Ομολογώ ότι προσήλθα στην ακρόαση του νέου δίσκου της Ελένης Τσαλιγοπούλου με επιφυλακτικότητα και ελαφρά προκατάληψη. Κυρίως έφταιγε ο τίτλος: εννιά φορές στις δέκα, όποτε υπάρχει σε αυτόν η λέξη «φίλος», έχουμε να κάνουμε με τη λυπηρή πια λογική της πολυσυλλεκτικότητας. Άσε που μου έβγαζε και κάτι το ...γούτσου-γούτσου· μια κάποια μικροαστική θαλπωρή, τουλάχιστον όπως τον αντιλήφθηκα, χωρίς να ξέρω τίποτα περί του περιεχομένου.
Στα περί πολυσυλλεκτικότητας, έπεσα μέσα: όντως η ερμηνεύτρια εμπιστεύθηκε διάφορους φίλους της δημιουργούς, προκειμένου να συγκεντρώσει τα 16 τραγούδια που περιλαμβάνονται στη νέα της δουλειά. Στη λίστα των συμμετεχόντων θα βρει κανείς αρκετούς από τους γνωστούς συνεργάτες της, αλλά και μερικά πιο φρέσκα ονόματα: Κώστας Λειβαδάς, Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου, Νίκος Ζούδιαρης, Σταύρος Σιόλας, Πόλυς Κυριάκου, Αποστόλης Βαλαρούτσος, Αριστείδης Χατζησταύρου, Μαργαρίτα Μυτιληναίου, Γιώργος Ανδρέου, Νίκος Μωραΐτης είναι μόνο κάποιοι από αυτούς.
Το ξεκίνημα, πάντως, ήρθε να ανατρέψει τις επιφυλάξεις μου: τραγούδια σαν τα “Αίμα Κι Αγκάθι” (Τσαλιγοπούλου, Χατζηκωνσταντίνου, Λειβαδάς), “Τρύπιος Ουρανός” (Τσαλιγοπούλου/Ζούδιαρης), “Για Να Φανεί Η Άνοιξη” (Σιόλας/Κυριάκου) και το ομώνυμο του δίσκου (Τσαλιγοπούλου/Λειβαδάς), παρότι δεν απέχουν από ό,τι θα περίμενε κανείς να ακούσει, αποφεύγουν να πέσουν στις πολλές λούμπες που περιμένουν έτοιμες εντός του δεδομένου τερέν. Στέρεα μελωδικότητα, συνεπής στιχουργία, αλλά και η ψαγμένη και δροσερή μουσικότητα των Boğaz Μusique, συντελούν στην επιτυχή έναρξη.
Τα 62 λεπτά διάρκειας, όμως, δύσκολα τελικά θα περνούσαν «αναίμακτα», καθώς στων Φίλων Τα Σπίτια πετυχαίνει κανείς και μερικούς «ενοχλητικούς» ή αδιάφορους επισκέπτες. Στο “Τράβα Ρε Μάγκα” (Τσαλιγοπούλου, Χατζηκωνσταντίνου, Λειβαδάς) λ.χ., η προσπάθεια συγκερασμού του σουίνγκ με το ρεμπέτικο καταλήγει με βεβαιότητα στην κατηγορία της καρικατούρας. Επιπλέον, στο “Πονηρά Όνειρα” οι στίχοι της Ελένης Φωτάκη δεν καταφερνουν να «δέσουν» με τη μελωδία των Τσαλιγοπούλου/Χατζηκωνσταντίνου, ενώ στο “Άρωμα Από Μέντα” (Λειβαδάς) η προτροπή «όχι άλλη γκρίνια» μοιάζει να εκλιπαρεί για την απάντηση «όχι άλλη βαρεμάρα» κ.ο.κ.
Ο δίσκος ξαναβρίσκει βηματισμό με 2 καλά τραγούδια του Αριστείδη Χατζησταύρου (“Ήλιος Καυτός”, “Το Θεριό”), αφού περάσει πρώτα από κάποιες αρκετά συμπαθητικές στιγμές (“Πονεί Η Καρδιά Μου” του Αποστόλη Βαλαρούτσου, “Τελευταίο Φιλί” των Κώστα Μπουντούρη/Αθανασίας Γιακουμή), για να οδηγηθεί όμως στο κλείσιμο με κάμποσα ακόμα τραγούδια που αφήνουν αμφίβολες εντυπώσεις.
Τελικά, ενώ αρχικά πίστεψα ότι θα διαψεύδονταν οι προκαταλήψεις μου για τον νέο δίσκο της Ελένης Τσαλιγοπούλου, αυτό συνέβη μόνο μερικώς. Η ίδια, βέβαια, παραμένει ακμαία φωνή· κι ένας από τους λόγους που κυλάει η ακρόαση του άλμπουμ είναι οι ερμηνείες της. Προς τιμήν της, επίσης, ανακατεύεται ξανά και με την τραγουδοποιία, όπως είχε κάνει και στο Τα-Ρι-Ρα (2011). Θέλοντας όμως να χωρέσει πολλά και ετερόκλητα πράγματα εντός της νέας αυτής δουλειάς, μάλλον την αδίκησε.
Καλοί και άγιοι οι πολλοί φίλοι, αλλά, όταν πρόκειται περί τέχνης, καλύτερα είναι να μπορεί κανείς να γίνεται επιλεκτικός.
{youtube}BgDLEvP8ZNA{/youtube}
