεπάρει εδώ.

Όντως, αν εξαιρέσει κανείς μερικές συμπαθητικές στιγμές (“Rebel Heart”, “It’s A Shame”), αλλά και μία σπουδαία (“Fireworks”), όλες τους στο πρώτο του μισό, το Ruins είναι ένα πόνημα αναιμικό. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα γνωστά και φθαρμένα μελωδικά μονοπάτια, αλλά και με την άχρωμη και άτολμη στιχουργία, στην οποία δεν αναγνωρίζεις σχεδόν τίποτα από το τσαγανό που διείπε το περσινό, πολιτικοποιημένο single “You Are The Problem Here”, για παράδειγμα. Να φταίει η θέληση για ικανοποίηση του ευμεγέθους ακροατηρίου; Να είναι απλώς η κακιά στιγμή από άποψη έμπνευσης; Ή μήπως η εξάντληση της ικανότητας μίμησης μιας «ξένης» παράδοσης; Σίγουρα όλα τα παραπάνω αληθεύουν, έστω σε διαφορετικό βαθμό το καθένα.

Υπάρχουν κάποια βίντεο στο ίντερνετ από εμφανίσεις των First Aid Kit στις τελετές απονομής του Polar Music Prize, όπου θα τις δείτε να συγκινούν μέχρι δακρύων των Paul Simon και την Emmylou Harris. Δεν είναι τυχαίο κάτι τέτοιο: είναι όντως πηγαίο και μαγικό το τραγούδισμα των δύο κοριτσιών, και αυθεντική η αγάπη τους για τον τραγουδοποιητικό μύθο της Αμερικής. Όμως, δεν κατάφεραν μέχρι στιγμής –ίσως δεν το σκέφτηκαν καν– αυτήν την αγάπη να τη μετουσιώσουν σε μια τέχνη που να φέρει τη δική τους σφραγίδα. Αντιθέτως, επέλεξαν τη σιγουριά (και ευκολία) της tribute λογικής.

Είναι το καύσιμο του ταλέντου τους που τις έφερε ως εδώ. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα θελήσουν να επενδύσουν και κάτι περισσότερο στην όλη υπόθεση, αν επιτέλους θα ρισκάρουν οτιδήποτε.

{youtube}wp3op-DYFG4{/youtube}