Θεωρείται μάλλον μπανάλ να ακούει κάποιος Moby το 2018, αλλά πρόκειται για κατάφωρη αδικία. Τον χαρισματικό μουσικό δείχνει να τον έχει καταπιεί ο κυνισμός των millennials, οι οποίοι δεν έχουν δικούς τους ήρωες και γι' αυτό αποδομούν με ευκολία τους παλιότερους. Ακόμα και η γενιά που έζησε την έκρηξη της dance και techno κουλτούρας τη δεκαετία του 1990, δεν τον θεοποίησε πραγματικά. Ο πατριάρχης της χειροποίητης electronica δεν απέκτησε ποτέ μυθικές διαστάσεις (όπως τόσα ονόματα και ντουέτα, που χάλαγαν κόσμο τότε), ίσως γιατί μας έκανε να νιώθουμε ότι ήταν ένας από εμάς.
Αλλά ο μικρόσωμος Moby με το ακτιβιστικό, clean-cut προφίλ και το σοφιστικέ παρουσιαστικό, εξακολουθεί να εργάζεται αδιάκοπα και να κυκλοφορεί δίσκους αστικής pop, με θαυμάσια τραγούδια: και το Last Night (2008) και το εγκληματικά υποτιμημένο Wait For Me (2009), περιείχαν εξαιρετικό υλικό. Διάολε, ακόμα και το Innocents (2013) έβριθε από ιδέες πλούσιες και ηχητικά χορταστικές, που ήθελαν να σε εκτινάξουν στο διάστημα.
Τα υλικά της στιλιστικής φόρμας παραμένουν ίδια: προφορικά φωνητικά, οικουμενικοί συλλογισμοί σε εσωστρεφές στυλ, κελαρυστές αρμονίες σε λούπα, αιθέρια πλήκτρα χωρίς βαρύτητα και γυναικεία μουρμουρίσματα που τυλίγονται γύρω από πολλαπλά στρώματα συνθεσάιζερ, με ένα ambient πέπλο να τα σκεπάζει όλα τρυφερά μεταξύ τους.
Στο φετινό του δίσκο, ο Moby αντλεί ξανά από τη μήτρα που γέννησε τα πιο όμορφα soulful διαμάντια της καριέρας του, όπως το "Porcelain". Τώρα πια δεν είναι απλά μελαγχολικός και μόνος σαν τον Little Idiot – το ζωγραφιστό alter ego που συνόδευε την πρώτη περίοδό του. Πλέον, ο 52χρονος Moby δεν είναι ο αμήχανος shoegazer των πιο αφιλόξενων dancefloor που όταν δεν μιξάρει beats για ιδρωμένους χορευτές, προτιμά να χάνεται σε έρημους ambient ονειρόκοσμους. Στην εποχή του Τραμπ, ο ίδιος έχει ζωτικής σημασίας λόγους για να αισθάνεται απογοητευμένος και να αναπολεί μια εποχή που «όλα ήταν όμορφα και τίποτα δεν πονούσε». Μάλλον ο Moby συνειδητοποίησε ότι η οικολογική μελαγχολία της ακμής του techno ήταν μια πόζα: ένα κούφιο στυλ χτισμένο πάνω σε πλαστική ατμόσφαιρα.
Διακρίνει κανείς μια αχνή ιδέα αξιοπρεπούς παραίτησης ανάμεσα στις μελωδίες του δίσκου. Από την ονειροπόληση του "Like Α Motherless Child", που τραγουδάει εξαιρετικά η Raquel Rodriguez, ως τον ανυψωτικό downtempo ρυθμό του “The Last Of Goodbyes” και από το νωχελικό trip hop του “Welcome To Hard Times” μέχρι το πειραγμένο neo-gospel του “Sorrow Tree” και τον «ανθεμικό» υπνωτισμό του “The Waste Of Sums”, ο Νεοϋορκέζος μουσικός κρατάει ψηλά τον πήχη της υγιούς πλευράς του chill-out και ξορκίζει με συνθετικές μελωδίες την αέναη θλίψη του.
Μπορεί να μην έχει πραγματικά σπουδαία τραγούδια το Everything Was Beautiful, And Nothing Hurt, αλλά κάπως έτσι θα ακούγονταν το τελευταίο πάρτι του κόσμου, το βράδυ πριν τη μεγάλη καταστροφή. Τραγούδια με πλήρη συναίσθηση της μοναξιάς τους, μακριά από την επικαιρότητα και τις επιταγές της, χωρίς κρεσέντο και εντυπωσιασμούς. Μόνο με τη θέρμη των ήπιων synths, το εξομολογητικό ύφος, και τη γλυκιά υφή των ημιφωτισμένων beats. Το coolness ας πάει στον αγύριστο.
{youtube}xp0m08eOD5U{/youtube}
