Φέτος είχαμε την 3η σεζόν του Twin Peaks, η οποία προσπάθησε να μας θυμίσει τα τοπία των Βορειοδυτικών Η.Π.Α. Τοπία που κυριαρχούνται από απέραντα δάση κωνοφόρων και ομιχλώδη βουνά. Τοπία που οι Wolves In The Throne Room όχι απλά μας υπενθυμίζουν πως πρόκειται για βασικά συστατικά της μουσικής τους, με αυτό το 6ο άλμπουμ τους, αλλά τα πυρακτώνουν και μέσα μας με αναπάντεχο μεγαλείο. Η αναλογία με το Twin Peaks δεν είναι μονάχα γεωγραφική: τον δίσκο τον περιμέναμε από το 2011 (βγάζω εκτός το μη μεταλλικό πείραμα Celestite του 2014), όπως περιμέναμε και την 3η σεζόν της σειράς των David Lynch & Mark Frost από το 1992 –μπορεί η αναμονή να μην ήταν 25ετής, αλλά 6 χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για μια μπάντα με 11 μόλις δισκογραφικά χρόνια στην πλάτη της.
Το διάστημα αυτό έκανε καλό στους Αμερικανούς, όπως γίνεται φανερό από το πρώτο κιόλας riff του εναρκτήριου “Born From The Serpent's Eye”: επιστροφή στις σιδηροδρομικές, φυσιολατρικές ατμόσφαιρες, περισσότερο από ποτέ ποτισμένες με νορβηγική λύσσα. Εδώ έχουμε τις πιο ουσιώδεις lead κιθάρες που έχουν γράψει οι Wolves εδώ και μια δεκαετία, με riffs τα οποία μοιάζουν να βγαίνουν από τη ραχοκοκαλιά των Βραχωδών Ορέων, από τις ρίζες των ελάτων τους· μουσική που ισορροπεί μεταξύ του Cascadian ύφους και των παγωμένων οραμάτων των νορβηγικών 1990s. Καθένα από τα 4 βασικά κομμάτια έχει κάποιο σημείο που είναι καταδικασμένο να στοιχειωθεί με την αύρα του κλασικού.
Όπως δηλαδή μας είχαν συνηθίσει και στο παρελθόν, οι Αμερικανοί απλώνουν τις ιδέες τους σε μεγάλες συνθέσεις, διάρκειας γύρω στο δεκάλεπτο έκαστη, και χαίρουσα η καθεμία επιβλητικά διαμορφωμένου χαρακτήρα. Το κρυστάλλινα φαντασμαγορικό “Born From The Serpent's Eye” δείχνει με το καλημέρα τα δόντια της μπάντας. Παράλληλα ιχνηλατεί την ποικιλία διαθέσεων στη σύνθεση με το ήρεμο μεσαίο μέρος του, το οποίο πλαισιώνεται από αστρικά πλήκτρα και γυναικεία φωνητικά. Στο “The Old Ones Are With Us” που ακολουθεί, παρουσιάζεται η πιο ζεστή, νοσταλγική έκφανση του συγκροτήματος, καθώς εορτάζεται η διαδοχή των εποχών και η αναγέννηση της φύσης, με οδηγό τη διηγηματική φωνή του Steve Von Till των Neurosis –εδώ έχουμε folk μελωδίες πλεγμένες με ακουστικά περάσματα.
Angrboda είναι το όνομα της γιγάντισσας που ζευγάρωσε με τον Λόκι και γέννησε μια τριάδα τερατόμορφων θεοτήτων. Από τη φιγούρα αυτή βαπτίζεται το 3ο κομμάτι του δίσκου, το πλέον απειλητικό και μαυροκόκαλο. Τεταμένο, με θέματα που θα ζήλευαν και οι πρώιμοι Enslaved, και με μια άκρως επική ανάπτυξη, δεν είναι μόνο το καλύτερο του άλμπουμ, αλλά κι ένα από τα αρτιότερα κομμάτια που γέννησε ποτέ το Cascadian black metal. Το δίλεπτο ιντερλούδιο “Mother Owl, Father Ocean” οδηγεί τον ακροατή στον ήρεμο υποσελήνιο χώρο, πριν δώσει τη θέση του στο μεγαλεπήβολα ονοματισμένο “Fires Roar In The Palace Of The Moon”. Μπορεί το “Angrboda” να είναι σαν σύνολο το καλύτερο κομμάτι, αλλά η έναρξη του τελευταίου τραγουδιού του Thrice Woven είναι από τα πιο μνημειώδη πράγματα που έχει δώσει αυτή μουσική –σχεδόν βλέπεις τις τεράστιες ασημογάλαζες φλόγες να θεριεύουν πέριξ της εισόδου του Φεγγαροπάλατου. Ένα θριαμβευτικό κομμάτι, με ambient πινελιές, που κεντάει τη φύση και των τριών προηγούμενων κομματιών, πανηγυρίζοντας τον τίτλο του άλμπουμ.
Με το Thrice Woven ένιωσα ξανά αυτό το συναίσθημα που με συνέπαιρνε όταν άκουγα δίσκους σαν το In The Nightside Eclipse των Emperor (1994): θέλησα δηλαδή να βάλω ακουστικά και να βγω στην κρύα οκτωβριάτικη νύχτα για να ατενίσω το στερέωμα. Οι Wolves In The Throne Room Εδώ πραγματοποίησαν πανηγυρική επιστροφή στον μαυρομεταλλικό ήχο, με έναν δίσκο που γνέθει τις επιρροές τους με τον ήχο τον οποίον δημιούργησαν οι ίδιοι σε ένα αραβούργημα εφάμιλλο του εκπληκτικού εξωφύλλου. Το black metal στην πιο μεγαλειώδη έκφανσή του.
{youtube}J7tU3oKOqRc{/youtube}
