Πέρασαν 8 χρόνια από το μέτριο Abrahadabra (2010) για να κυκλοφορήσει καινούργιο υλικό των Dimmu Borgir, παρόλο που η μπάντα είχε ανακοινώσει ήδη από το 2013 πως δουλεύει πάνω στον επόμενό της δίσκο. Το γεγονός ότι κάποια μέλη έκαναν παιδιά –οπότε οι οικογενειακές υποχρεώσεις άλλαξαν τις προτεραιότητές τους– αλλά και οι μεγάλες καθυστερήσεις στην παραγωγή του DVD με τις live εμφανίσεις που πραγματοποίησαν σε Όσλο (2011) και Wacken (2012) συνοδεία ορχήστρας και χορωδίας, αναπόφευκτα μετατόπισαν τα χρονικά πλάνα του Eonian. Αυτομάτως, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα αν η όλη αναμονή άξιζε. Η απάντηση ποικίλει, ανάλογα με την οπτική γωνία που ο καθένας επιλέξει να εξετάσει τον νέο δίσκο. Εξηγούμαι…
Το “Interdimensional Summit” ήταν η πρώτη γεύση που πήραμε από το Eonian. Κάποιοι έσπευσαν να αποδώσουν στο γκρουπ χαρακτηρισμούς του στυλ «Nightwish με brutal φωνητικά» και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Στη συνέχεια ήρθε και το πιο πειραματικό "Council Οf Wolves Αnd Snakes", αλλά οι δίκες καλά κρατούσαν μέχρι να κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Μη γελιόμαστε, βέβαια: η μουσική που παρουσιάζουν εδώ και αρκετούς δίσκους οι Dimmu Borgir, απέχει παρασάγγας από το true norvegian black metal. Δυστυχώς, όμως, πολλοί το παραβλέπουν και ασκούν στείρα κριτική, έχοντας αυτό σαν μοναδικό τους επιχείρημα, γεγονός που αποτελεί αδικία για τους Νορβηγούς.
Ξεκινώντας την ακρόαση του Eonian γίνεται άμεσα αντιληπτό πως είναι αρκετά καλύτερο από τον προκάτοχό του. Οι αποχωρήσεις των ICS Vortex και Mustis πριν την κυκλοφορία του Abrahadabra είχαν επηρεάσει εμφανώς τις ισορροπίες, αλλά πλέον οι Νορβηγοί έχουν βρει τα πατήματά τους και η αυτοπεποίθησή τους αντικατοπτρίζεται σε αυτόν τον νέο δίσκο. Η μουσική είναι πιο heavy σε σχέση με τον προκάτοχο, ενώ βουτάει και στο παρελθόν της μπάντας, μιας και υπάρχουν στοιχεία που παραπέμπουν σε παλαιότερες δουλειές. Φυσικά κυριαρχεί κι εδώ το συμφωνικό και επικό στοιχείο, όπως και οι σκοτεινές ατμόσφαιρες· όμως δεν λείπει η επιθετικότητα από τα κομμάτια, τα οποία διαθέτουν μάλιστα αρκετές «γωνίες».
Σαφέστατα, ο οργανικός ήχος του Jens Bogren συνεισφέρει τα μάλα προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι συνθέσεις, παρά την ποικιλία τους, δεν αποτυπώνονται ετερόκλητες και κινούνται γενικά σε υψηλό επίπεδο, έστω κι αν υπάρχουν σημεία τα οποία δίνουν το κάτι παραπάνω.
Πρώτα απ' όλα, έχει γίνει όμορφη δουλειά στις κιθάρες, ειδικότερα στο κομμάτι των lead και των solos. Δεύτερον, τα συμφωνικά μέρη είναι ως συνήθως καταπληκτικά, αλλά –πέραν της ορχήστρας– εκείνο που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή είναι η μινιμαλιστική προσέγγιση στα πλήκτρα (σε στιγμές θυμίζουν Burzum) και η αντίστοιχη αντιμετώπιση του ομώνυμου κομματιού (ή "Dunkelheit" αλλιώς): επιτυγχάνεται έτσι μια πανέμορφη αντιδιαστολή με τη μεγαλοπρέπεια των συμφωνικών ενορχηστρώσεων. Τραγούδια σαν τα "Ætheric", "The Empyrean Phoenix", “Lightbringer”, "I Am Sovereign", αλλά και το καταπληκτικό “Alpha Aeon Omega” στο φινάλε, όχι μόνο ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα του δίσκου, αλλά και από πολλά ακόμα που έχουν κυκλοφορήσει οι Νορβηγοί εδώ και μια δεκαπενταετία.
Θεωρώ λοιπόν πως τα 8 χρόνια που μεσολάβησαν για να λάβουμε καινούργιο υλικό από τους Dimmu Borgir ήταν μεν πολλά, αλλά άξιζαν την αναμονή. Προσωπικά, εξεπλάγην ευχάριστα με το πόσο συμπαγής και ουσιαστική κυκλοφορία αποδείχθηκε το Eonian, το οποίο δεν θα προκαλέσει βέβαια καμιά επανάσταση, εγγυάται όμως τη μουσική απόλαυση με την αρτιότητά του.
Το επικό και πομπώδες συναίσθημα, οι σκοτεινές ατμόσφαιρες, οι μελωδίες, αλλά και τα σκόρπια black metal riffs, αποτελούν διαχρονικά χαρακτηριστικά στοιχεία της δημιουργικότητας αυτών των Νορβηγών, αλλά και βασικά συστατικά του Eonian. Όσοι επομένως διαλέξουν να το ακούσουν μακριά από κλισέ και «ταμπού» θα απολαύσουν έναν από τους καλύτερους μεταλλικούς δίσκους της τρέχουσας χρονιάς. Οι υπόλοιποι, ας προσπεράσουν…
{youtube}5ws18_MZ-lw{/youtube}
