Στο 5ο άλμπουμ του, ο Monsieur Minimal επιστρέφει στον ελληνικό στίχο, 7 χρόνια μετά την Πάστα Φλώρα. Για τη θεματολογία του Erotica, τα λέει όλα ο τίτλος: τραγούδια για τον έρωτα έχει να μας προτείνει ο Χρήστος Τσιτρούδης. Και, προκειμένου να πετύχει τη μέγιστη διείσδυση (pun intended), μοιράζει τους ερμηνευτικούς ρόλους σε διάφορους καλεσμένους, κρατώντας όμως και για τον εαυτό του ένα σημαντικό μερίδιο.
Αιχμή του δόρατος για τον δίσκο –επικοινωνιακά και όχι μόνο– μοιάζει να αποτελεί η συμμετοχή του Δάκη στο τραγούδι “Στιγμή”. Είναι όντως μία από τις πιο δυνατές συνθέσεις του Erotica η συγκεκριμένη, και συνεχίζει την καλοδεχούμενη εμπλοκή του βετεράνου ερμηνευτή με νεότερούς του δημιουργούς, έπειτα από τη συμμετοχή του στο άλμπουμ Κάτω Απ’ Το Ίδιο Φεγγάρι του Δημήτρη Βεριώνη (2012). Από εκεί και πέρα, όμως, έχω την εντύπωση ότι το Erotica έχει λίγα πράγματα να προσφέρει, ειδικά αν ειδωθεί μέσα από το πρίσμα του παρελθόντος του Monsieur Minimal.
Για όσους έχουν παρακολουθήσει τον τραγουδοποιό, είναι γνωστές και πολλάκις επιβεβαιωμένες οι ικανότητές του στο σκάρωμα κολλητικών μελωδιών και γενικότερα η καλή επαφή του με το τι σημαίνει «ορθόδοξο ποπ» τραγούδι. Όμως στο Erotica η διάθεσή του για χαλαρές, σέξι ατμόσφαιρες, τον φέρνει σε μια θέση περίεργη, καθώς οι μελωδίες προκύπτουν μάλλον αδύναμες και η στιχουργία του προσχηματική, στις περισσότερες των περιπτώσεων. Έτσι, απομένουν οι ρυθμοί και η γνωστή προσοχή του Minimal στον ηχητικό διάκοσμο (με κιθάρες, σύνθια, πνευστά να χρωματίζουν όμορφα), ώστε να κάνουν παιχνίδι και να φέρουν τη δουλειά σε πέρας.
Πάρτε για παράδειγμα το “Ici”, που αναλαμβάνει να πει στα γαλλικά η Kid Moxie, το “Φλερτ”, το οποίο βρίσκει τον Minimal να ντουετάρει με την Ανδριάνα Μπάμπαλη, αλλά και το αέρινα τραγουδισμένο από την Τζένη Καπάδαη “Εδώ” (που αποτελεί την ελληνόφωνη εκδοχή του “Ici”). Πρόκειται περισσότερο για ηχητικές/ατμοσφαιρικές κατασκευές, και πολύ λιγότερο για προσπάθειες επικοινωνίας κάποιου χειροπιαστού μηνύματος. Στίχοι όπως «Δεν μπορώ να κρατηθώ/ θα της πω πως τρελά την αγαπώ/ θα τρελαθώ», «Λες να ‘ναι αυτή/ αυτή είναι» ή «Κάποτε ζούσα εδώ/ για να μου λες σ’ αγαπώ/ και σου ‘λεγα εγώ/ πες το μου ψιθυριστά/ και μην φοβάσαι/ αν θα ξαναγεννηθώ», στην προσπάθειά τους να αναπλάσουν την «αφέλεια» ή «αθωότητα» των 1960s και 1970s, σπρώχνουν τα τραγούδια σε λούμπα πολύ μεγαλύτερη απ' το μπόι τους.
Υπάρχουν όμως και σημεία όπου ο Monsieur Minimal πιάνει τα στάνταρ στα οποία τον έχουμε συνηθίσει. Η "Αγκαλιά", για παράδειγμα, είναι μια αληθινά όμορφη στιγμή, η οποία πετυχαίνει τους στόχους της. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το "Ο Έρωτας Στα Χρόνια Της Ψυχεδέλειας", που μπορεί να έχει τιτλοφορηθεί με εντυπωσιοθηρική διάθεση, αλλά αποτελεί ενδιαφέρουσα λοξοδρόμηση –όχι μόνο για τα δεδομένα του εν λόγω δίσκου, μα και για εκείνα της συνολικής πορείας του δημιουργού του. Παρότι δεν είναι ικανά να ανατρέψουν τη συνολική εικόνα του Erotica, τα τραγούδια αυτά, μαζί με τη “Στιγμή”, καταφέρνουν σίγουρα να διασώσουν την αξιοπρέπειά του.
Είναι ομολογουμένως δυσάρεστο να γράφει κανείς με χλιαρή διάθεση για έναν δίσκο του Monsieur Minimal, ενός ανθρώπου τόσο συμπαθούς, ταλαντούχου και εργατικού. Δυστυχώς το Erotica μοιάζει να υπολείπεται κάθε προηγούμενης προσπάθειάς του· ειδικά δε ως διάδοχος του πολυσχιδούς HighTimes (2015), μοιάζει κομματάκι απογοητευτικό.
{youtube}nq4MSuz28wg{/youtube}
