Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love

Όσοι θυμούνται το κράξιμο που είχε πέσει στα τέλη των 1990s στους Cradle Of Filth και στους Dimmu Borgir από μεγάλη μερίδα του μαυρομεταλλικού κοινού, πιθανότατα θα ένιωσαν τσιμπήματα νοσταλγίας με το σούσουρο που έγινε το 2013 γύρω από τον 2ο δίσκο των Αμερικανών Deafheaven, το παρανοϊκά επιτυχημένο Sunbather.

Το χαρούμενο μείγμα με τους shoegaze ήχους μας ζόρισε αρκετά, κυρίως γιατί ήταν από τα ελάχιστα «black metal» (εντός αρκετών εισαγωγικών) άλμπουμ που έγιναν γνωστά εκτός της σκηνής. Η δυσφορία έγκειται βέβαια στην εικόνα την οποία δίνει για την τελευταία στους εκτός metal ένα δημιούργημα που ελάχιστη σχέση έχει όχι μόνο με τη μουσική, αλλά και με το πνεύμα του είδους. Κατανοητές λοιπόν οι ενστάσεις. Από εκεί και πέρα, οι Deafheaven δεν φάνηκαν να σκοτίζονται ιδιαίτερα: κυκλοφόρησαν το αρκετά σκοτεινότερο New Bermuda το 2015 –ένα ώριμο έργο που έγινε αρκετά αποδεκτό– και μετά από κενό 3 ετών επέστρεψαν φέτος με το Ordinary Corrupt Human Love.

Σκεφτείτε τη μυρωδιά των λουλουδιών όταν αρχίζουν να σαπίζουν, τότε που η ένταση της γλυκάδας τους λιγώνει. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση προσπαθούν να πιάσουν οι Deafheaven στο καινούριο τους άλμπουμ, στο οποίο παρουσιάζονται πιο pop από ποτέ, μελωδικοί σαν την πρωινή δροσιά. Εδώ μέσα υπάρχει χαρούμενη, ηλιόλουστη, συναισθηματική μουσική, η οποία εκφράζεται με μελιστάλαχτη δουλειά στις κιθάρες, τόσο σε riffs, όσο και σε σόλο. Τα φωνητικά του George Clarke παραμένουν οι δύσληπτες κραυγές των προηγούμενων δίσκων, και είναι το πιο μαυρομεταλλικό στοιχείο εδώ μέσα, μαζί με κάποιες ανατατικές εκρήξεις ταχύτητας –το ηχοποιητικό αντίστοιχο ενός timelapse βίντεο με λουλούδια τα οποία ανθίζουν σε γοργή κίνηση.

Οι Deafheaven επιστρέφουν λοιπόν στις ηλιαχτίδες του Sunbather και από εκεί βουτάνε για τα καλά στη σύγχρονη ποπ, πάντα με μπούσουλα το shoegaze. Το αποτέλεσμα επωφελείται από ζεστή, οργανική παραγωγή, ενώ συνθετικά οι Αμερικανοί έχουν έμπνευση, στήνοντας μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους (“Glint”, “Canary Yellow”), σκοντάφτοντας μονάχα στο θέμα της διάρκειας –τα περισσότερα είναι τραβηγμένα κάποια λεπτά παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, πάντως,  διυλίζουν την πραγματικότητα της μεγαλούπολης: αστραφτερή, γυαλιστερή, χαρούμενη, κι όμως οδυνηρά μίζερη λίγο κάτω από την επιφάνεια· η δυσφορία της υπερβολικής γλυκάδας που αναδύεται στα θέματα.

Η ομορφότερη στιγμή εδώ μέσα είναι η ήρεμη, πληκτροκινούμενη ελεγεία “Night People” όπου συμμετέχει και η Chelsea Wolfe, σε ένα αριστοτεχνικό ντουέτο με τον George Clarke, το οποίο αφήνει κατά μέρους τα ηλεκτρικά προσχήματα και θαμπώνει με τη μελαγχολική ομορφιά του. Είναι κάτι που θα μπορούσε άνετα να υπάρχει σε κάποιον δίσκο του Rozz Williams με τη Gitane Demone.

Συνοψίζοντας, το Ordinary Corrupt Human Love δεν είναι καν μεταλλικός δίσκος –είναι ένα indie pop/shoegaze άλμπουμ με γαρνιτούρα από black metal φωνητικά. Ένα γοητευτικό εγχείρημα, γλυκό σα νέκταρ, αρκετά ώστε να βγάζει κάτι από την παραζάλη της σήψης. Εδώ έχουμε πρωινή μουσική, όχι όμως για τη γυαλιστερή φρεσκάδα μετά από έναν γερό ύπνο, μα περισσότερο για την πρωινή επιστροφή στο σπίτι μετά από κάποια έξοδο· τότε που η μετάβαση προς την παρακμή της καθημερινότητας, σε πνίγει.

{youtube}LdeDlgKjtYU{/youtube}