Πρώτα έσκασαν οι Sleaford Mods με το Divide And Exit (2014), έπειτα ξεμύτισαν οι Fat White Family με το Songs For Our Mothers (2016) και τώρα έφθασε η μεγάλη στιγμή των Idles με το Joy As An Act Of Resistance, για να απασχολήσουν σοβαρά μεγαλύτερα ακροατήρια. Οι τρεις αυτές μπάντες μοιράζονται το εξής κοινό: κατέφθασαν από τα περιθώρια του Ηνωμένου Βασιλείου και, με τον κατά βάση punk ήχο τους, διψούν να αρθρώσουν έναν φλεγόμενο και επιθετικό κοινωνικοπολιτικό λόγο ενάντια στα κακώς κείμενα της ολοένα και πιο συντηρητικής και αφιλόξενης βρετανικής κοινωνίας.
Αν διαφέρουν σε κάτι οι Idles από τους συμπατριώτες τους, είναι πως έχουν υψηλότερες φιλοδοξίες. Το νέο τους άλμπουμ, το οποίο κυκλοφορεί 1,5 χρόνο μετά το εκπληκτικό τους ντεμπούτο Brutalism, είναι μία γκράντε –κατά τόπους ισοπεδωτική– κατάθεση, η οποία με σατιρική διάθεση, ποιητικό στόμφο και λυσσασμένη ροή βάζει στο στόχαστρο την ξενοφοβία, την τοξική αρρενωπότητα, την παράνοια του Brexit και την ηθική παρακμή των Δυτικών κοινωνιών. Ωστόσο, φανερώνει παράλληλα ότι η μπάντα από το Μπρίστολ βιάστηκε να αλλάξει πίστα και να μεγαλώσει τα κυβικά: δεν ήταν έτοιμη να το κάνει ή, καλύτερα, δεν έλαβε υπόψιν όλες τις παραμέτρους πριν επιχειρήσει να απευθυνθεί μαζικότερα.
Η βασική μου δηλαδή ένσταση σε σχέση με τον 2ο δίσκο των Idles έχει να κάνει με το γεγονός πως, στην προσπάθειά τους για οικουμενικότερο αντίκτυπο, έχασαν μέρος της ταυτότητάς τους. Και δεν μιλάω φυσικά για την ιδεολογική της πτυχή, η οποία παραμένει ακέραια και ριζοσπαστική, αλλά για εντελώς πρακτικά ζητήματα: ο ήχος τους φτάνει πια –δεν θα πω γυαλισμένος– περισσότερο υπολογισμένος, ζυγισμένος και μάλλον στρογγυλεμένος.
Από το αυθόρμητο, αφτιασίδωτο και to the point Brutalism, οι Idles περνούν τώρα σε κάτι που προσπαθεί να συγχωνεύσει μέσα του τα κλισέ του αμερικανικού pop punk (“Great”), το skate punk των Fidlar (τα τελευταία λεπτά του “Colossus”) και τους κέλτικους ύμνους των Dropkick Murphys (“Danny Nedelko”), μαζί με μία πιο ήπια εκδοχή του δικού τους στυλ ("Gram Rock"), με μία φεστιβαλική, πανηγυρτζίδικη λογική και με μάλλον περιττές διασκευές (το "Cry To Me" του Solomon Burke από το 1961). Και αν όλα αυτά μαρτυρούν μία μπάντα η οποία εξελίσσεται, την ίδια στιγμή ξεμπροστιάζουν και μία μπάντα που δεν γνωρίζει ποιο είναι το κέντρο βάρους της· ο χαρακτήρας που της προσδίδει μοναδικότητα.
Κάπου εδώ, όμως, θα σταματήσω να παίζω τον συνήγορο του διαβόλου, γιατί –για να μην τρελαθούμε τελείως– ροκ δίσκοι σαν το Joy As An Act Of Resistance, τόσο κρίσιμοι στην αποστολή τους, όσο και απολαυστικοί στην εκτέλεσή τους, δεν βγαίνουν κάθε μέρα.
Από το “Never Fight A Man With A Perm”, το κομμάτι με τον πιο αστείο τίτλο για το 2018, μέχρι το αντιφαλλοκρατικό "Samaritans", το οποίο κλείνει το μάτι στους «συντρόφους» Protomartyr (ή από τη Nancy Sinatra στην Katy Perry, αν πιάσει κανείς τις αμέτρητες, κρυμμένες ποπ αναφορές), και από την ανελέητη παρωδία του ψεύτικου, μοντέρνου έρωτα (“Love Song”), μέχρι τον ατμοσφαιρικό φόρο τιμής στην αποθανούσα κόρη του frontman Joe Talbot (“June”), με στίχους δανεισμένους από ένα διήγημα του Ernest Hemingway που προκαλούν ρίγος («Baby shoes for sale, never worn»), συντίθεται εδώ ένα βιωματικό και θεόμουρλο πορτραίτο για την απογοητευτική, γελοία τροπή που έχει πάρει η ανθρωπότητα. Και, τελικά, οι Idles όχι μόνο τη διακωμωδούν με την ψυχή τους, μα αποφαίνονται ότι η χαρά –η συνειδητοποιημένη χαρά– μπορεί να είναι κι αυτή μία αντιστασιακή πράξη για τον σώφρονα πολίτη των καιρών μας.
Πάντως, το Joy As An Act Of Resistance δεν είναι άλμπουμ-σταθμός, ειδικά για ένα είδος όπως το rock, στις σελίδες της ιστορίας του οποίου, γράφονται πια μόνο κάποιες συμπληρώσεις ή μπαίνουν μερικοί αστερίσκοι. Ούτε και μπορεί να στιγματίσει τη γενιά του, γιατί δεν υπάρχει καμία γενιά σήμερα με σημαντικό αριθμό μελών της οποίας οι προβληματισμοί να εκφράζονται από το σύγχρονο rock. Όλες αυτές είναι φαντασιώσεις, και είναι μάλλον επικίνδυνες για την αποτίμηση της αξίας και της επιδραστικότητας των Idles –επικίνδυνες κυρίως για τους ίδιους. Οπότε, απολαύστε τον δίσκο για ό,τι είναι: ένα ωμό, εθιστικό punk πόνημα με κοφτερές, λυρικές γωνίες. Ίσως έτσι να δείτε κι εσείς τη χαρά ως μέσο αντίστασης, με τον (μάλλον ειρωνικό) τρόπο με τον οποίον το κάνουν και οι Idles.
{youtube}si2pZRifgIo{/youtube}
