Εφτά ταραγμένα χρόνια πέρασαν για τον Gary Lightbody από την κυκλοφορία του Fallen Empires: μέσα σε αυτό το διάστημα ο Ιρλανδός διάβηκε την κόλαση της κατάθλιψης, πάλεψε να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ και να ξεπεράσει το συγγραφικό μπλοκάρισμα, ενώ είδε και τον πατέρα του να βυθίζεται στην άνοια. Αλλά φαίνεται πως βγήκε αλώβητος και έτοιμος να οδηγήσει τους Snow Patrol στο 7ο άλμπουμ τους.
Το πέρασμα του χρόνου και όλες οι ζόρικες εμπειρίες δεν φαίνεται, πάντως, να έφεραν ουσιαστικές διαφοροποιήσεις σε αυτό που κάνει η μπάντα –πέραν μιας διάθεσης για ειλικρινή και αυτοβιογραφική στιχουργία σε μερικά σημεία. Οι Snow Patrol παραμένουν πρεσβευτές του «μεγάλου» άσματος, των δακρύβρεχτων και larger than life μεταφορών και των μαστόρικων μελωδικών γάντζων. Η κληρονομιά του “Chasing Cars”, εν ολίγοις, παραμένει το μόνο(;) προς διαχείρηση αγαθό της πεντάδας.
Όμως, ακόμα και αυτή η διαχείριση των κεκτημένων, η οποία μοιάζει εύκολη υπόθεση, μπορεί ενίοτε να κρύβει παγίδες. Και στο φετινό άλμπουμ οι Snow Patrol την πατάνε σε κάποιες περιπτώσεις, φορτώνοντας τα στιβαρά (και σε κάθε περίπτωση εύκολα να εισπραχθούν) τραγούδια τους με ενορχηστρωτικά κόλπα που δεν τα βοηθούν απαραιτήτως. Πάρτε για παράδειγμα το “A Youth Written In Fire” ή το “A Dark Switch”, στιγμές όπου προσπαθούν να μπουν στα χωράφια του Ed Sheeran και των Coldplay τελευταίας εσοδείας, με αποτελέσματα μεσοβέζικα (στην καλύτερη περίπτωση).
Όταν πάντως αποφασίζουν να παραμείνουν απλοί, πετυχαίνουν ουκ ολίγα. Το “What If This Is All The Love You Ever Get?”, ας πούμε, είναι ένα τραγούδι που ο καθένας θα καταλάβει τι θέλει να πει –και θα βοηθηθεί προς αυτό από την εντός θέματος λιτότητα του ήχου. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το “Soon”, στο οποίο ο Lightbody συγκινεί καταπιανόμενος με την κατάρρευση του θυμικού του πατέρα του, αλλά και για το εναρκτήριο “Life On Earth”. Όταν, μάλιστα, απογυμνώνουν κάποια από τα τραγούδια στις έξτρα ηχογραφήσεις της deluxe έκδοσης, κάνοντας χρήση αποκλειστικά ακουστικών οργάνων, οι συνθέσεις «ανασαίνουν» αλλιώς και τα θέλγητρά τους αποκαλύπτονται στην πλήρη διάστασή τους.
Εντάξει, να τους λοιδορήσουμε τους Snow Patrol. Να τους σύρουμε τα εξ αμάξης για τις δακρύβρεχτες και συχνά γλυκανάλατες μπαλάντες τους, επειδή παραδόθηκαν σε μια φόρμουλα που αδιαφορούσε για τις υποσχέσεις που άφηνε το ξεκίνημά τους ή γιατί δεν έσκαψαν ποτέ για να ανακαλύψουν έναν δικό τους χαρακτήρα, που θα τους έβγαζε από τη σκιά των U2 και του Bruce Springsteen.
Αλλά να τους χειροκροτήσουμε κιόλας, κάθε που βγάζουν αλήθεια και μαστοριά. Ή όποτε σκαρώνουν δίσκους συμπαγείς και συνεπείς, σαν τον φετινό τους.
{youtube}D52qnC7dJcQ{/youtube}
