Ο τίτλος In Spades αποτυπώνει επακριβώς το περιεχόμενο: είναι τόσο πυκνό, τόσο ποικίλο, τόσο φορτσάτο το νέο πόνημα των Afghan Whigs.
Ο Greg Dulli είναι 52 ετών και μεγαλώνει σαν το παλιό καλό κρασί. Και μαζί μεγαλώνει και η φωνή του –σε συγκινησιακή φόρτιση και βάθος, τουλάχιστον. Όλα στο In Spades μοιάζουν να εκπορεύονται από τον τρόπο με τον οποίον ταλαντώνονται οι φωνητικές χορδές του, από τη βραχνάδα και το πάθος του. Είτε ρομαντζάρει, είτε μπουκάρει ως ταύρος σε υαλοπωλείο, ο Αμερικανός σε παίρνει μαζί του με τη μία.
Όχι ότι οι μουσικοί που τον συνοδεύουν υπολείπονται του ύψους των περιστάσεων. Ίσα-ίσα, το πάνε πολύ καλά το πράγμα, ειδικά όταν καλούνται να τα σπάσουν: οι χορδές πάλλονται λυσσασμένα, οι μπαγκέτες μαστιγώνουν τα τεντωμένα δέρματα, τα πλήκτρα υποχωρούν από το κοπάνημα και τα πνευστά βρυχώνται αγωνιωδώς. Αλλά κι εκεί όπου οι τόνοι πέφτουν, είναι μαεστρική η περιδιάβαση των λεπτεπίλεπτων εναλλαγών των εντάσεων, προς υπηρέτηση των συναισθηματικών εκφράσεων. Ανάμεσα στους ήχους, υπάρχουν και οι τελευταίες δημοσιοποιημένες ηχογραφήσεις της κιθάρας και των φωνητικών του πολύ πρόσφατα αποθανόντος Dave Rosser…
Από πολλές απόψεις, οι Afghan Whigs δεν κάνουν εδώ κάτι που δεν έχουν ξανακάνει. Ειδικά τα στιχουργικά θέματα που αγγίζει ο Dulli (το σκοτάδι, ο πόθος και οι διάφοροι τρόποι με τους οποίους αυτός μπορεί να πάρει την κάτω βόλτα), αλλά και το ηχητικό concept συνολικά, είναι πράγματα που κάνουν απολύτως αναγνωρίσιμη τη δημιουργική υπογραφή, χωρίς να χρειάζεται να δει κανείς τι γράφει το εξώφυλλο. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι το γκρουπ επαναλαμβάνει τον εαυτό του: οι όποιες αμφιβολίες παρέμεναν στο κατόπι του Do To The Beast (2014) περί του απαραιτήτου της επανασύνδεσης της μπάντας, εδώ εξαϋλώνονται με το καλημέρα.
Ακόμα κι αν κανείς δεν θέλει να εμπιστευτεί το ένστικτο, αλλά προτιμά να βρει λογικά επιχειρήματα για να υποστηρίξει το γιατί τούτα τα 10 τραγούδια (διάρκειας 36 λεπτών) αξίζουν προσοχής μεγαλύτερης των ...15 λεπτών που ούτως ή άλλως δικαιούνται, μπορεί να κάνει απλώς μια αντιπαραβολή με το τι συμβαίνει σήμερα στον ευρύτερο χώρο στον οποίον κατατάσσονται. Μακράν, λοιπόν, από το να υπηρετεί ένα στυλ, μια πόζα, μια νοοτροπία που θα του εξασφαλίσει την όποια (θεωρητικά) επιθυμητή κατηγοριοποίηση, ο Dulli κάνει το ακριβώς αντίστροφο: επιλέγει κατά βούληση το στυλ, με βάση το αν εκείνο μπορεί να υπηρετήσει το εκάστοτε μήνυμά του. Κι αυτή είναι μια αληθινά καλλιτεχνική λειτουργία, η οποία κάνει το In Spades να ξεχωρίζει με άνεση ανάμεσα στη σαβούρα που πλασάρεται ολούθε με βάση απλώς την όποια ετικέτα της.
Αλλά, εδώ που τα λέμε, τραγούδια σαν τα “Arabian Heights” και “Toy Automatic”, ποια ταμπέλα και ποια περιγραφή να τα χωρέσει;
{youtube}Q9U8jseaqxU{/youtube}
