Τόλκιν και metal –ποια είναι τα πρώτα ονόματα που έρχονται στον νου; Εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, δύο είναι οι μπάντες που ξεπετάγονται όποτε κάνω την ερώτηση αυτή: Summoning και Blind Guardian.
Και μπορεί οι Γερμανοί power metallers να έχουν αφιερώσει μια ικανή πτυχή των άλμπουμ τους στο έργο του μεγαλύτερου συγγραφέα του φανταστικού, όμως είναι οι Αυστριακοί που έχουν μετατρέψει τη δισκογραφία τους, ψυχή τε και σώματι, σε ναό της Μέσης Γης. Δεν είναι μόνο η στιχουργική θεματολογία· οι Summoning έχουν καταφέρει να αποστάξουν το πνεύμα της Μέσης Γης στην ατμόσφαιρα της μουσικής τους. Ένα πνεύμα φθινοπωρινής παρακμής και νοσταλγίας από τη μία, μαγείας και μυθολογικού/παραμυθένιου μεγαλείου από την άλλη, σαν εκείνο που βρίσκεται στον πυρήνα του ποιήματος “I sit beside the fire and think” από τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (το οποίο μάλιστα έχουν μελοποιήσει παλιότερα στο “A Distant Flame Before The Sun”).
Η προσήλωση αυτή σε μια συγκεκριμένη θεματολογία έχει ως αποτέλεσμα τη μικρή διαφοροποίηση του ήχου ανά τα χρόνια: οι Summoning έχουν βρει δηλαδή τη φόρμουλα εδώ και 2 δεκαετίες και δεν βλέπουν τον λόγο να αναλώνονται σε αναζητήσεις για χάρη του φάσματος της εξέλιξης. Άλλωστε όλοι οι δίσκοι τους μέχρι και το Oath Bound του 2006 ήταν εξαιρετικοί, με τα πρώτα σημάδια κόπωσης να εμφανίζονται μόλις στο Old Mornings Dawn του 2013 –στα οποία ίσως δόθηκε παραπανίσια έμφαση λόγω της κυκλοφορίας την ίδια χρονιά του Echoes Of Battle, ντεμπούτου των Caladan Brood, του ποιοτικότερου πνευματικού τους τέκνου.
Ο τίτλος του φετινού, 8ου δίσκου, With Doom We Come, έχει μια ασυνήθιστη (για τη μπάντα) αμεσότητα, η οποία προκύπτει από τη χρήση πρώτου πληθυντικού. Ομολογώ πως με ξενίζει λίγο, μιας και έως τώρα το απρόσωπο μοτίβο λειτουργούσε πολύ καλά όσον αφορά τη μυθική αποστασιοποίηση. Από εκεί και πέρα, όμως, τα πράγματα είναι γνώριμα, από το καταπληκτικό, ρομαντικής περιόδου εξώφυλλο, μέχρι το μουσικό ζουμί. Υπόψιν, όπως και με κάθε άλμπουμ των Αυστριακών, οι τουριστικές ακροάσεις κόβουν κάτι από τη μαγεία –εδώ οφείλεις να κάτσεις με προσήλωση και με τους στίχους ανά χείρας. Την πάτησα αρχικά, νομίζοντας πως ο δίσκος συνεχίζει στα χλιαρά μονοπάτια του Old Mornings Dawn· αλλά ένας συντονισμός με τη στιχουργική επίκληση του Protector στον Carcaroth (στο ομώνυμο κομμάτι), ήταν αρκετός για να αλλάξω οπτική.
Στα μουσικά έχουμε κλασικό Summoning ήχο με κιθάρες και πλήκτρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο δημιουργίας ατμόσφαιρας. Τα θέματα επαναλαμβάνονται εντός των κομματιών, με σταδιακά εμπλουτιζόμενες μορφές καθώς πλησιάζουμε στα σημεία κορύφωσης. Παχιά (πλην ηλεκτρονικά) τύμπανα με επιβλητικότητα νανικών σφυριών αντηχούν σαν γκονγκ. Ένα από τα δυνατά σημεία του συγκροτήματος, παραμένει η ικανότητα που έχει στη χρήση των πλήκτρων και ιδιαίτερα στην τοποθέτησή τους στο προσκήνιο για γιγάντωση του εξυψωτικού συναισθήματος –όπως για παράδειγμα στο ομώνυμο κομμάτι, με την παραμυθένια υφή. Τα δύο μέλη ως συνήθως μοιράζονται τα φωνητικά, με τον Protector να αναλαμβάνει την όψη της απελπισίας και τον Silenius αυτήν της μοχθηρίας. Τέλος, κάτι αναπάντεχο μα ευπρόσδεκτο, είναι η διακριτική προσθήκη επικής Bathory χροιάς (πιο εμφανής στο “Silvertine”), με αιθέρια πλήκτρα σε ρόλο background φωνητικών.
Στον προηγούμενο δίσκο η φθορά εντοπιζόταν στην τετριμμένη φύση των θεμάτων: έλειπε η αυθεντική συνθετική άνεση του παρελθόντος. Εδώ η έμπνευση επιστρέφει θυμίζοντας εποχές Oath Bound και Stronghold (1999), ενώ η ακρόαση των βασικών μελωδιών του “Silvertine” και του “Herumor” αρκεί προς επιβεβαίωση, καθώς πρόκειται για θέματα σμιλευμένα από αρχετυπικό φυσικό τοπίο, όπως μας υπενθυμίζουν και οι ακόλουθοι στίχοι:
«From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold»
Οι Summoning επέστρεψαν λοιπόν και δημιουργούν δονήσεις οι οποίες συντονίζονται με την εικονοπλασία του φανταστικού που φωλιάζει μέσα μας, προκαλώντας δάκρυα συγκίνησης και δέους. Μπορεί ο δίσκος να έχει 2 ελαφρώς αδύναμα κομμάτια στη δεύτερη πλευρά, αλλά το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται θετικότατο. Κι αν είναι να μείνει μόνο ένα πράγμα από το With Doom We Come, αυτό θα είναι το γουργουριστά νοσταλγικό κιθαριστικό μοτίβο στο "Mirklands", όμοιο με τον ρυθμό του κάρου του Γκάνταλφ.
{youtube}5OExKhV_0h8{/youtube}
