Γέννημα-θρέμμα του Μπρούκλιν, ο 35χρονος Gregory Taylor είναι γνώριμος στο «μαύρο» σινάφι, μετρώντας συνεργασίες με Dr. Dre, John Legend, Jill Scott και Black Thought (μεταξύ άλλων), αλλά περιφερειακά μόνο γνωστός στο ευρύτερο κοινό: μεγαλύτερη επιτυχία του, μέχρι σήμερα, παραμένει το άλμπουμ The Salvation του 2009, που τον έστειλε στο #126 των εθνικών charts στις Η.Π.Α.
Στο In Celebration Of Us, o Skyzoo δεν κάνει κάτι δραματικά διαφορετικό σε σύγκριση με όσα έχει καταθέσει στο παρελθόν (μόνος ή με παρέα). Εντυπωσιάζει όμως με τη σταθερή ποιότητα των ρυθμών του, αλλά και με την ψύχραιμη εμβάθυνση των στίχων του σε κοινωνικά θέματα, προς τα οποία στρέφεται για πρώτη φορά τόσο έντονα: ως τώρα, αν και δεν έλειπε μια αίσθηση συλλογικότητας από τον λόγο του, επίκεντρο ήταν κυρίως τα προσωπικά ζητήματα.
Σε λίγους δίσκους του σημερινού χιπ χοπ θα ακούσει κανείς τόση τζαζ και μάλιστα όχι σαμπλαρισμένη, μα ως οργανικό μέρος του όλου ήχου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ασφαλώς: ο Skyzoo είναι ο τελευταίος κρίκος σε μια εκλεκτή νεοϋρκέζικη αλυσίδα, σφυρηλατημένη στις προσπάθειες των Digable Planets, των De La Soul και των A Tribe Called Quest να προσδέσουν το χιπ χοπ στο παρελθόν της μαύρης μουσικής έκφρασης. Πρόκειται για μαθήματα καλοχωνεμένα, τα οποία δεν δίνουν μόνο τον πλούσιο, ραφιναρισμένο ήχο του In Celebration Of Us, μα κάνουν και τον Skyzoo κομβική φιγούρα στην ιστορία του λεγόμενου jazz rap.
Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να πούμε ότι το In Celebration Of Us ακούγεται χάρμα, ακόμα και αν δεν ρίξεις ούτε μισή ματιά στους στίχους: η ποιότητα της μουσικής και ο καθαρός, γεμάτος αυτοπεποίθηση τρόπος με τον οποίον στέκεται ο Skyzoo πίσω από το μικρόφωνο, φτάνουν και περισσεύουν. Στο "The Purpose" εντυπωσιάζει με τη στρογγυλή χαλαρότητα με την οποία αναδύεται μέσα από τα σαξόφωνα, συμπληρώνοντας τα soulful φωνητικά της Kay Cola· στο "Crown Holder", πάλι, αλλά και στο "Love Is Love", μοιάζει με εκτοξευτήρα όλμων βγαλμένο από το ίδιο εργοστάσιο που μας χάρισε και τον Jay-Z των κλασικών ημερών.
Παρά ταύτα, ακόμα και αν αληθεύει ότι οι λευκοί που ζούμε στην Ευρώπη δεν θα τα πιάσουμε κι όλα όσα θίγονται εδώ, αγνοώντας κανείς τους στίχους θα χάσει μια σημαντική όψη του In Celebration Of Us, αλλά κι ένα μεγάλο ατού της δημιουργικότητας του Νεοϋορκέζου ράπερ. Ο Skyzoo έχει το χάρισμα της ακρίβειας, με αποτέλεσμα οι ρίμες του να μη χάνονται στην αοριστία. Και μπορεί να μιλήσει σκληρά, για σοβαρές καταστάσεις και πράγματα των δρόμων, χωρίς εκείνο το «θα σου δείξω εγώ ρε ποιος τον έχει μεγαλύτερο» στυλ, το οποίο για κάποιους δείχνει πλέον εκτός εποχής –αν και εδώ αρχίζει μια μεγάλη συζήτηση, που δεν είναι επί του παρόντος.
Είναι έτσι σε θέση να αποτιμήσει την πατριαρχική παρουσία του δικού του πατέρα στη ζωή του καθώς σκέφτεται πώς θέλει να είναι αυτός απέναντι στον δικό του γιο, αλλά και να «κουμπώσει» την προσωπική του οπτική πάνω στο τι σημαίνει να είσαι μαύρος σε μια κοινωνία υποτίθεται Δυτική και εκ συστάσεως κοσμοπολίτικη, όπου όμως χρειάστηκε να ορθωθεί ένα κίνημα σαν το Black Lives Matter. To σημαντικότερο, όμως, είναι ότι ο Skyzoo δεν αρκείται στο να στηλιτεύσει. Εν τέλει κηρύττει την ελπίδα. Και, όπως ο ήχος του κάνει μια χειρονομία προς τις τζαζ ρίζες της μαύρης μουσικής στις Η.Π.Α., έτσι και ο στίχος του βλέπει ως εστίες αυτής της ελπίδας τις γερά θεμελιωμένες στον χρόνο κοινότητες των Αφροαμερικανών.
Αν υπάρχει κάτι το πραγματικά αμφιλεγόμενο στον τρόπο με τον οποίον ξετυλίγεται το In Celebration Of Us, αφορά τη συνοχή της δομής του, που δείχνει να κινδυνεύει από τα συχνά ιντερλούδια αφήγησης. Ίσως δηλαδή όντως να σπάει η ροή ανά σημεία ή οι μεταβάσεις να αποτυπώνονται κάπως ωμές (π.χ. μεταξύ "Collateral" και "The Stick-Up Tape From "Menace"). Αντέχουν πάντως στο crash test των πολλαπλών ακροάσεων και ειδικά το spoken μέρος του "Honor Amongst Thieves" δίνει ιδανικό φινάλε σε έναν εξαιρετικό χιπ χοπ δίσκο. Μην περιμένετε να τον βρείτε στο Metacritic για να τον τιμήσετε.
{youtube}lubTju5uL2w{/youtube}
