Όταν ο αμερικανικός λαός εξέλεξε πρόεδρο τον Donald Trump, υπήρχε η ελπίδα και η παρηγοριά ανάμεσα στους ανθρώπους της τέχνης –και δη της μουσικής– πως, τουλάχιστον, η εποχή θα μας δώσει μερικούς σπουδαίους πολιτικούς δίσκους ως αντίδραση. Δύο χρόνια αργότερα, συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ πραγματικά (με ελάχιστες εξαιρέσεις, που ως γνωστόν επιβεβαιώνουν τον κανόνα)· όχι ως προς το πολιτικό μέρος της πρότασης, αλλά ως προς το σπουδαίο.
Μετά από 25 χρόνια σταδιοδρομίας και 11 δισκογραφικές δουλειές, οι βετεράνοι Low από το παγωμένο Duluth της Minnesota φτάνουν τόσο στη δικιά τους αυτοπραγμάτωση ως ζωντανός, μουσικός οργανισμός, όσο και στη δημιουργία ενός άλμπουμ που αποκρυσταλλώνει τον φόβο, την απελπισία, τη φρίκη, αλλά και την παράδοξη ιστορική γοητεία να είσαι μέρος του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη Γη, το 2018· σε βαθμό τρομαχτικής συναισθηματικής ακρίβειας. Μπορεί, άλλωστε, να είμαστε και μία από τις τελευταίες γενιές του.
Πώς το πετυχαίνουν αυτό; Με λίγα λόγια, παίρνουν τις γνωστές μελωδικές τους ευαισθησίες, τις περνάνε μέσα από ηλεκτρονικά φίλτρα και τις ενσωματώνουν σε ένα σύγχρονο –αισθητικά, ηχητικά και θεματικά– περιβάλλον, με τη βοήθεια του παραγωγού BJ Burton (γνωστός για τη δουλειά του στην επανεφεύρεση του Bon Iver στο 22, A Million του 2016). Το περιβάλλον μοιάζει αόριστο στην αρχή, σταδιακά όμως γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο: ανθρώπινες/ρομποτικές φωνές μπερδεύονται με βόμβους μηχανών και θραύσματα μελωδιών διαλύονται μέσα στον βιομηχανικό θόρυβο, συνθέτοντας τη ραχοκοκαλιά του δίσκου και επιβάλλοντας συνάμα μία αποπνιχτική ατμόσφαιρα. Η πολιτική, οικολογική και υπαρξιακή ανησυχία που χτίζεται αθόρυβα και μεθοδικά, γίνεται αναπόφευκτη.
Υπάρχουν ορισμένες στιγμές κατά τη διάρκεια του Double Negative που σε παίρνουν από το χέρι και σε βάζουν να αντικρίσεις με το ζόρι, κατάματα, στιγμιότυπα από τα φρικιαστικά έργα της Ανθρωπότητας –και δεν αναφέρομαι τόσο στους στίχους. Το παρατεταμένο (σαν προσευχή) μουρμουρητό του Alan Sparhawk στο δεύτερο μισό του συγκλονιστικού “Dancing Αnd Blood”, το οποίο διαδέχεται αιφνίδια την τελετουργική πράξη του πρώτου μισού, η απόκοσμη ησυχία στο κλείσιμο του “Αlways Up”, η παγανιστική ambient του “The Son, The Sun”, πλάθουν εικόνες σε πολύ υψηλή ανάλυση: φαντάζομαι νεκρές αγέλες από νομαδικά ζώα, πυρκαγιές σε παρθένα δάση, απέραντα ρημαγμένα τοπία, σκηνές λίγο πριν ή λίγο μετά το τέλος της Ανθρωπότητας.
Παράλληλα τα πιο «κανονικά» τραγούδια του άλμπουμ βγάζουν νόημα τόσο μεμονωμένα, όσο και ως μέρη του συνόλου. Ξεχωρίζουν τα “Always Trying To Work It Out”, “Dancing Αnd Fire” και “Rome (Always In The Dark)”, τα οποία αποτελούν δείγματα δουλειάς μίας μπάντας που δεν απώλεσε ποτέ το μικρόβιο της δημιουργικής ανησυχίας και συνεχίζει έτσι να εξελίσσεται με απρόβλεπτους, συναρπαστικούς τρόπους, σε αντίθεση με πολλές άλλες της γενιάς της (και όχι μόνο).
Αν θα πρέπει να βρούμε κάποιο ψεγάδι στο Double Negative, αυτό αφορά την ποιοτική ανισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο μισό του. Υπάρχει δηλαδή μία αβίαστη ροή και εκπληκτική συνοχή στα πρώτα 20 λεπτά, που αφήνει υποσχέσεις για ένα αριστούργημα, το οποίο δεν φανερώνεται όμως ποτέ στην ολότητά του.
Πάντως, όταν άκουσα για πρώτη φορά το Double Negative, βρισκόμουν στο μετρό και δεν άντεξα να πάω πιο μακριά από το 3ο κομμάτι –ήταν τόσο έντονη η εμπειρία, ώστε ο θόρυβος του τρένου μου φαινόταν για πρώτη φορά τόσο ελκυστικός. Κατάλαβα, όμως, ότι πρόκειται για έναν σημαντικό δίσκο, από εκείνους που συλλαμβάνουν το περίεργο κλίμα μίας εποχής και θα το επαναφέρουν στη μνήμη το ίδιο έντονα στο μέλλον. Οι σπουδαίοι (πολιτικοί ή μη) δίσκοι, κάνουν άλλωστε ακριβώς αυτό. Ελάχιστοι στην τρέχουσα δεκαετία το έχουν καταφέρει, όμως οι Low φαίνεται ότι θα προστεθούν στην περιορισμένη λίστα με την τωρινή, 12η κυκλοφορία τους. Το παρόν τους επιβεβαιώνει και το μέλλον μπορεί να τους δικαιώσει.
{youtube}TzMo-EpWcPA{/youtube}
