Πίσω στο 2005, στις κριτικές που έγραψα στο Rocking.gr για τα 2 τελευταία στούντιο άλμπουμ των System Of A Down (Mezmerize και Hypnotize, αντίστοιχα εδώ και εδώ), επεσήμανα πόση εντύπωση μου έκανε –πέρα από την ποιότητα των κυκλοφοριών– ο αρχηγικός ρόλος του κιθαρίστα τους Daron Malakian: είχε γράψει τα περισσότερα κομμάτια και είχε τραγουδήσει σχεδόν σε όλα, αφήνοντας τον Serj Tankian σε έναν δεύτερο, λιγάκι παθητικό ρόλο. Από τότε το συγκρότημα μπήκε ουσιαστικά στον πάγο, αφού έπρεπε να πάει 2011 ώστε να ξαναφανεί για επιλεγμένες συναυλίες (κάτι που κάνει μέχρι και σήμερα), ενώ δεν έβγαλε ξανά άλλον δίσκο, άσχετα αν τα μέλη επιβεβαιώνουν κατά καιρούς με δηλώσεις ότι δουλεύουν σε κάτι κοινό.
Δέκα χρόνια πριν (2008), ο Malakian δημιούργησε τους Scars Οn Broadway έχοντας στα ντραμς τον John Dolmayan από τους System Of A Down, με τους οποίους κι έβγαλε ένα ομώνυμο ντεμπούτο. Το 2012 ξέρουμε ότι έγραψε και ηχογράφησε μια σειρά τραγούδια, πιθανότατα για το επόμενο άλμπουμ των System Of A Down. Ωστόσο μάλλον βαρέθηκε να περιμένει τον Tankian, οπότε ανακοίνωσε φέτος τον Απρίλη ότι θα τα κυκλοφορήσει με τους ανενεργούς όλο αυτό το διάστημα Scars Οn Broadway –οι οποίοι πλέον λέγονται Daron Malakian & Scars Οn Broadway και δεν έχουν πια ούτε τον Dolmayan, ούτε τον τραγουδιστή Franky Perez (τα φωνητικά πέρασαν κι αυτά στον Malakian). Στη συνέχεια τα στόματα άνοιξαν κι έτσι μάθαμε ότι ο Tankian πήρε μέρος στα προαναφερθέντα Mezmerize και Hypnotize με παρακάλια· ο ίδιος παραδέχτηκε ότι είναι ο κύριος υπαίτιος που έκτοτε έμειναν ανενεργοί οι System Of A Down, ρίχνει όμως τις ευθύνες στον Malakian, κατηγορώντας τον (μεταξύ άλλων) για συγκεντρωτισμό.
Θα μπορούσε λοιπόν το Dictator να είναι το επόμενο άλμπουμ των System Of A Down που δεν ακούσαμε ποτέ;
Σε αυτό το ερώτημα συνοψίζεται τόσο η ουσία του, όσο και η όποια δυσκολία για την κριτική του αποτίμηση: να το αντιμετωπίσεις ως ένα αυτόνομο άλμπουμ; Ή να έχεις σε κάποια γωνιά του μυαλού σου το πώς θα ακουγόταν αν δουλευόταν από το γκρουπ;
Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε ("Lives") αποδείχθηκε πάντως ενδεικτικό για όλο το Dictator. Μιλάει μάλιστα στιχουργικά για τη γενοκτονία των Αρμενίων, κάτι που μας φέρνει και στο εξώφυλλο του άλμπουμ: σας θυμίζει κάποιον; Το σχεδόν παρανοϊκό (ρυθμικά) “Angry Guru” έχει επίσης έναν στίχο που λέει «Nobody hates you more than I do/Nobody loves you more than you do». Μήπως είναι καρφάρα για κάποιον γνωστό του Malakian; Όχι ότι πάει πίσω και το “Talkin Shit” με το χαρακτηριστικό ανατολίτικο riff ή το “Never Forget”: «Never forget, the way you took me by surprise/Never forget, the friend I couldn’t recognize».
Τα περισσότερα τραγούδια του Dictator κινούνται σε έναν γρήγορο, heavy ρυθμό και μπορεί να σου φανούν κάπως μονότονα, καθώς ακολουθούν το ίδιο βασικό μοτίβο. Διαφορετικό ύφος έχει το "Till Τhe End" –θα μπορούσε να ήταν το επόμενο “Lonely Day” των System Of A Down– και η «μπαλάντα» "Guns Are Loaded", που φωνάζει ωστόσο από μακριά ότι ήθελε τον Serj Tankian για να απογειωθεί.
Και βεβαίως διαφορά έχουν και οι 2 διασκευές του δίσκου, στο "Assimilate" των Skinny Puppy και στο ..."Γιέ Μου" του Σταμάτη Κόκοτα, από τον δίσκο του 1977 Τελευταία Νύχτα (το οποίο εδώ μετατρέπεται σε ορχηστρική σύνθεση). Όσοι βέβαια ακολουθούν πιστά τον Malakian δεν ένιωσαν έκπληξη, αφού οι Scars On Broadway το έπαιζαν ήδη από το 2010 στις συναυλίες, οπότε αρκετοί ψιλοπερίμεναν την ηχογράφησή του. Στο YouTube αρκετοί ξένοι κατάλαβαν ότι πρόκειται για ένα «sad» τραγούδι, όταν δε Έλληνες τους έστειλαν και τους στίχους, κάμποσοι ομολόγησαν ότι τους έπιασαν τα κλάματα.
Σε τελική κρίση, για τα «κυβικά» του Daron Malakian το Dictator είναι υπεραρκετό. Για επόμενο των System Of A Down, όμως, όχι: θα ήταν ένα αδύναμο άλμπουμ. Υπάρχουν βέβαια οι βάσεις για κάτι δυνατό, αλλά αρκετά τραγούδια προδίδουν ότι χρειάζονταν και τα υπόλοιπα μέλη ώστε να συμβεί αυτό. Θα γίνει άραγε κάποια στιγμή; Άγνωστες οι βουλές του Κυρίου…
{youtube}wsmmQ1EqSIc{/youtube}
