Ένας μουσικός παραγωγός με το σύνδρομο του Θεού; Ή ένας πιουρίστας εγκεφαλιστής; Μια αριστουργηματική δυστοπία σπαρμένη με συνθεσάιζερ; Ή μια δαιδαλώδης, υπερεκτιμημένη τελικά, ηλεκτρονική σπαζοκεφαλιά; Η αποτύπωση μιας Οδύσσειας κατά τη διαυγή στιγμή της άφιξης; Ή μία ακόμα κραυγή αγωνίας;
Μουσικά και κοσμικά διλήμματα πλέκουν το δίχτυ τους γύρω από το Singularity, το νέο άλμπουμ του Άγγλου κιμπορντίστα Jon Hopkins. Ο οποίος, αφού τράβηξε για τα καλά τα φώτα επάνω του το 2013 με το 4ο του άλμπουμ Immunity, επιστρέφει τώρα, πέντε καλοκαίρια μετά, ηχογραφώντας πάντα για τη Domino Records.
Με το Singularity, αυτός ο αμετανόητος εραστής της IDM μπαίνει στην άλλη μεριά της πλάστιγγας. Αν δηλαδή το Immunity ήταν κλάξον που καλούσε σε μια αυτοκινητάδα επιστημονικής φαντασίας –αλλά και μια πρόσκληση για χορό, σε μια νύχτα που το φως της δεν θα σβήσει ποτέ– το νέο άλμπουμ βασίζεται σε μια άχρονη ψυχεδέλεια, μοιάζοντας με παρτίδα διαστημικό σκάκι, όπου διακυβεύεται το προσωπικό μέλλον και η μικρή ιστορία σωτηρίας του καθενός μας.
Η εναρκτήρια τριπλέτα δίνει το στίγμα της ηχητικής παλέτας του δίσκου: το "Singularity" ξυπνά μνήμες από το Immunity, με στοχευμένες αρρυθμίες. Κατόπιν, το "Emerald Rush" (ένα διαμάντι δημιουργικής techno) αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίον ο Hopkins παίζει με τις συχνότητες, δημιουργώντας εφέ κίνησης σε παγωμένο χρόνο. Σχεδόν νομοτελειακά, αυτές οδηγούν κατόπιν στο ντελικάτα ωμό "Neon Pattern Drum".
Στρατηγικά τοποθετημένο στο νούμερο 4 της tracklist βρίσκεται το "Everything Connected"· ένα στιβαρό και στακάτο κομμάτι, που σημαδεύει τη μέση του δίσκου προσφέροντας ένα 10άλεπτο ταξίδι σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων με ένα από τα πιο ονειρικά breakdowns που έχουμε ακούσει τα τελευταία έτη σε techno σύνθεση. Από εκεί και πέρα το πράγμα γλυκαίνει και ο πιο ονειροπόλος Hopkins αναδύεται μέσα από την ηχώ του "Feel First Life", το πιανιστικό ιντερλούδιο του "Echo Dissolve" και τις μελωδικές επιλογές του "Luminous Beings", προτού λυθεί στο "Recovery", το οποίο θα κλείσει την ακρόαση με ένα φουτουριστικό νανούρισμα 5 λεπτών, με τους ήχους της νύχτας και του γκιώνη να αιωρούνται.
Το Singularity δεν είναι προορισμένο να σπινιάρει στα πλατώ των techno clubs, αλλά θα προσφέρει εκλεκτή τροφή στα πικαάπ του μυαλού. Με αυτό, o Hopkins παραδίδει έναν δίσκο για διδακτέα ύλη τεχνικής μουσικολογίας χωρίς να αμελεί όμως να αφήνει ψίχουλα προς ένα αχνό μα ορατό μονοπάτι ποπ διάστασης. Σέβεται καθολικά τον ήχο που του υπαγορεύει η ύπαρξή του και ζωγραφίζει το δεύτερο πρόσωπο του δημιουργικού του Ιανού.
Σ έναν ακόμα ουρανό δικής του έμπνευσης, λοιπόν, ο Hopkins κεντάει με τα beats του 9 νέους αστερισμούς –εκεί πάνω θα πατήσει, με την ελπίδα να σκαρφαλώσει μέχρι το απώτατο δυνατό σημείο μουσικής (και όχι μόνο) συνειδητότητας. Όσα θα μάθει σε αυτό, θα τα κρύψει στον κώδικα του Singularity και θα πετάξει ύστερα το μπουκάλι με το μήνυμα στη θάλασσα. Τις ασκήσεις αναπνοής, τα παγωμένα μπάνια μετά το MDMA, τα ημερολόγια της ερήμου και της ενδοσκόπησης. Τις εξάψεις διεμφυλικών εποχών. Τα πειράματα αυτοκαταστροφής και αναγέννησης, αλλά και τους καρπούς του υπερβατικού διαλογισμού.
Δεν έχουμε παρά να σπάσουμε το μπουκάλι και να ρίξουμε το χαρτάκι στη σχισμή μας. Οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε κατόπιν να ακροαστούμε το μήνυμα του δίσκου, (σχεδόν) ανάγονται στο άπειρο.
{youtube}4sk0uDbM5lc{/youtube}
