Από το "Tomorrow Never Knows" των Beatles (1966) ως το Kid A των Radiohead (2000), η καινοτομία στην ποπ μουσική αποτελεί μια συναρπαστική αλλά και –σε μεγάλο βαθμό– παρεξηγημένη υπόθεση.
Η ποπ μυθολογία ζει και τρέφεται από ιστορίες τεράστιου ταλέντου, λαμπρής ιδιοφυΐας και σπάνιας έμπνευσης. Όμως, στην πραγματικότητα, η καινοτομία τις περισσότερες φορές δεν αποτελεί προϊόν της δουλειάς ενός και μόνο καλλιτέχνη, αλλά μιας αλυσίδας ανθρώπων, της οποίας οι πρώτοι κρίκοι δεν απολαμβάνουν την ίδια αναγνώριση με τους τελευταίους. Συνήθως, τα εύσημα εισπράττουν εκείνοι που εντάσσουν την καινοτομία σε ένα ποπ πλαίσιο, τη ντύνουν με συναίσθημα ικανό να αγγίξει εκατομμύρια ανθρώπους και τη φέρνουν στις μεγάλες σκηνές.
Ο Daniel Lopatin, ο άνθρωπος δηλαδή πίσω από το ψευδώνυμο Oneohtrix Point Never, υπήρξε ένας από τους πρώτους κρίκους αυτής της αλυσίδας τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν είναι ότι του έχει λείψει το κοινό ή η αναγνώριση: δισκογραφεί στην ιστορική Warp Records από το 2013 και οι δίσκοι του φιγουράρουν συστηματικά στις πρώτες θέσεις των end-of-the-year lists σε πολλά σημαντικά μουσικά μέσα. Όμως ο αντίκτυπος της δουλειάς του είναι πολύ μεγαλύτερος από το μέγεθος του κοινού που αναγνωρίζει το όνομά του.
Σε μια εποχή όπου οτιδήποτε άξιο λόγου σε θεωρητικό, τεχνικό και τεχνολογικό επίπεδο μοιάζει να έχει ήδη επινοηθεί, το βάρος της καινοτομίας πέφτει στην αισθητική. Εδώ, λοιπόν, ο Lopatin έχει υπάρξει εξαιρετικά σημαντικός, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην analog synth αναγέννηση της δεκαετίας που διανύουμε. Οι πρόσφατες επίσης συνεργασίες του με μουσικά μεγαθήρια όπως οι Iggy Pop και David Byrne, αλλά και με καλλιτέχνες mainstream απήχησης (Anohni, FKA Twigs), αποτελούν αδιάψευστη μαρτυρία κι επιβράβευση των παραπάνω. Είναι ίσως αυτές οι συνεργασίες που οδήγησαν τον Lopatin να επανεξετάσει τη θέση του στην αλυσίδα. Η καινούργια του δουλειά παραμένει έτσι στην αιχμή της αισθητικής πρωτοπορίας, αλλά φαίνεται να απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό, καθώς διαθέτει ασυνήθιστη (για το ιδίωμα) συναισθηματική παρουσία.
Τα υλικά που συνθέτουν τον ήχο του The Age Of παραμένουν λίγο-πολύ τα ίδια με αυτά των προηγούμενων δουλειών του: 1970s progressive electronic σύνθια, IDM σκαλώματα, samples, πειραγμένα φωνητικά, εκρήξεις θορύβου και μελωδίας· όμως είναι ίσως η πρώτη φορά που το σύνολο μοιάζει μεγαλύτερο από τα επιμέρους συστατικά του. Ως προς αυτό, ο δημιουργός του άλμπουμ είχε τη δέουσα βοήθεια των φίλων του, παλιών και νέων. Η Anohni δανείζει τη φωνή της, ο Eli Keszler παίρνει θέση πίσω από τα κρουστά και ο James Blake, σε έναν ρόλο που του ταιριάζει γάντι, αναλαμβάνει την επιμέλεια του πρότζεκτ, συγκρατώντας τις πιο πειραματικές παρορμήσεις του Lopatin και δίνοντας στο τελικό αποτέλεσμα μια συμπαγή ποπ κατεύθυνση.
Τραγούδια όπως τα "The Station" και "Black Snow", με τη φωνή του ίδιου του Lopatin περασμένη μέσα από τόνους φίλτρα, μοιάζουν να κουβαλούν στους ώμους τους όλο το βάρος και τη μελαγχολία της εποχής μας. Και, όσο απίθανο κι αν ακούγεται, έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να αρέσουν εξίσου σε ένα ευρύ φάσμα ακροατών, από τους φανς των Tool έως εκείνους του The Weeknd. Αλλού, η διάθεση γίνεται πιο κινηματογραφική ("Toys 2", "RayCats") ή ηλεκτρο-βιομηχανική ("We'll Τake Ιt"), ενώ το "Warning" δημιουργεί μια αίσθηση κατεπείγοντος απόλυτα ταιριαστή με τον τίτλο του. Αναμενόμενα, η Anohni είναι βαθιά συγκινητική στα δύο τραγούδια όπου συμμετέχει ("Same" και "Still Life That Doesn't Happen"), ενώ κάπου στο βάθος του "Babylon" –μιας φαινομενικά ήπιας, ηλιόλουστης σύνθεσης– ο πιο προσεκτικός ακροατής θα αναγνωρίσει το δυσοίωνο ουρλιαχτό του Prurient.
Πιθανόν οι παλιότεροι φίλοι του Oneohtrix Point Never να απογοητευτούν από το The Age Of. Είναι αλήθεια ότι το άλμπουμ δεν αποτελεί βήμα προς τα εμπρός, όπως ίσως θα ήθελαν, αλλά προς τα έξω· μια συνειδητή προσπάθεια για επικοινωνία με ένα μεγαλύτερο κοινό. Σ' αυτήν την προσπάθεια δεν βλέπω κάτι το επιλήψιμο: δεν υπάρχει κάποιος σκοτεινός απώτερος στόχος, πέρα από την επιθυμία του καλλιτέχνη για σύνδεση, για υπέρβαση των κανόνων της αλυσίδας και για άμεση επαφή με το ακροατήριο. Κι ίσως εδώ να βρίσκεται τελικά το μυστικό της καινοτομίας. Μπορεί δηλαδή να εξελίσσεται για χρόνια, όμως αποκτά νόημα μονάχα στο τέλος της γραμμής, όταν καταφέρνει να αγγίξει τους ανθρώπους. Με τα παραπάνω κατά νου, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι στο νέο του άλμπουμ ο Oneohtrix Point Never τα έχει πάει περίφημα.
{youtube}qMQJF-7Y2h0{/youtube}
