Τα 3 αλάνια που απαρτίζουν τους Migos, ενώ δείχνουν ράπερ των σκιών, είναι στην πραγματικότητα πολύ επιδραστικά στο αμερικανικό mainstream και δικαίως περηφανεύονται γι’ αυτό, συμπεριφερόμενα σαν να «ελέγχουν τη φάση». Πρόκειται για διορατικούς bros, οι οποίοι είναι πράγματι σε θέση να πάνε το πράγμα μπροστά, χωρίς μάλιστα να προσπαθήσουν πολύ. Το 3ο τους άλμπουμ παίρνει τη σκυτάλη από εκεί όπου την άφησε το περσινό Culture και μας σερβίρει 24 κομμάτια, απολύτως ταγμένα στην υπερβολή.
Οι Migos γιορτάζουν στη μούρη μας την κατακτημένη χλιδή, κουβαλώντας τον αέρα του αμφισβητήσιμου και του παράνομου. Το Culture II δεν είναι καθόλου ευχάριστος δίσκος, μάλλον επειδή το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ η ψυχαγωγία. Είναι μουτρωμένος και τεταμένος δίσκος, που γιορτάζει τις δάφνες της επιτυχίας με έναν πολύ δραματικό τρόπο. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως τα 105 λεπτά του γίνονται εξαντλητικά όταν ακούς μόνο για τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα φιρμάτα ρούχα, τα ακριβά ρολόγια που έχουν αποκτήσει και τα ναρκοδόλαρα που έχουν 'κονομήσει οι Migos. Με την επίδειξη της ευμάρειας ως γαλόνι να αγγίζει τα όρια του ενοχλητικού, η αλήθεια είναι πως μπορούν και προσφέρουν ωραίο groove, ιδίως σε κομμάτια σαν το "Bad Bitches Only", που διαθέτουν «πνεύμα» και αποδραστική δύναμη.
Οι καλοζωισμένοι ναρκέμποροι έχουν old school μουσική παιδεία και η state-of-the-art παραγωγή τούς κάνει να ξεχωρίζουν από τις σφηκοφωλιές του gangsta. Τραγούδια μάλιστα όπως το "Culture National Anthem" και το "Narcos" αποτελούν ένα στοχευμένο μείγμα μουσικής με ακατάβλητη μαχητικότητα. Οι ίδιοι δείχνουν να «γλεντάνε» και να λοιδορούν το σύγχρονο καλογυαλισμένο χιπ χοπ: «ποιος Kanye και ποιος Jay-Z» φαίνεται να μορφάζουν με κάθε τους τραγούδι. Σαν οπλαρχηγοί της δικής τους αυτοκρατορίας από hos, thugs, και bitches, οι Migos ξεδίνουν στιχουργικά με τις αλητήριες απόψεις τους περί καπιταλισμού και σε αυτό συνδράμουν φιλικά προσκείμενοι rappers και διαθέσιμες μίνι ντίβες, όπως η Nicki Minaj.
Δεν νιώθεις ωστόσο τίποτα ακούγοντας το Culture II. Απλά υποβάλλεσαι σε αρκετά σημεία χάρη στο τεχνολογικό downtempo και ίσως σαστίζεις σε πολλά άλλα, εξαιτίας της σκοτεινής μουντίλας και του δυστοπικού πλαισίου της φάσης του. Όταν τελειώνει πάντως η ακρόασή του, δεν το αναζητάς ξανά, παρότι μένεις με μια αίσθηση πλήρους κάλυψης.
{youtube}HI-mXMr8glQ{/youtube}
