Η παρατημένη αυτοπεποίθηση της Tracey Thorn και το ιδιόμορφο μέταλλο της φωνής της, την έχουν κατατάξει ανάμεσα στις πιο αξιαγάπητες ερμηνεύτριες που δεν είχαν ποτέ «πρωταγωνιστικό» ρόλο.
Το 5ο της προσωπικό άλμπουμ ονομάζεται απλά «Δίσκος». Δεν χρειάζεται κάτι πιο δελεαστικό για να συγκεντρώσει ξανά το ακροατήριο μετά από 8 χρόνια απουσίας, καθώς οι ερμηνείες της προσφέρουν ένα εγγυημένα καθησυχαστικό διάλειμμα από όσα μας περιβάλλουν. Μάλιστα, ακούγεται το ίδιο αυθεντική και συναρπαστική σε σχέση με τα χρόνια των Everything But the Girl, τότε που αποτελούσαν από μόνοι τους έναν συναισθηματικό φάρο στη δεκαετία του 1990. Σεβασμό λοιπόν σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές καλλιτέχνιδες της βρετανικής σκηνής, η οποία μπορεί και θέλει, ακόμα, να βγάζει τίμιους δίσκους δίνοντας σημασία στον μελωδικό οδηγό της φωνής της, ενώ τα beats μαίνονται τριγύρω.
Τα τραγούδια του «Δίσκου» προσφέρουν απλόχερα μελωδίες μοντέρνας, αστικής electronica, που προορίζονται για τα αυτιά του «καλλιεργημένου» pop ακροατή. Τα τραγούδια αποζητούν τα αυτιά όσων θέλουν να αγαπήσουν μελωδίες που να μην υποδύονται, αλλά να σημαίνουν κάτι: να έχουν συναισθηματικό βάρος. Η παραγωγή του Ewan Pearson αποτυπώνεται ψύχραιμη και χωρίς περιττά άγχη, με την Thorn να ακούγεται σαν «φίλη» καθ' όλη τη διάρκεια. Μέσα από τον ρομαντικό ρεαλισμό του αέρινου “Smoke”, τη φεμινιστική οργή του "Sister” (με την Corinne Bailey Rae να συνδράμει φωνητικά) και την ηλεκτρονική jazz του “Face”, η τραγουδίστρια διαχειρίζεται τη γκάμα των συναισθημάτων με τη δέουσα αυτοσυγκράτηση. Διατηρεί ακόμη αυτό το μπλαζέ χρώμα στην ερμηνεία, λες και ο χρόνος δεν της έχει στερήσει τους φυσικούς της χυμούς.
Αλλού τραγουδάει για τα υπαρξιακά άγχη μιας μητέρας τη στιγμή που τα παιδιά της φεύγουν απ' το σπίτι ("Go"), αλλού αναπολεί τις ημέρες του ανέμελου νεανικού clubbing ("Dancefloor") και αλλού αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που ερωτεύτηκε ένα αγόρι ενώ ακούγανε παρέα Leonard Cohen ("Guitar"). Αυτό σημαίνει: pop για ανθρώπους που έχουν νιώσει κουρασμένοι από τον ίδιο τον εαυτό τους, τραγουδισμένη από μια γυναίκα που μπορεί να διαβάζει φιλοσοφικά δοκίμια επάνω στο πέρασμα του χρόνου, ενώ ταυτόχρονα σκάει τσιχλόφουσκες.
Η άφθαρτη Tracey Thorn βγαίνει και πάλι σπαθί προς τα έξω. Και δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω με την κομψή ειρωνεία με την οποία κλείνει το μάτι σε όλα τα επίδοξα pop κορίτσια, όσα καλοβλέπουν το κατακτημένο ευρωπαϊκό status της σαν ξερολούκουμο.
{youtube}5A-XyMzTSWc{/youtube}
