Είναι κάποιοι δίσκοι που θα ήθελα πάρα πολύ να μου αρέσουν. Και το ντεμπούτο των Νορβηγών Mare είναι ένας από αυτούς, για διάφορους λόγους: η μπάντα έχει κάνει εδώ και χρόνια όνομα στο underground χάρη σε δύο πολύ καλές EP κυκλοφορίες παλιομοδίτικου black metal (Throne Of The Thirteenth Witch το 2007 και Spheres Like Death το 2010)· τόσο επίσης ο τίτλος, όσο και το εξώφυλλο του Ebony Tower έχουν μια μυστικιστική απλότητα, η οποία παραπέμπει στη συμβολική αισθητική των ταρώ· επιπλέον, τα μέλη του συγκροτήματος έχουν συμμετάσχει σε πολύ αξιόλογα σχήματα (Dark Sonority, Behexen, Aptorian Demon, Vemod)· τέλος, η αύρα του De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem (1994) είναι πηχτή εδώ, από την ατμόσφαιρα μέχρι τα υμνικά φωνητικά, που ζέχνουν Attila Csihar. Οι ενδείξεις λοιπόν ήταν ευνοϊκότατες για κάτι πάρα πολύ καλό.
Κι όμως, το Ebony Tower με κούρασε από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Και όσο κι αν του έδωσα ευκαιρίες στη συνέχεια, η αίσθηση μετριότητας δεν κατάφερε να απομακρυνθεί από πάνω του.
Τα υλικά, βέβαια, είναι σωστά: εκκλησιαστικά φωνητικά, τελετουργικός αέρας και πολλή λατρεία για τις ταλαντώσεις του De Mysteriis –η μπάντα φαίνεται πως έχει μελετήσει πολύ τα σπηλαιώδη γυρίσματα των “From The Dark Past” και “Life Eternal”. Υπάρχουν επίσης μερικά υπέροχα riffs με αυθεντική αίσθηση καταχωνιασμένης απειλής, αλλά και κάποια ίχνη από τον στιβαρό τρόπο πλεύσης των Aeternus. Αρπίσματα απλώνονται σαν λεπτοί ιστοί (όπως λ.χ. στο “Blood Upon The Firmanent”), ενώ κυριαρχεί ένας εμφατικός τρόπος παιξίματος των τυμπάνων που φαντάζει σαν φυσική απόρροια του Hellhammer. Η ατμόσφαιρα, τέλος, είναι σε πολλά σημεία υπέρ το δέον σκοτεινή και υπόγεια, θυμίζοντας το ντεμπούτο των Ondskapt.
Εκεί όμως αρχίζουν και τα προβλήματα. Οι Mare αφοσιώνονται με όλο τους το είναι στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Για να το πετύχουν δε αυτό στον υπερθετικό βαθμό συγκλίνουν το De Mysteriis Dom Sathanas με τη συνθετική και παραγωγική λογική του μοντέρνου occult ήχου, δηλαδή με μια τάση προς συνεχείς αντηχήσεις, αρπίσματα και mid-tempo παίξιμο, ώστε να υπάρχει μια εικόνα ατέρμονης περιπλάνησης. Έτσι, οι διάρκειες ξεχειλώνονται χωρίς να δίνεται βήμα στα riffs που πρέπει.
Κατά τον μισό και πλέον δίσκο ακούμε κυκλικά κάποια σοβαροφανή, χλιαρά θέματα, τα οποία λειτουργούν περισσότερο σαν υπόστρωμα για τις ψαλμωδίες και τα ερεβώδη φωνητικά, παρά αποτελούν κυρίαρχα συστατικά. Αλλά και η παραγωγή, παρόλο που προσπαθεί να είναι σκοταδιασμένη και κλειστοφοβική, αποτυπώνεται υπερβολικά ογκώδης και μοντέρνα για τον ήχο των Mare: με τον ήχο των προγενέστερων EP τους, αυτό το υλικό θα αναδεικνυόταν πολύ καλύτερα, με λιγότερη σοβαροφάνεια και με περισσότερη αυθεντικότητα.
Εν τέλει, το Ebony Tower είναι ένα καλοστημένο μεν σκοτεινό άλμπουμ, που απομένει όμως ως άσκηση στην ατμόσφαιρα του De Mysteriis Dom Sathanas, χωρίς την απαιτούμενη ψυχή και τσαχπινιά. Και γι' αυτό κουράζει, και τμήματά του ακούγονται σαν ατέρμονα ιντερλούδια, σαν προετοιμασία για κάποιο κύριο πιάτο, το οποίο δεν έρχεται ποτέ. Το magnum opus των Mayhem είναι επικίνδυνος και απατηλός οδηγός, όπως και ο ίδιος ο Σατανάς. Και, δυστυχώς, οι αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες του Ebony Tower παρασύρονται από τις υποσχέσεις του, καταλήγοντας χαμένες, θαμμένες κάτω από Χρόνο και Σκόνη.
{youtube}j2Qplx0qklc{/youtube}
