Ενδεχομένως να περνάει πια ως παλαιολιθική η λογική που συνδέει τη μουσική με χειροπιαστά αντικείμενα· πάντως, για κάποιους από εμάς που μεγαλώσαμε με αυτήν, η συνάντηση με τη CD έκδοση του 2ου άλμπουμ του Άκη Μπαρούτα προκαλεί πολύ θετικά συναισθήματα. Και φέρνει αβίαστα στον νου λέξεις όπως «μεράκι», «χαρακτήρας», «λεπτομέρεια» –λέξεις δηλαδή καθαρά θετικής χροιάς. Αισιόδοξο είναι και το γεγονός ότι ένας μόλις 24 χρόνων τραγουδοποιός, ο οποίος πιθανότατα δεν έχει αναμνήσεις από τη χρυσή εποχή της δισκογραφίας, επιλέγει να ασχοληθεί τόσο πολύ (και) με αυτόν τον τομέα της δουλειάς του, αναθέτοντας στην προφανώς πολύ ταλαντούχα Σοφία Τόπη τη σχεδίαση ενός καλαίσθητου χάρτινου κουτιού, το οποίο περιλαμβάνει (πέρα από το CD) ένα πτυσσόμενο booklet με τους στίχους κι ένα πόστερ.
Ομολογώ ότι αρχικά δεν μου δημιουργήθηκαν το ίδιο θετικές σκέψεις ακούγοντας τα 10 τραγούδια που περιλαμβάνει ο δίσκος. Όμως θεώρησα ότι οφείλω σε έναν νέο δημιουργό όχι μόνο να προσέξω με υπομονή και επιμονή τη δουλειά του, αλλά και να τη δω στην ολότητα και συνέχειά της. Αναζήτησα λοιπόν και το ντεμπούτο του Μπαρούτα, Στις Πλατείες Του Κόσμου (Polytropon, 2014), το οποίο υπάρχει στο Spotify. Και, ακούγοντάς το, διαπίστωσα ότι ο νεαρός τραγουδοποιός έχει πραγματοποιήσει σημαντική πρόοδο μεταξύ των δύο δίσκων, σε διάφορους μάλιστα τομείς της τέχνης του· πράγμα που με έκανε να δω πιο θετικά το νέο του πόνημα.
Βρήκε δηλαδή τους τρόπους ο Άκης Μπαρούτας να γράψει πιο ολοκληρωμένα τραγούδια τούτη τη φορά: να γράψει μελωδίες που τοποθετούν τη φωνή του σε πλαίσια τα οποία δεν εκθέτουν τους περιορισμούς της, να ραφινάρει τον (σε γενικές γραμμές ροκ) ήχο και την ενορχήστρωσή τους, να κάνει τέλος πάντων την τραγουδοποιία του να βγει προς τα έξω με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αρτιότητα. Κατάφερε επίσης να επεκτείνει την προσπάθειά του για μια έκφραση που να κατατάσσεται στην ελληνικότητα, όχι μόνο λόγω της γλώσσας, αλλά και μέσω του συνολικού ήχου, χωρίς κάτι τέτοιο να συνεπάγεται ταμπούρωμα σε στεγανά ή αναμάσημα «έντεχνων» κλισέ. Συν τοις άλλοις, το Επιστρέφω Στη Γη έχει και ως σύνολο μια συνοχή και συνέπεια ενίοτε αξιοθαύμαστη.
Όπως μαρτυρά και ο τίτλος, ο δίσκος διέπεται από ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το οποίο θα μπορούσε όμως (λέω εγώ) να αποτελεί απλώς τον μανδύα μιας αλληγορικής προσέγγισης περί της ανακάλυψης του εαυτού και των πυρηνικών αξιών του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Μπαρούτας στήνει μερικές αξιόλογες συνθέσεις, οι οποίες πετυχαίνουν μια ισορροπία ανάμεσα στον λόγο και στο μέλος. Το “Πρώτος Εγώ”, για παράδειγμα, αποτελεί έξοχο δείγμα του παιχνιδιού μεταξύ σκοταδιού και φωτός που επιχειρεί πολλάκις ο δημιουργός, το “Κύταρρο” υφαίνει επιτυχώς μια ατμόσφαιρα κατεπείγοντος και “Οι Καμινάδες” τον βρίσκουν σε εκείνο το πανάρχαιο σταυροδρόμι όπου η Δύση συναντά την Ανατολή.
Υπάρχουν όμως και σημεία όπου οι μετεφηβικές ανησυχίες του τραγουδοποιού βγαίνουν προς τα έξω με μια κάπως φλου στιχουργία ενώ συνάμα οι μουσικές ιδέες εκλείπουν. Το “28.000”, ας πούμε, είναι μάλλον υποτονικό, ενώ το κοινωνικοπολιτικό μήνυμα του “Προσωπική Φυλακή” δεν καταφέρνει να βρει το κατάλληλο περιβάλλον ώστε να ανθίσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ορμή του δίσκου χάνεται και ο χρόνος διαστέλλεται. Νομίζω, μάλιστα, ότι το σημαντικότερο μειονέκτημα της τέχνης του Άκη Μπαρούτα εντοπίζεται στον στίχο. Ενώ δηλαδή μοιάζει να έχει πράγματα να πει και να διαθέτει μια ματιά διεισδυτική, πολλές φορές αφήνει τα θέματά του να κρύβονται πίσω από υπαινιγμούς και αοριστίες, που δεν βοηθούν τελικά. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οφείλεται στη νεότητά του. Όπως και να 'χει, πάντως, αποδυναμώνεται έτσι το μήνυμά του.
Υπάρχουν, σε κάθε περίπτωση, αρκετά πράγματα εντός του Επιστρέφω Στη Γη που πιστώνονται υπέρ του, οδηγώντας σε σαφώς θετικό συνολικό ισοζύγιο. Ο Άκης Μπαρούτας φαίνεται ότι διαθέτει όραμα, επιμονή και σοβαρή εποπτεία επί αυτού που κάνει, και πως είναι ικανός να σκάψει περαιτέρω προς ανακάλυψη μίας ακόμα πιο προσωπικής και ολοκληρωμένης έκφρασης.
{youtube}q-yrd_ErSNI{/youtube}
