Το Pushin' Against A Stone (2013), το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ της Valerie June Hockett, αποδείχθηκε κομβικό για την πορεία της. Όχι μόνο την έβαλε στο ραντάρ ενός σημαντικά μεγαλύτερου κοινού –αφού ήταν η πρώτη της δουλειά που κυκλοφόρησε από μεγάλο label– έδειξε και ότι οι ικανότητές της δεν εξαντλούνταν στην αναβίωση διαφόρων διαδρομών εντός της λεγόμενης roots μουσικής, αλλά αρκούσαν για να τη βοηθήσουν να περάσει στο επόμενο στάδιο: εκείνο της διαμόρφωσης μιας απολύτως προσωπικής μουσικής κοσμοθεωρίας.
Μια βιαστική αποτίμηση του φετινού δίσκου της τραγουδοποιού από το Τενεσί θα άφηνε ενδεχομένως την εντύπωση ότι η Hockett βαράει βήμα σημειωτόν. Παρά όμως το γεγονός ότι ο προηγούμενος δίσκος μοιάζει πιο πλούσιος και πολυσυλλεκτικός, είναι στον νέο όπου πραγματοποιεί το κρίσιμο κβαντικό άλμα της προς τα εμπρός. Ή καλύτερα προς τα κάτω –με την έννοια της βουτιάς σε βάθος.
Το Order Of Time έχει ως θέμα του τον χρόνο, όπως δηλώνει και ο τίτλος: τι αλλαγές φέρνει το πέρασμά του στις ζωές των ανθρώπων και τι αφαιρεί από αυτές. Έτσι, οι ιστορίες που αφηγούνται τα 12 νέα τραγούδια της June μπορεί να έχουν συχνά ερωτική αφετηρία, όμως ιδώνονται μέσα από ένα πνευματικό, μυστικιστικό πρίσμα, το οποίο έρχεται στη ζωή με τρόπο απαράμιλλο μέσω της μουσικής.
Gospel, soul, jazz, blues, rock ‘n’ roll, country, folk… Είναι αμέτρητες οι παραδόσεις από τις οποίες αντλεί τούτο το ηχογράφημα. Όμως δεν τις μοστράρει με υφάκι «δείτε πόσα διαφορετικά μπορώ να κάνω», ούτε τις αραδιάζει με διάθεση σεχταριστική. Αντίθετα, τις υφαίνει με τρόπο τέτοιον, ώστε η ροή να προκύπτει απρόσκοπτη και αβίαστη: δεν τις προσέχεις παρά μόνο μετά τις πρώτες ακροάσεις, ακριβώς επειδή αποτελούν απλώς μέσα για έναν απώτερο σκοπό. Κι αυτός ο σκοπός δεν είναι άλλος από την καθαρή έκφραση και επικοινωνία.
Ποιο είναι όμως το πρόσωπο πίσω από αυτήν τη διάθεση για έκφραση; Εδώ είναι δύσκολο να πεις... Γιατί ναι μεν η Valerie June είναι η υποτιθέμενη κεντρική φιγούρα, όμως σίγουρα δεν είναι η Valerie June που ξέραμε. Σίγουρα δεν είναι, δηλαδή, εκείνο το κορίτσι που ηχογραφούσε DIY folk και είχε τις επιρροές της καλά κλεισμένες σε κουτάκια. Ετούτη εδώ είναι μια σαφώς άλλη περσόνα, με διαφορετικό τρόπο σύνθεσης και γραφής, και άλλον τρόπο τραγουδίσματος. Λες και έχει πλέον μεταμορφωθεί σε πλάσμα υπερβατικό, λες και είναι όντως η Μέδουσα του εξωφύλλου και, μέσα από τα τραγούδια της, διοχετεύει μια σοφία αρχαία, η οποία μπορεί κατά βούληση να παντρέψει το γήινο με το αλλούτερο· να βουτήξει στα βάθη και να ανασύρει την πυρηνική ουσία, απορρίπτοντας τα περιττά στολίδια, τις απόλυτες αλήθειες και τις ντιρεκτίβες.
Αν ο καλλιτέχνης κάνει καλά τη δουλειά του, σε κάνει να πιστέψεις ότι γνωρίζει πράγματα τα οποία εσύ αγνοείς, ότι έχει βρεθεί σε τόπους όπου εσύ δεν περπάτησες ποτέ, ότι έχει έρθει αντιμέτωπος με το μέγεθος του απείρου.
Το εισιτήριο ενός τέτοιου ταξιδιού είναι τελικά το Order Of Time, ένας δίσκος που αδιαφορεί για το τρέχον γιατί μοιάζει άχρονος και συνάμα κλασικός, που τολμά να ξεκινά με τραγούδια ήσυχα σαν τα "Long Lonely Road’’ και "Love You Once Made’’ και κρατάει τα μεγάλα δώρα του ("The Front Door’’, "Astral Plane’’, "Two Hearts’’) για μετά, απλώς επειδή έτσι θέλει και μπορεί. Ένας δίσκος που αφήνεται στην αβεβαιότητα και στη ρευστότητα των μορφών, ο οποίος παίζει με τις αποχρώσεις και τις ατμόσφαιρες, διέπεται από ζωογόνο ανεμελιά και απλότητα και γεννά γλυκύτητα στη στιγμή μέσα από τις συνδυασμένες δονήσεις των οργάνων και των σωμάτων.
Αρκετά πια με το κάθε hype-άκι. Ώρα για λίγη αληθινή μουσική.
{youtube}rN35g4eLQgg{/youtube}
