2010 Slash, 2012 Apocalyptic Love, 2014 World On Fire: σύνολο τραγουδιών, μαζί με τα μπόνους, γύρω στα 50. Δίνεις οπότε ένα credit στον Slash για το ότι βγάζει συνέχεια νέες κυκλοφορίες, όμως το δίδυμο ποιότητα/ποσότητα δεν κάθεται αρμονικά όταν το βάζεις στη ζυγαριά. Στο πρώτο άλμπουμ άξιζαν λιγότερα από τα μισά κομμάτια, το δεύτερο γλιτώνει χάρη στην "Anastasia" –από τα καλύτερά του, αφότου έφυγε από τους Guns N' Roses– και για την τρίτη του αυτή κυκλοφορία με τον τραγουδιστή Myles Kennedy σας προϊδεάζει φαντάζομαι η βαθμολογία.
Εκτός του Kennedy, ο Slash έχει εδώ ξανά μαζί του τον Todd Kerns στο μπάσο και τον Brent Fitz στα ντραμς, αλλάζει όμως παραγωγό· στην κονσόλα κάθεται τώρα ο Elvis Baskette, γνωστός από τις δουλειές του με τους Alter Bridge, με (προφανή) σκοπό ο ήχος να γίνει πιο σύγχρονος, λιγότερο ροκ εν ρολ (όπως ήταν δηλαδή στο Apocalyptic Love) και να βγει πιο κοντά στο στυλ του Kennedy.
Πρώτη ακρόαση, πρώτη διαπίστωση: δεν υπάρχει στο World On Fire κάποιο τραγούδι να ξεχωρίζει όπως το "Anastasia" πριν 2 χρόνια. Δεν θα ήταν βέβαια κακό αυτό εάν κέρδιζε το σύνολο των 17 τραγουδιών, όμως δεν συμβαίνει. Όσες φορές και να ακούσεις το άλμπουμ, προσέχεις κυρίως συγκεκριμένες στιγμές και δεν στέκεσαι σε παραπάνω από 3-4 κομμάτια. Προσέχεις για παράδειγμα το εισαγωγικό ριφ του "World On Fire", το πόσο συναυλιακό ηχεί το "30 Years To Life", το κλασικό Slash σόλο στο "Bent To Fly" (κάνει την κιθάρα να «κλαίει») αλλά και στο "Beneath The Savage", όπως κι εκείνο το κολπάκι που κάνει με τη φωνή του ο Kerns στο ξεκίνημα του "The Dissident" –αρχικά με ξένισε, μα τελικά μου άρεσε.
Από εκεί και πέρα, όμως, ο Slash απλώς επαναλαμβάνει τον εαυτό του, με ριφ τα οποία πότε θυμίζουν Guns N' Roses (τύπου "Locomotive"), πότε Velvet Revolver (τύπου "Messages") και πότε τις ίδιες τις προσωπικές του κυκλοφορίες: ακούστε λ.χ. το "Dirty Girl", έχει το ίδιο intro με το "Beautiful Dangerous" από το Slash. Ακόμα κι ένας ακροατής δίχως ιδιαίτερη επαφή θα παρατηρήσει ότι η γενική δομή είναι η ίδια, από ένα σημείο μάλιστα και μετά μαντεύεις εύκολα σε ποιο σημείο θα μπει το σόλο, σε ποιο το ρεφρέν κ.ο.κ.
Οι φανατικοί βέβαια των Alter Bridge εκθειάζουν τον Myles Kennedy –έχει πλάκα καμιά φορά να διαβάζεις τα φόρουμ των οπαδών– δίνουν ένα μεγάλο εύσημο στον Elvis Baskette και αφήνουν τελευταίο τον Slash, με αρκετούς να τον κατηγορούν ότι επαναλαμβάνεται. Στην άλλη όχθη, οι δικοί του λένε τα αντίθετα: εκθειάζουν δηλαδή τον 49χρονο κιθαρίστα και δεν τους αρέσει ο Kennedy (αυτά τα λένε μάλιστα και οπαδοί που δεν πάνε τον Axl Rose). Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο Kennedy τη δουλειά του την κάνει καλά εδώ. Αλλά, όσο καλή φωνή και εάν έχεις, δεν μπορείς να σώσεις και πολλά πράγματα όταν οι συνθέσεις δεν είναι καλές.
Ο Slash χαίρει γενικής αναγνώρισης ως κιθαρίστας, θα μείνει ωστόσο στη ροκ ιστορία για τα σόλο του, όχι τόσο για τις συνθέσεις του. Κάτι που επιβεβαιώνεται με το φετινό άλμπουμ, για το οποίο δυσκολεύεσαι να μη σκεφτείς ότι ήταν μια βιαστική δουλειά, αναίτια φορτωμένη με υλικό δίχως ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Ίσως, αν αντί για 17 tracks είχε μείνει στα 12, να είχαμε μια πιο ισορροπημένη αίσθηση. Είναι πάντως «λίγα» αυτά τα τραγούδια για το μέγεθος του Καπελαδούρα και είναι έτσι πραγματικά ν' απορείς με κάποιες διθυραμβικές κριτικές, που μιλάνε για την καλύτερη δουλειά του μετά τους Guns N' Roses.
{youtube}MZNH0sBmbRI{/youtube}
