Η άνθηση της ελληνικής crust punk σκηνής την τελευταία δεκαετία προφανώς δεν είναι ασύνδετη με τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις της περιόδου. Οι DIY πρακτικές και οι χωρικές επιλογές όσον αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις (αυτόνομα στέκια και καταλήψεις) δίνουν ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα και παράλληλα τονίζουν πως οι δομές αυτοοργάνωσης είναι ένα επιτυχημένο πρόταγμα πλοήγησης, εν μέσω περιόδου βαριάς κρίσης.
Φυσικά, και η πολιτικοποίηση που ανέβλυσε μέσα από τον Δεκέμβρη του 2008 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον σχηματισμό μιας αναπάντεχα επιτυχημένης σκηνής: αρκεί να σκεφτεί κανείς τους καταπληκτικούς Sarabante και Καταχνιά. Σε αυτήν τη μουσική σχολή ανήκουν και οι Καρδιτσιώτες Procrastinate, οι οποίοι υπάρχουν από το 2013. Η μπάντα είχε συστηματικά πυκνή συναυλιακή δράση μα λακωνική δισκογραφία, με αποτέλεσμα μόλις φέτος να κυκλοφορήσουν το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ.
Το παγώνι του καταπληκτικού εξωφύλλου (από τον Βρετανό Alex CF) δίνει μεν γεωγραφικό στίγμα (μιας και το συγκεκριμένο πτηνό είναι από τους ανεπίσημους θυρεούς της θεσσαλικής πόλης), μα αφήνει ένα πέπλο ασάφειας γύρω από το περιεχόμενο –κάλλιστα θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε κάποιο αρκετά πιο ήρεμο και ενδοσκοπικό μουσικό είδος. Οι όποιες πλάνες διαλύονται όμως με τις “Εικόνες Της Πόλης”, το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου. Όγκος και φωνητικά βγαλμένα από τη hardcore σκηνή, πανταχού παρόντα d-beats, crust punk κοπάνημα και έγχορδες ξερολιθιές, μέσα από τις οποίες ξεπροβάλουν αναπάντεχα μελωδικά leads. Αυτή η μελωδική υφή αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του χαρακτήρα του δίσκου και είναι υπεύθυνη για τη διάχυτη αίσθηση απελπισμένης οργής που διαπερνά το πόνημα των Procrastinate. Όσο δε για τους στίχους, το γκρουπ επιμένει πολιτικά, με έξυπνη και καυστική γραφή.
Συνθετικά η μπάντα είναι επηρεασμένη από τους πανταχού παρόντες Tragedy, από τα δύο προαναφερθέντα ονόματα της ελληνικής σκηνής, αλλά και πλαγίως από το new wave of swedish heavy metal (ακούω τον τσαμπουκά των At The Gates), παρόλο που ο ήχος τους εδώ είναι λιγότερο μεταλλικός σε σχέση με τις demo μέρες τους. Παρά τον περαιτέρω εναγκαλισμό του (crust) punk εις βάρος του metal, η μπάντα κερδίζει σε όγκο χάρη στην πολύ γεμάτη και προσεγμένη παραγωγή –τεράστια βελτίωση σε σχέση με το παρελθόν.
Όσον αφορά τις συνθέσεις το συγκρότημα δείχνει σαφώς πιο ώριμο, χτίζοντας πολυποίκιλα κομμάτια με έξυπνες ακολουθίες θεμάτων, εκτελεστική δεινότητα και εύρος διαθέσεων· πάντα με κοινό παρονομαστή την οργή και την μετουσίωση σε συναυλιακό χαμό. Ενδεικτικά, όσον αφορά την ποικιλία, θα αναφέρω το αναπάντεχο εναρκτήριο riff του “Faceless Children” (πιθανώς καλύτερου κομματιού εδώ μέσα), το οποίο έχει τη βηματοδοτική λογική της έναρξης του “Flash Of The Blade” των Iron Maiden. Το μόνο μου παράπονο (περισσότερο καημός) είναι πως θα λαχταρούσα παραπάνω αργόσυρτα σημεία –όπως στο τελείωμα του “Nothing To Harvest”– όπου οι κιθάρες αφήνονται να αναπνεύσουν και να λάμψουν.
Εν τέλει, το κύριο χαρακτηριστικό του Procrastinate είναι η αντίθεση: μεταξύ εξωφύλλου και περιεχομένου, μεταξύ μελωδίας και οργισμένου όγκου, μεταξύ της κοινωνικής διάλυσης και της ανάσας της αυτοοργάνωσης. Το ότι οι Procrastinate ολοκλήρωσαν μόλις την πρώτη ευρωπαϊκή τους περιοδεία είναι μια πολύ ικανοποιητική εξέλιξη, αντάξια της ποιότητας αυτού του ντεμπούτο, το οποίο σκαρφαλώνει με το σπαθί του ψηλά στο οικοδόμημα που λέγεται «εγχώριο crust punk». Έχετε τον νου σας για τις ζωντανές τους εμφανίσεις στο στέκι της πόλης σας.
{youtube}gKZoxkiJnms{/youtube}
