Οι Βρετανοί Threshold είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που αναγκάζουν τους εγκυκλοπαιδιστές μουσικόφιλους να το ρίξουν στα διαγράμματα, καθώς βασικό μέλος στις κάμποσες αλλαγές της σύνθεσης από το 1988 ως τις μέρες μας παρέμεινε μόνο ο κιθαρίστας (και ιδρυτής) Karl Groom. Επιπλέον, στο φετινό 11ο (στούντιο) άλμπουμ τους, τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Glynn Morgan, ο τραγουδιστής δηλαδή που είχαν μεταξύ 1993/1996.
11ο άλμπουμ κι απότομη αλλαγή τραγουδιστή τη στιγμή που μια σημαντική μερίδα νεότερων fans είχε γνωρίσει τη μπάντα με τη φωνή του Damien Wilson (κι έτσι γκρίνιαξε, ειδικά στα social media) δεν τα λες τώρα και τα καλύτερα νέα για μια δουλειά με 83 λεπτά διάρκεια, η οποία φιλοδοξεί εν έτει 2017 να εκπροσωπήσει το εν πολλοίς κορεσμένο από δημιουργική πνοή progressive metal υπο-είδος. Κι όμως, οι Threshold κάνουν την έκπληξη με το Legends Of The Shires, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι τυχαίο που τους βλέπουμε να έχουν βγει από τα λαγούμια του underground εδώ και μια δεκαετία, γενόμενοι ορατοί στην πατρίδα τους, αλλά και αστεράκια υπολογίσιμου βεληνεκούς στην κεντρική Ευρώπη.
Το εξώφυλλο και η λέξη Shire (έστω και στον πληθυντικό) εύκολα σε παραπέμπουν στον Τόλκιν και στην ειδυλλιακά πράσινη γη των Χόμπιτ, ωστόσο το concept του δίσκου δεν είναι τόσο συγκεκριμένο: τα λόγια υπηρετούν μια γενική ιδέα για την ανάγκη εύρεσης της θέσης σου σε αυτόν τον κόσμο. Είναι μια χαλαρή κατασκευή, μισο-χαμένη θα έλεγα σε στιχουργικές αοριστολογίες, μισο-συνειδητά απλωμένη ώστε κάθε ακροατής να μπορεί να αυτοτοποθετείται στη ροή.
Περισσότερη σημασία έχει η φόρμα στην οποία βρίσκεται το βασικό συνθετικό δίδυμο Karl Groom & Richard West, από το οποίο αναβλύζουν αβίαστα πλήθος μελωδιών, που στη συνέχεια σχηματίζουν γέφυρες και στρογγυλά ρεφρέν, ποτισμένα σε μια ποιότητα που οι Threshold έχουν ξαναφανερώσει και στο παρελθόν, σε γερές δουλειές σαν το Hypothetical (2001), αν και εδώ –λόγω προφανώς της επιστροφής του Morgan– φυσάει κι ένας «αέρας» από Psychedelicatessen μεριά (1994).
Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι τα τραγούδια κλίνουν περισσότερο προς το progressive rock, παρά προς το μεταλλικό του παρακλάδι, υπηρετώντας ένα άκουσμα πιο παραδοσιακό, με τη μπαλάντα μάλιστα της υπόθεσης ("State Of Independence") να κυλάει στη γραμμή που έθεσε τότε το "Innocent". Ο ήχος πάντως αυτός, ακόμα και όταν οι ενορχηστρώσεις γίνονται φλοϋδικά δαιδαλώδεις, παραμένει εύληπτος και ευεργετείται από μια γενναία δόση AOR στοιχείων, τα οποία χαρίζουν τις προαναφερθείσες γέφυρες και τα ρεφρέν, που συχνά δείχνουν μαγειρεμένα στις χύτρες των Journey και των Boston της χρυσής περιόδου –κάτι που φοβάμαι ότι θα απογοητεύσει όσους ήθελαν τη βρετανική μπάντα ως progressive metal δύναμη. Όλα δε τούτα αποτελούν ταμάμ για την καθαρή, ευρεία φωνή του Glynn Morgan, ο οποίος αισθάνεται προφανώς πολύ άνετα με τον συγκεκριμένο ήχο, προσφέροντας απολαυστικές ερμηνείες, οι οποίες ανεβάζουν με τον καλύτερο τρόπο στιγμές σαν το "Stars And Satellites" ή το "Small Dark Lines".
Κάπως έτσι, τα 83 λεπτά κυλάνε χωρίς να το πολυκαταλάβεις, με το Legends Of The Shires να «σφραγίζει» αυτήν την εκδοχή των Threshold ανάμεσα στους καλύτερους σημερινούς μεταπράτες της κληρονομιάς των Pink Floyd, των Yes, γιατί όχι και των Mike And The Mechanics.
{youtube}WMbnECa3CJ4{/youtube}
