Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Άννα Βίσση περνά την πρώτη καμπή στην καριέρα της και οι δισκογραφικές ψάχνουν νέα, φρέσκα πρόσωπα να ανανεώσουν την ελληνική ποπ σκηνή. Η Ευρυδίκη, μαζί με τη Μαντώ, την Αλέξια, την Πωλίνα, την Κωνσταντίνα, την Τερέζα και τη Σοφία Αρβανίτη (η μόνη που έκανε καριέρα με ονοματεπώνυμο) ήταν τα κορίτσια που εμφανίστηκαν ή δημιουργήθηκαν την εποχή εκείνη, αποτελώντας τις άξιες εκπροσώπους της ελαφριάς βιομηχανίας.
Για την Ευρυδίκη (Θεοκλέους) οι μουσικές της σπουδές σε Γαλλία και Αμερική, οι σαφείς επιρροές της από τη διεθνή ποπ/ροκ σκηνή και η συμπόρευση με τον μουσικοσυνθέτη Γιώργο Θεοφάνους, συναίνεσαν στο να κάνει μια δυναμική εκκίνηση. Η ηλικιακή διαφορά της –μικρή ή μεγάλη– από όλες τις προαναφερόμενες, η κορμοστασιά της, το babyface, αλλά και η εύθραυστη φωνή της, δημιούργησαν τις συνθήκες ώστε να χαρακτηριστεί η πρώτη «μικρή» της ποπ σκηνής.
Ίσως γι' αυτό να προέκυψε και ο τίτλος του τελευταίου της δίσκου 25 Για Πάντα. Τι κι αν μετράει 25 χρόνια καριέρας; Η Ευρυδίκη μοιάζει ακόμα με νεαρό κορίτσι και με αυτό το αυτοαναφορικό tribute επικεντρώνεται στα πρώτα βήματα της δισκογραφικής της νιότης. Στα πρωτότυπα δηλαδή τραγούδια που ερμήνευε με περισσή θεατρικότητα στα 1990s κι έγιναν μικροί, δραματικοί ποπ ύμνοι, οι οποίοι στόχευαν κατευθείαν στην εύθραυστη ψυχολογία των θηλυκών teenagers. Σε κορίτσια που, όταν δεν έσκιζαν τα ρούχα του ευειδή μπουκλομάλλη Σάκη (Ρουβά), ζούσαν στο έπακρο τους ανολοκλήρωτους, αποτυχημένους, καταραμένους έρωτές τους στο άκουσμα φράσεων που ερμήνευε απλόχερα η Ευρυδίκη όπως «μίσησέ με, δεν με νοιάζει, μου φτάνει που θα ξέρω πως νιώθεις και για μένα κάτι», «σημάδεψέ με όπως πάντα και ξέχασέ με όπως πάντα» ή «το μόνο που θυμάμαι (δις) είναι που μέσα από τα χείλη σου γνώρισα τη ζωή». Εκείνη η δραματικότητα, συν την υπερβολή σε στιχουργικό μα και ερμηνευτικό επίπεδο, είναι που έκαναν τα συγκεκριμένα τραγούδια μεγάλες ραδιοφωνικές επιτυχίες.
Στο 25 Για Πάντα η Ευρυδίκη επιλέγει λοιπόν να τραγουδήσει 13 παλιές επιτυχίες μαζί με 14 συναδέλφισσές της. Κατά την ακρόαση τα συμπεράσματα είναι πολλά και ενδιαφέροντα, θα σταθώ όμως σε 3 που κατά τη γνώμη μου κατάφεραν να κάνουν τον δίσκο αξιοπρόσεκτο.
