Νιώθω κάπως περίεργα όταν ακούω δίσκους σαν το Junea και σκέφτομαι πόσο φρέσκος ακούγεται σε σχέση με οτιδήποτε συμβαίνει στο ευρύτερο πεδίο του εγχώριου, εναλλακτικού ήχου, ενώ παράλληλα συνειδητοποιώ πόσο απλώς ΟΚ θα ακουγόταν σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή που έχει επαφή με τη Björk και μετά τα 1990s. Γιατί αυτό το «πολυεπίπεδο περιβάλλον» που πλάθει η May Roosevelt με ψηφιακή πλαστελίνη, στη χειρότερη των περιπτώσεων το έχουμε ξανακούσει καλύτερα από τις απαρχές της χιλιετίας (και στο πιο πειραματικό του ακόμη πιο πίσω), ενώ στην καλύτερη πετυχαίνει το ελάχιστο που οφείλει ένας experimental pop δίσκος, προσφέροντας ηχητική περιπέτεια μέσα σε pop ασφάλεια και αισθητικό συντονισμό με την εποχή του.
Πάντως η αλήθεια είναι πως αποτελεί θαρραλέο βήμα για τη θερεμινίστρια από τη Θεσσαλονίκη: με το Junea ξανοίγεται σε νέους τόπους και πιθανότητες, εμπλουτίζοντας την ηχητική βάση των παλαιότερων δουλειών της (που βασίζονταν στο «εξωτικό» θέρεμιν) με ηλεκτρονικά beats, πυκνή synth αύρα και avant-pop τσαχπινιές, χωρίς όμως να απωλέσει την όποια ταυτότητα έχει σμιλέψει με τη μέχρι τώρα δισκογραφία της. Υπό αυτήν την έννοια, το Junea είναι ένα εντυπωσιακό άλμα για την May Roosevelt, που ελάχιστοι ομοϊδεάτες της έχουν επιχειρήσει –πάντα όσον αφορά τα εγχώρια δεδομένα. Κατά τ' άλλα, εδώ έχουμε ένα σαθρό 1980s υπόβαθρο, πάνω στο οποίο πασαλείβονται από εδώ και από 'κει διάφορες τάσεις της πειραματικής pop των καιρών μας: σαν η Grimes, η Holly Herndon και η Jenny Hval να έκαναν το τραπέζι στην Kate Bush και στη Björk ως ευχαριστώ για την κληρονομιά τους, μόνο που το δείπνο άρπαξε στον φούρνο και το μισό πάει για πέταμα.
Το εναρκτήριο “Air” είναι πράγματι εξαιρετικό: ένα synth/techno ποίημα με άποψη, που ακούγεται σαν την Kelly Lee Owens σε guest εμφάνιση σε κομμάτι των Austra. Στο “Pa” και στο “Be” φανερώνονται Κ-pop ευαισθησίες, οι οποίες σερβίρονται πιο εξευγενισμένες και επικαιροποιημένες, ενώ το “Flowers” μοιάζει σαν η Chelsea Wolfe να κάνει καραόκε σε τραγούδι των Chromatics. Εντωμεταξύ το “Let’s” αποτυπώνει τέλεια τον τίτλο του, αφού θαρρείς πως σε παίρνει από το χέρι και σου φωνάζει «πάμε να», με άγνωστο προορισμό. Υπάρχουν λοιπόν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, διασκορπισμένες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του άλμπουμ· και όλες μαζί συνθέτουν την εικόνα μίας καλλιτέχνιδας που έχει όραμα, μα ακόμα χάνεται στο πιο απαιτητικό βήμα απ' όλα για τους μουσικούς της γενιάς της: στη μετατροπή των πολυποίκιλων ερεθισμάτων της σε κάτι εντελώς δικό της.
Ωστόσο, όσο κι αν το Junea σκορπίζεται εδώ κι εκεί με κάθε νέα ακρόαση, υπάρχει ένα μέρος του που στέκεται ακλόνητο, επιβεβαιώνοντας τις δυνατότητές του. Είναι λοιπόν ένα όμορφο και σύγχρονο άλμπουμ, αλλά σε καμία περίπτωση «ρηξικέλευθο», «καινοτόμο» ή «φουτουριστικό». Η May Roosevelt επιχειρεί το αυτονόητο εδώ, και πολύ καλά κάνει: εμπνέεται από την εποχή της και δημιουργεί ως άνθρωπος που δρα μέσα σε αυτήν. Αν τώρα σε κάποιους κάτι τέτοιο μοιάζει ριζοσπαστικό, ίσως και να έχουν την απάντηση για την κατάσταση της εναλλακτικής μας «σκηνής».
{youtube}pwp-34dJ-xs{/youtube}
