Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια απ’ όταν έκανε την εμφάνισή του το ντεμπούτο των Heliocentrics, Out There. Έκτοτε, όσο και να τους αντιπαθείς, μονάχα βαρετούς ή μονότονους δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τους πολυπράγμονες αυτούς χαμαιλέοντες, μιας και τι δεν κάνανε μέσα στην εν λόγω δεκαετία.
Η μπάντα έγινε παγκοσμίως γνωστή έπειτα από τη συνεργασία της με τον ethio-jazz θρύλο Mulatu Astatke, μπήκε με επιτυχία σε afrobeat και afrofunk χωράφια παρέα με τον Orlando Julius, συνεργάστηκε με τον επίσης ανήσυχο σε πολλά πεδία Melvin Van Peebles, ενώ πέρασε και μια βόλτα από τη Μέση Ανατολή με οδηγό τον πολυοργανίστα Lloyd Miller. Για να μην τους κατηγορήσουν δε ότι τακιμιάζουν μόνο με παλιοσειρές, φρόντισαν να ανταλλάξουν ιδέες και με τον DJ Shadow –αν και εδώ που τα λέμε δεν θέλει και πολύ ακόμα για να χαρακτηριστεί βετεράνος κι αυτός.
Άλλοτε λοιπόν με εξαιρετική έμπνευση κι άλλοτε πιο διαδικαστικά, οι Heliocentrics κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον πολλών μουσικόφιλων και πλέον να στέκονται με κάθε επισημότητα περήφανοι στο πολυφασματικό σύμπαν τον επιρροών τους. Το οποίο περιλαμβάνει –προφανώς– μουσικές απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου και έχει ως άξονες συμμετρίας την jazz, το hip hop και την ψυχεδέλεια (με την τελευταία να κοιτάει κυρίως προς soul μεριά).
Διαβάζοντας εδώ κι εκεί σχόλια για το τελευταίο τους άλμπουμ A World Of Masks, το πιο περιεκτικό και πετυχημένο ήταν εκείνο ενός ερασιτέχνη σχολιαστή, το οποίο έλεγε: «Τόσο καλό, όσο μπορεί να είναι ένα άλμπουμ των Heliocentrics χωρίς τη συνοδεία ενός μουσικού θρύλου. Κι ας το πάρει ο καθένας όπως επιθυμεί αυτό».
Πράγματι, αν περιδιαβεί κανείς τη δισκογραφία τους, η πρώτη και χωρίς κόπο παρατήρηση που θα κάνει, είναι πως, ποιοτικά, το τελικό αποτέλεσμα έχει εμφανείς διαφορές κάθε φορά που εκείνοι βρίσκονται μόνοι τους και όχι υπό τη σοφή καθοδήγηση του εκάστοτε καλεσμένου τους. Σαν ένα τσούρμο από άρτιους και άριστους μαθητές, όσο πιο λαμπρή είναι η φλόγα του δασκάλου, τόσο πιο βαθιά μπαίνουν στην ουσία του μαθήματος. Τι γίνεται όμως όταν ο καλεσμένος δεν έχει το αντίστοιχο ειδικό βάρος ενός Mulatu Astatke για παράδειγμα; Ή όταν καλούνται να γκρουβάρουν εντελώς μόνοι τους, δείχνοντας τι μπορούν να επιτύχουν έχοντας εκείνοι το τιμόνι στα χέρια;
Όσο καλή κι αν είναι φωνητικά η Σλοβάκα Barbora Patkova –που είναι– όσο κι αν καταφέρνουν να βουτήξουν στον πυρήνα της ψυχεδελικής γραφής και των free αναπτύξεων, όσο κι αν θα βρεις ψήγματα από την Ινδία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική …ως και από τη motorik πλευρά του γερμανικού kraut rock, στο τέλος μένεις με την αίσθηση ότι άκουσες απλά ένα καλοπαιγμένο και έξυπνο άλμπουμ.
Αρκεί όμως; Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι.
Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ανεξαρτήτως του αν είσαι παιχταράς, αν έχεις φάει τα χρόνια σου στα ωδεία, αν έχεις καταπληκτικό γούστο ή τα σωστά κανάλια προς τις κατάλληλες γνωριμίες, αν είσαι καλό παιδί ή κακό παιδί, στο τέλος δεν μένει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τα …τραγούδια. Και η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα κομμάτια του A World Of Masks, χωρίς να είναι καθόλου άσχημα, δεν έχουν τη σπίθα εκείνη που θα σε καλέσει να τα ακούσεις ξανά και ξανά.
Και ναι, μπορούν να είναι οι Heliocentrics περήφανοι (όπως έγραψα πιο πριν) για όλα όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν τελικά να σταθούν αυτόνομοι. Δεν το αμφισβητώ, ούτε έχω όμως και στοιχεία επαρκή για να ισχυριστώ το αντίθετο. Αν δίπλα στο όνομά τους δεν υπήρχε συχνά το όνομα (και κατ’ επέκταση το απόσταγμα) μιας βαριάς φανέλας, πόσοι από εμάς θα κοντοστεκόμασταν άραγε να ακούσουμε τα Out There και A World Of Masks στη θέση ενός άλμπουμ του Pharoah Sanders, του George Clinton ή κάποιου σύγχρονου μαέστρου των breaks;
Αν πάντως δεν τους έχετε ξανακούσει, δωρίστε αρχικά στον εαυτό σας την ακρόαση των άλμπουμ που έφτιαξαν με καλεσμένους τον Orlando Julius, τον Mulatu Astatke και (κυρίως) τον Lloyd Miller. Αν πάλι τους ακολουθείτε, το πιο πιθανό είναι να έχετε ήδη ακούσει το A World Of Masks και να έχετε βγάλει τα δικά σας συμπεράσματα.
{youtube}ISHbL_ueHDc{/youtube}