Πρώτον τα τραγούδια, ανεξάρτητα από τις ερμηνείες και τις νέες ενορχηστρώσεις, αποδεικνύουν ότι ήταν εκ της γεννέσεως τους μεστά, καλοδουλεμένα και ολοκληρωμένα. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι ο Θεοφάνους ήξερε να γράφει μελωδίες δομημένες με βατούς και με ρυθμικούς στίχους, αντιμετωπίζοντας με συνέπεια τη μουσική του τέχνη –ας παραδειγματιστούν οι στιχουργοί των καιρών μας για το πώς μπορείς να κάνεις επιτυχία χειριζόμενος τον λόγο χωρίς ευτέλειες. Αυτή ακριβώς η αρτιότητα είναι που δεν αφήνει πολλά περιθώρια εδώ στους νέους ενορχηστρωτές, να κάνουν τις ανατροπές τους.
Δεύτερον τα ντουέτα δουλεύουν καλά· άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο, οι επιλογές όμως είναι σωστές και τα τραγούδια φρεσκάρονται αρκούντως στον ερμηνευτικό τομέα. Ξεχωρίζουν μάλιστα όλα εκείνα τα ντουέτα που, εκ πρώτης όψεως, δεν πίστευες ότι θα λειτουργήσουν, λόγω των διαφορετικών καταβολών και ειδών που υπηρετούν η Καίτη Γαρμπή, η Πέγκυ Ζήνα και η Πάολα. Ως κορυφαία ωστόσο στιγμή του δίσκου αναδεικνύεται η συνεργασία της Ευρυδίκης με την Τζώρτζια Κεφαλά στο "Πόσο Λίγο Με Ξέρεις", το οποίο εκ-ροκίζεται και αποκτά γκρουβ, με τη βραχνή φωνή της τραγουδίστριας των Μπλε να ενισχύει την απέλπιδα ερωτική στιγμή δύο φωνών ανόμοιων μεν, μα ομοιοπαθών.
Τρίτον, το σύνολο των επιλογών σταχυολογεί έναν γυναικείο κόσμο ερωτικής απόγνωσης και έντονων δραματικών συναισθημάτων, εξαιρετικά δυναμικό, δημιουργώντας ένα γοητευτικό περιβάλλον γύρω από τη θηλυκή ψυχοσύνθεση όπως στερεοτυπικά περιγράφεται από το μοντερνιστικό παράδειγμα. Ερμηνείες καθοριστικές στην περιγραφή αυτή είναι της Σοφίας Βόσσου στα "Μπαράκια", της Πάολας στο "Μίσησέ Με" και της Πέννυς Μπαλτατζή στην "Πυξίδα".
Με το 25 Για Πάντα, η Ευρυδίκη αφήνει λοιπόν απ' έξω όλη την τελευταία δισκογραφική της 15ετία, που χαρακτηρίστηκε από την αισθητική και τα τραγούδια του Δημήτρη Κοργιαλά, και επικεντρώνεται στην πρώτη 10ετία της πορείας της. Και όχι άδικα, μιας και σε αυτήν την απολογιστική διάθεση αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, επικυρώνοντας τη γενική άποψη ότι ήταν εκείνη η πρώτη φάση της καριέρας της που έμεινε ως η πιο ώριμη, άσχετα αν τότε η ίδια βρισκόταν σε χρόνια άγουρης νιότης.
Για όσους άκουγαν ενοχικά αυτά τα ποπ τραγούδια, που αναδύθηκαν μέσα στα πλαίσια της γενικής ευμάρειας των πρώιμων 1990s, το άλμπουμ αποτελεί καλή ευκαιρία για μια επανεκτίμηση εκείνου του υλικού, που αδίκως έχει χαρακτηριστεί από τους κατέχοντες την ποιότητα ως μη-ποιοτικό. Από 'κει και πέρα, η δροσιά της τριφωνίας της Ευριδίκης με τη Θωμαή Απέργη και τη Χάρις Σάββα στο "Αυτό Το Φιλί»" θα σας κάνει να απενοχοποιήσετε την αβάσταχτη ελαφρότητα της ελληνικής ποπ και να χτυπηθείτε στον χορό, τι κι αν φτάσατε(με) τα 40…
{youtube}ww9NHQy84hY{/youtube}
