Από την εποχή του προσωπικού του άλμπουμ Slash (2010), ο διάσημος Αμερικανός κιθαρίστας ακολουθούσε το μοτίβο άλμπουμ/περιοδεία/άλμπουμ, βγάζοντας κάτι καινούριο κάθε 2 χρόνια. Μετά λοιπόν το Apocalyptic Love (2012) και το World On Fire (2014) το πλάνο είχε νέο άλμπουμ το 2016. Μόνο που τον Ιανουάριο του 2016 ο Slash επέστρεψε στους Guns N’ Roses –αρχικά για μερικές συναυλίες, στη συνέχεια για παγκόσμια περιοδεία– κι έτσι η διαδικασία μπήκε στον πάγο, παρότι είχε ξεκινήσει να γράφει ορισμένα νέα τραγούδια. Χρόνος βρέθηκε τελικά σε κάποια διαλείμματα της δίχρονης τουρνέ, όταν και ο Slash ολοκλήρωσε το Living The Dream έχοντας και πάλι δίπλα του τον Myles Kennedy και τους Conspirators, δηλαδή τους Todd Kerns (μπάσο), Brent Fitz (ντραμς) & Frank Sidoris (κιθάρα), με την παραγωγή να αναλαμβάνει ξανά ο Elvis Baskette.
Το World On Fire το είχα βρει μέτριο (δείτε εδώ): ο μέσος όρος των διεθνών κριτικών έβγαινε γύρω στο 6, καθώς τα 5 καλά τραγούδια χάνονταν μέσα στη μετριότητα των υπόλοιπων 12· συνολικά, επίσης, ήταν αρκετά προβλέψιμο. Ίσως λοιπόν δεν ήταν τυχαίο που το πρώτο πράγμα το οποίο δήλωσε ο Slash για το Living The Dream ήταν ότι θα περιείχε λιγότερα τραγούδια (σύνολο 12) και θα είχε περισσότερη ποικιλία.
Ακούγοντας πάντως τα πρώτα singles ("Driving Rain" και "Mind Your Manners") με έπιασε μια μικρή απογοήτευση καθώς αποδείχθηκαν ανακύκλωση παλιότερων μελωδιών και στίχων. Το "My Antidote" ήταν κάπως καλύτερο, αλλά καμιά σχέση με παλιότερους ύμνους. Μιλώντας για ανακύκλωση, για δείτε λίγο το βιντεοκλίπ του "My Antidote". Σας θυμίζει κάτι η σκηνή με τα αμάξια που τρέχουν στον λόφο;
Τα άλμπουμ ξεκινά με 4 hard rock κομμάτια, στο γνωστό ύφος του Slash. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ με τον Myles Kennedy, έχει βρει στο πρόσωπό του τον easy going ερμηνευτή που μπορεί να τραγουδήσει με ευκολία τα πάντα. Τα πάντα, βέβαια, είναι κάτι το σχετικό: υπάρχουν οπαδοί που τρελαίνονται με τον Kennedy, υπάρχουν αυτοί που τους αφήνει αδιάφορους και υπάρχουν κι εκείνοι που δεν αντέχουν τη φωνή του. Δεν κρύβω ότι ανήκω στην τρίτη κατηγορία· όσο μάλιστα τον ακούω να τραγουδάει hard rock στο ύφος το οποίο παίζει ο Slash, τόσο με κάνει να φαντάζομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα κομμάτια με τον Corey Taylor (για παράδειγμα). Μπορεί να πλακώνονταν στο στούντιο, αλλά πιστεύω θα έβγαινε ένα αποτέλεσμα που θα άξιζε να το ακούγαμε.
Φτάνοντας ωστόσο στο "Lost Inside The Girl" το κλίμα αλλάζει, αφού έχουμε μια mid-tempo στιγμή, με τον Kennedy να ερμηνεύει σε πιο συναισθηματικό ύφος και τον Slash επιτέλους να αποφεύγει να κάνει αγώνα ταχύτητας, παραδίδοντας ένα ουσιαστικό σόλο, το οποίο θυμίζει παλιές (καλές) εποχές. Το "The Great Pretender" παρακάτω, αποδεικνύεται στο πιο Gary Moore τραγούδι που έχει γράψει ποτέ ο Slash, αφού το αρχικό riff παραπέμπει ξεκάθαρα στο “Parisienne Walkways”. Η μελωδία της κιθάρας κάνει και πάλι τη διαφορά. Το άλμπουμ κλείνει με το "Boulevard Of Broken Hearts", το οποίο γράφτηκε μάλιστα και τελευταίο. Και μάλλον είναι και το καλύτερο τραγούδι εδώ, μαζί με το "Lost Inside The Girl", με το οποίο μοιράζεται λίγο-πολύ τα ίδια θετικά χαρακτηριστικά: mid-tempo ρυθμός, με την κιθάρα του Slash να διαθέτει «φωνή» και ταυτότητα.
Προς τιμήν του, στην τρέχουσα περιοδεία ο Slash παίζει μόνο το “Rocket Queen” από Guns N’ Roses και τίποτα από Velvet Revolver: η setlist είναι βασισμένη αποκλειστικά στα άλμπουμ με τον Kennedy, συν 3 ή 4 τραγούδια από το Slash. Δίνεται έτσι μια αίσθηση ότι ίσως κλείνει ο κοινός τους κύκλος. Στα 3 τους άλμπουμ υπάρχει μια “Anastasia” η οποία μόνη της ανεβάζει το μέτριο Apocalyptic Love, από το World On Fire υπάρχουν όπως είπαμε 5 τραγούδια –που όλα μαζί, όμως, δεν φτάνουν το “Anastasia”– ενώ εδώ τα "Lost Inside The Girl" και "Boulevard Οf Broken Hearts" είναι μεν με διαφορά τα καλύτερα, αλλά και πάλι σκέφτεσαι ότι ο καπελαδούρας έχει γράψει κι ένα σαφώς ανώτερο “Messages” με τους Velvet Revolver. Στη σούμα, λοιπόν, το Living The Dream βγαίνει το καλύτερο άλμπουμ του Slash με τον Myles Kennedy. Με τη μόνη διαφορά ότι το ταβάνι είναι αυτό που αποτυπώνεται στην βαθμολογία.
Σε πιθανή ερώτηση εάν τα "Lost Inside The Girl" και "Boulevard Οf Broken Hearts" θα μπορούσαν να κρατηθούν στην άκρη για τους Guns N’ Roses, η απάντηση θα ήταν ναι, αλλά με προϋποθέσεις. Έτσι όπως είναι, όχι· αν έβαζαν «χέρι» ο Axl Rose με τον Duff McKagan, ίσως. Μέχρι να γίνει αυτό τα κρατάμε, μαζί με τα διάσπαρτα riff του Slash που μας αρέσουν. Ε, και στο τσακίρ κέφι βάζουμε και το “Die By The Sword” με τον hit-and-miss Andrew Stockdale και λέμε μέσα μας τι ωραία θα ήταν να έβγαζαν ένα ολόκληρο άλμπουμ μαζί.
{youtube}KfWoN5tqzpc{/youtube}
