Carla Bruni - French Touch

Φανταστείτε ότι είστε καλεσμένοι σε δεξίωση που λαμβάνει χώρα στο μεγάλο σαλόνι μιας έπαυλης, στα γενέθλια ενός υπερήλικα μεγιστάνα (φανταστείτε το, μπορείτε).

Η κατανάλωση σαμπάνιας με σπάνια ορντέβρ, το χάζι στα φορέματα των νεαρών δεσποινίδων που συνοδεύουν τους καλεσμένους επιχειρηματίες και το χαμηλόφωνο small talk στα πηγαδάκια σταματάει απότομα: η όμορφη και κατά πολύ νεότερη σύζυγος του εορτάζοντα, η οποία έχει αρχίσει μαθήματα ορθοφωνίας και κιθάρας με τους πιο ακριβούς δασκάλους, θα δώσει ένα ρεσιτάλ, αποκλειστικά για τους παρευισκoμένους, με τα αγαπημένα της «ροκ» και «μοντέρνα» τραγούδια. Η υπομονή που θα δείξετε και τα γελάκια τα οποία θα πνίξετε όταν θα κάθεστε λίγα μέτρα πίσω από την πολυθρόνα του ευκατάστατου κυρίου –κι ενώ θα σας έρχεται ο καπνός από το πούρο που καπνίζει, περήφανος για το κορίτσι του– αποτυπώνουν την αίσθηση της ακρόασης αυτού του δίσκου.

Να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν υπήρξα ποτέ αρνητικά προκατειλημμένος με την καλλονή που γεννήθηκε για τον τίτλο της «πρώτης κυρίας»· η Carla Bruni μου είναι συμπαθής, καθώς δεν έχει τη μπίχλα πολλών εστεμμένων celebrities. Επιπλέον, το πρώτο της άλμπουμ Quelqu'un M'a Dit (2003), παραμένει ιδανικό για μελαγχολικά, Κυριακάτικα απογεύματα στο σπίτι.

Στον φετινό της τώρα δίσκο, η αυτοκρατορική σύζυγος διασκευάζει αγαπημένα της (λέμε τώρα) τραγούδια, ερμηνεύοντάς τα στα αγγλικά, με ένα κάποιο «γαλλικό άγγιγμα» στην έκφραση, όπως προμηνύει και ο τίτλος. Η Bruni θυμίζει εδώ καλοθρεμμένη γόνο για την οποία έχει προσχεδιαστεί ο τέλειος διπλωματικός γάμος, εκείνη όμως πιστεύει μέσα της ότι είναι αντισυμβατική και «προχώ», απλά γιατί έχει κάποια CD των Rolling Stones και των Depeche Mode τα οποία ακούει τις νύχτες και οι γονείς της δεν θα καταλάβουν ποτέ.

Στο French Touch, το πρώην μοντέλο τραγουδάει σαν να χαριεντίζεται ηδονικά σε μεταξωτά σεντόνια, ενώ ταυτόχρονα βαριέται του θανατά. Καλύπτει τις αδυναμίες της στα φωνητικά πίσω από εφαρμοσμένα τρικ, σαν την «καπνισμένη» βραχνάδα και τους υγρούς αναστεναγμούς· πάντα με ένα σαγηνευτικό χαμογελάκι σε κάθε φθόγγο και με ένα αχρείαστο κλείσιμο του ματιού σε κάθε συλλαβή. Μερικές «σατέν» διασκευές, όπως στο "Miss You" των Stones και στο "Highway Τo Hell" των AC/DC, μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί για lounge συλλογές, από αυτές που μοιράζουν τα club της Ibiza με το δεύτερο κοκτέιλ σε θαμώνες που ευαγγελίζονται τις νερόβραστες chill-out και bossa nova εκτελέσεις. Άσε που πετάει κι ένα ξεκούδουνα χαριτωμένο «Mon amour tu me manques» στο “Miss You” («French Touch», να μην ξεχνιόμαστε).

Ωστόσο η Carla Bruni δεν έχει ιδέα τι λέει όταν τραγουδάει το “Stand Βy Your Man”, ενώ στην καλύτερη περίπτωση κάνει καραόκε στο “Moon River” του Henry Mancini. Δεν θα ήμουν τόσο αυστηρός αν με έπειθε ότι το διασκεδάζει λιγάκι, πιστεύω όμως ότι ακόμη και το αυθόρμητο γελάκι της στο “Perfect Day” του Lou Reed ήταν προσχεδιασμένο και γραμμένο στο χαρτί.

{youtube}0garcpH0dY4{/youtube}