Όταν αρχίζεις και διαβάζεις δηλώσεις του στυλ
«δεν ήμασταν ποτέ metal συγκρότημα»,
«με αυτό το άλμπουμ θέλουμε να δείξουμε ότι έχουμε ωριμάσει»,
«το καινούριο μας άλμπουμ θα έχει πιο εμπορική κατεύθυνση»,
«για πρώτη φορά θα συνεργαστούμε με άτομα εκτός γκρουπ για να γράψουμε τραγούδια»,
συνήθως περιμένεις μεγάλη πατάτα.
Οι παραπάνω δηλώσεις ανήκουν στον Sully Erna, τραγουδιστή των Godsmack, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, το οποίο έχει τον προβοκατόρικο τίτλο When Legends Rise. Με το που βγήκε το πρώτο single –το άκρως ραδιοφωνικό και αρκετά ποπ “Bulletproof”– έγινε ένας μικρός χαμός ανάμεσα στους οπαδούς, καθώς αρκετοί τους σύγκριναν με τους Nickelback, λέγοντας μάλιστα κάτι του στυλ «αφού οι Nickelback είναι πια πιο heavy από τους Godsmack, ας το κλείσουμε το μαγαζί». Το τραγούδι, όμως, έφτασε χαλαρά στο νούμερο 1 του US Mainstream Rock (Billboard).
Το πρώτο άκουσμα του When Legends Rise με πήγε πίσω 22 χρόνια, στην εποχή που οι Metallica έβγαλαν το Load και είχε γίνει (και ακόμα γίνεται) χαμός για τη μεγάλη στροφή στον ήχο, αλλά και στην εικόνα τους. Θυμίζω ότι οι Metallica είναι από τις βασικές επιρροές των Godsmack, ιδιαίτερα στα φωνητικά του Erna. Η πρώτη άποψη που είχα για το Load, παραμένει μέχρι και σήμερα: αυτό που άκουγα ήταν 100% Metallica, με αρκετά νέα στοιχεία, αλλά και με ψήγματα από τον ήχο του παρελθόντος. Την ίδια αίσθηση μου αφήνει λοιπόν και το When Legends Rise. Εάν θέλεις να ακούσεις παλιούς Godsmack, θα τους βρεις σε τραγούδια όπως τα “Take It To The Edge” ή το “Eye Of The Storm” –τέτοια γράφουν για την πλάκα τους, σε παλιότερες μάλιστα κυκλοφορίες θα μπορούσαν να ήταν τα singles.
Όμως το ζουμί βρίσκεται στα «άλλα» τραγούδια. Αρκετοί βέβαια θα βγάζουν σπυριά στο άκουσμα του "Unforgettable" με τα «oh-oh», είναι ωστόσο κομμάτι το οποίο εξυπηρετεί απόλυτα τον σκοπό του: άκρως ραδιοφωνικό από τη μία, μα και ικανό να κάνει το κοινό να ανταποκριθεί ενεργά στις προτροπές του Erna να πουν μαζί τα «oh-oh», όπως είδα σε ορισμένα live video. Εκείνο ωστόσο που ξεχωρίζει, είναι το “Under The Scars”. Ξεκινάει μόνο με φωνή και πιάνο, για να γίνει στη συνέχεια μια power μπαλάντα με την προσθήκη βιολιού, τσέλο κι ενός σύντομου αλλά άκρως συναισθηματικού κιθαριστικού σόλο από τον Tony Rombola.
Θα μπορούσαν οι Godsmack να την πατήσουν και να γεμίσουν το CD γράφοντας παραπάνω τραγούδια ή αυξάνοντας τη διάρκεια στα υπάρχοντα. Έχοντας όμως δίπλα τους τον παραγωγό Erik Ron (I Prevail), αλλά και τον σύγχρονο Desmond Child, John Feldmann (Blink-182, Disturbed, Black Veil Brides), έμειναν «μόλις» στα 40 λεπτά για τα 11 τραγούδια του When Legends Rise. Σε αυτό δεν ταιριάζει η λέξη «grower» που αρκετοί συνηθίζουν να γράφουν σε κριτικές: είτε θα σου αρέσει, είτε όχι. Στο φινάλε μιλάμε για heavy/hard rock, δίχως φτασίδια, πολύπλοκα μηνύματα και ατμοσφαιρικά 10λεπτα τραγούδια!
Στα πιο metal sites οι κριτικές δεν ήταν ιδιαίτερα καλές, ενώ στα λιγότερο metal ήταν αρκετά καλές. Το έγραψα και παραπάνω, είναι 100% Godsmack και περιέχει τα πάντα: υπάρχουν τραγούδια που έχουν τη σφραγίδα της heavy πλευράς του γκρουπ, υπάρχουν τραγούδια τα οποία δοκιμάζουν πετυχημένα έναν πιο ραδιοφωνικό ήχο και, σε όλα αυτά, υπάρχει η εκφραστικότητα του Sully Erna, η οποία τονίζεται ιδιαίτερα στο “Under The Scars”. Για όλους τους παραπάνω λόγους, παίρνουν την ίδια βαθμολογία που θα έβαζα στο Load, εάν είχα κάνει την κριτική πριν 22 χρόνια.
{youtube}YOsBurnMl3E{/youtube}
