Είχε προειδοποιήσει κάποτε ο Fenriz σε μια συνέντευξη, πως αλίμονο στον δίσκο που μετά το ντεμπούτο των Black Sabbath ξεκινάει με καμπάνα –είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Ο Νορβηγός μπορεί να περιόριζε την ισχύ του αξιώματος αυτού στους 2 πρώτους δίσκους κάθε συγκροτήματος, αλλά ακούγοντας το τελευταίο (9ο κατά σειρά) άλμπουμ των ιδιαίτερα αγαπητών στη χώρα μας Primordial, μου ήρθε στο μυαλό το συγκεκριμένο απόφθεγμα.
Οι Primordial έχουν βρει έναν συγκεκριμένο ήχο εδώ και αρκετές δουλειές (από το The Gathering Wilderness του 2005, θα έλεγα) και παίζουν πάνω στον συγκεκριμένο καμβά, με πολύ μικρές ουσιαστικά συνθετικές και εκτελεστικές διακυμάνσεις. Το ότι κατάφεραν να βγάλουν με αυτόν τον τρόπο 4 πολύ καλούς δίσκους είναι προς τιμήν τους και φαινόμενο άξιο μελέτης. Στην 5η όμως απόπειρα φαίνεται πως η φθορά που είχε κάνει μια ελάχιστη εμφάνιση στο Where Greater Men Have Fallen (2014), συσσωρεύεται.
Κάτι πάντως που δεν έγινε εμφανές από τα 2 πρώτα singles, “Stolen Years” και “To Hell Or The Hangman”. Ιδίως το πρώτο είναι αρκετά διαφορετικό από ό,τι μας είχανε συνηθίσει οι Ιρλανδοί, βουτηγμένο σε μια φολκ μελαγχολία που αιωρούταν στην ψυχή της μπάντας αλλά είχε ελάχιστες φορές μετουσιωθεί σε μουσική (μία από αυτές ήταν το “Coffin Ships”). Ένα κομμάτι ήρεμο, με τρομερή σύμπνοια μεταξύ του Alan Averill και των εκφραστικότατων εδώ κιθάρων, το οποίο δείχνει μια κατεύθυνση που δυνητικά –και ιδανικά– θα μπορούσαν να ακολουθήσουν. Όσο για το “To Hell Or The Hangman”, χτυπάει με έναν αρκετά ξένο προς τους Primordial μηχανικό ρυθμό, ο οποίος σε παρασύρει σχεδόν χορευτικά (όπως κάποτε έκανε το “Storm Of Evil” των Isengard).
Πέρα όμως από αυτά τα 2 τραγούδια (τα οποία διόλου τυχαία είναι και τα μικρότερα σε διάρκεια) το Exile Among The Ruins είναι ένας κουρασμένος δίσκος. Οι Primordial επιμένουν στη συνταγή που ξέρουν πολύ καλά, αλλά η αλήθεια είναι πως οι πιθανοί ενδιαφέροντες συνδυασμοί ήταν πεπερασμένοι –αυτοί που έχουν πλέον μείνει, είναι χλιαροί και ξεχειλωμένοι σε διάρκεια. Το άλμπουμ ξεπερνάει τα 65 λεπτά και ακούγεται σαν συλλογή με b-sides από το λαμπρό παρελθόν του σχήματος. Στιγμές εξύψωσης και ατμοσφαιρικής ανατριχίλας υπάρχουν, ως φουσκοθαλασσιές από τα παλιά που διαρρέουν σαν πινελιές, χάνονται όμως μέσα σε έναν ωκεανό τετριμμένων τμημάτων, των οποίων καλύτερες μορφές έχουμε ακούσει στο παρελθόν. Υπάρχουν επίσης τα αναμενόμενα ψαρωτικά (ελαφρώς) σημεία με blast-beats, οι κιθάρες έχουν κι εκείνες μια τάση προς τη δημιουργία μπουκωμένου background, αλλά η όλη κατάσταση αποπνέει παρακμή.
Η αισθητική έννοια της παρακμής ήταν βέβαια ανέκαθεν συνυφασμένη με το συγκρότημα στον στιχουργικό τομέα, κάτι που διαφαίνεται και από τον τίτλο ακόμη του Exile Among The Ruins. Η πικρία για την αποσάθρωση των παραδοσιακών εθνικών μονάδων είναι διάχυτη, όπως και η αύρα της διακριτικής γοητείας που ασκεί η φαντασιακή οντότητα Ευρώπη στους Ιρλανδούς. Οι Primordial γίνονται εδώ ήπιοι εκφραστές μιας συντηρητικής στη βάση της ιδέας, περί μιας Ευρώπης που έχει μείνει πλέον δίχως ιστορία και μέλλον, όπως τραγουδούν στο ομώνυμο του δίσκου κομμάτι. Κατανοώ μεν την οπτική τους, αλλά η εμμονή με ένα κατασκευασμένο τους τελευταίους 2-3 αιώνες παρελθόν είναι αρκετά επιφανειακή: ένα σχήμα με τη δική τους ψυχή, θα μπορούσε να σηκώσει πάνω του κάτι πιο ρηξικέλευθο.
Κουράστηκαν οι Primordial στο 9ο άλμπουμ τους. Φαίνεται πως η μεγάλη αποδοχή ενός πολύ συγκεκριμένου ηχητικού πλαισίου τα περασμένα χρόνια, τους έχει βαλτώσει. Η μπάντα διαθέτει πάντως τα φόντα να μεγαλουργήσει εξερευνώντας νέες ηχητικές πτυχές, όπως φαίνεται στο “Stolen Years”. Είναι λοιπόν κρίμα να εγκλωβίζεται σε ένα ασφαλές τερέν, όπως γίνεται εδώ, γι' αυτό και η αυστηρότητα απέναντί τους κρίνεται μάλλον βοηθητική.
{youtube}7qzzOYMng0k{/youtube}
