Μπορεί να ακουστεί κάπως περίεργο για μία μπάντα που μετράει πάνω από 20 χρόνια εμπειρίας στο δισκογραφικό κουρμπέτι, αλλά το 9ο άλμπουμ των Calexico ηχεί ως το πλέον ...μεταβατικό τους!
Είναι η πρώτη φορά, δηλαδή, που οι John Convertino & Joey Burns μοιάζουν έτοιμοι να τσαλακώσουν τη γερά εδραιωμένη νουάρ της ερήμου και εναλλακτική Mariachi ταυτότητά τους, για έναν ήχο που φλερτάρει περισσότερο με μία παραδοσιακή alt-rock φόρμουλα προερχόμενη από τον σκονισμένο, αμερικάνικο Νότο. Ευτυχώς, όμως, χωρίς να απωλέσουν το αφηγηματικό στοιχείο και το πνεύμα ελευθεριότητας που διακατέχει τις δουλειές τους.
Αν είστε λοιπόν από τους ανθρώπους που προσδοκάτε να ακούσετε 15 τραγούδια σαν αυτά από την εισαγωγή των «Πρωταγωνιστών» (το “Stray” δηλαδή), τότε θα σας γλιτώσω χρόνο και θα σας παραπέμψω κατευθείαν στο “Flores Y Tamales”, το μόνο κομμάτι που λειτουργεί ως αυτή η κλωστή του τίτλου, η οποία συνδέει το παρελθόν με το παρόν και, πιθανώς, το μέλλον των Calexico. Αν είστε όμως ανάμεσα σε όσους ποτέ δεν κατάλαβαν τον χαμό με την προβλέψιμη μανιέρα τους, τότε αυτός είναι ο δίσκος που θα σας αναγκάσει να ασχοληθείτε μαζί τους σοβαρά.
Αρχής γενομένης από το πρώτο κιόλας τραγούδι ("End Of The World With You"), στο οποίο ο Burns τραγουδάει σαν τον Jeff Tweedy και οι Calexico μετατρέπονται στους Wilco του Yankee Hotel Foxtrot. Αυτή η indie φιλοσοφίας στροφή γίνεται περισσότερο αντιληπτή στο εξαιρετικό "Bridge To Nowhere" –σαν οι Low να συναντάνε τους Okkervil River– στο “Girl In The Forest”, που ξεκλέβει κάτι από τη hipster folk του Father John Misty, αλλά και στις ατμοσφαιρικές τρομπέτες του “Uncoditional Waltz”, που θα μπορούσαν να προέρχονται από ένα τραγούδι το οποίο δεν χώρεσε στο In The Aeroplane Οver The Sea των Neutral Milk Hotel. Αλλού, πάλι, ποντάρουν περισσότερο στo πλάσιμο αχανών, ερημικών τοπίων και ανεξερεύνητων εκτάσεων, μέσα από τις southern rock κιθάρες του "Voices In The Field" και την κινηματογραφική americana του "Thrown To The Wild".
Οι πιο άβολες στιγμές του The Thread That Keeps Us είναι αυτές στις οποίες οι Calexico προσπαθούν να ενσωματώσουν τα έθνικ ηχητικά τους γονίδια σε ένα new wave/art rock περιβάλλον· όχι πολύ διαφορετικά –σε επίπεδο ωστόσο τεχνοτροπίας και όχι αποτελέσματος– από τον τρόπο που το έχει επιδιώξει ο David Byrne, σχεδόν στο σύνολο της καριέρας του. Εν τέλει, όμως, το “Under The Wheels” μοιάζει κομμάτι που θα ακουγόταν μετά το “Despacito” στο παιδικό πάρτι μίας οικογένειας ισπανόφωνων εμπόρων ναρκωτικών, ενώ η αισθητική «οι Talking Heads πάνε παραλία» του “Another Space” είναι εξίσου ενοχλητική και παράταιρη, σε σχέση με τον υπόλοιπο κορμό τραγουδιών.
Δεν είναι αρκετές όμως τέτοιες αστοχίες για να χαλάσουν τη γλυκιά επίγευση που αφήνει τελικά η ακρόαση του νέου δίσκου των Calexico. Οι ανθεμικές κιθάρες του επικού "Eyes Wide Awake" δημιουργούν εικόνες Αποκάλυψης, ενώ η ρομαντική αφιέρωση του "Music Box" συγκινεί με τη μελωδική της ειλικρίνεια, αναιρώντας έτσι τα όποια, αναπόφευκτα παραπατήματα προηγήθηκαν.
Για μία μπάντα που δεν έχει λόγο να ρισκάρει και να ξεφύγει από την πετυχημένη συνταγή της, το The Thread That Keeps Us είναι μία τολμηρή κίνηση. Αποκρυσταλλώνει τη στιγμή που οι Calexico σιχαίνονται τη στασιμότητα και τη λέξη «βετεράνοι» δίπλα από το όνομά τους, ανακαλύπτωντας εκ νέου, στο βάθος της σταδιοδρομίας τους, τη δίψα για ηχητική εξερεύνηση. Είναι από τη μία ένας καλός τρόπος για να φιλτράρουν τους πραγματικούς, συνεπείς ακροατές από τους δήθεν πιστούς της μουσικής τους, και από την άλλη μία πρόσκληση για κάποιους άλλους, όσους ξένιζαν ως τώρα με τον γνωστό ήχο ενός τυπικού τους δίσκου. Αν αυτή είναι λοιπόν μία νέα αρχή, τότε είναι πολύ ελπιδοφόρα.
{youtube}vmPAQWg-qMU{/youtube}
