Χρειάζεται αρκετή τόλμη και δουλειά ώστε το «σκοτεινό μισό» των OutKast να βρει τα πατήματα μιας σόλο καριέρας, ξεφεύγοντας από τη μεγάλη σκιά που ακόμη ρίχνει το (προσωπικό) Speakerboxxx (2003) και το Stankonia (2001), τα οποία κυκλοφόρησαν όταν το θρυλικό ντουέτο διέπρεπε στον χώρο του hip hop. Κανείς δεν θα το παραδεχθεί ανοιχτά, αλλά η φωτογένεια και η ευρηματικότητα του πολυσχιδούς Andre 3000, αυξάνει λίγο περισσότερο τις απαιτήσεις για κάθε δισκογραφικό βήμα του Big Boi. Στο Boomiverse, όμως, ο έμπειρος ράπερ καταφέρνει περήφανα και αφήνει το στίγμα του στην εποχή της πρωτοκαθεδρίας του Kendrick Lamar.
Το νέο άλμπουμ του Big Boi είναι πλούσιο σε ελέη και πατάει με αυτοπεποίθηση στα ηλεκτρονικά bleeps, με 12 τραγούδια που εκπέμπουν σοβαρές δονήσεις. Το αυτάρκες σύνολο δεν περιέχει περιττές συνεργασίες για τη μαρκίζα, ούτε άστοχα ιντερλούδια για εντυπωσιασμό και υπερβολική διάρκεια, ώστε να πλαδαρέψει σε ύφος: αντιθέτως, ο δίσκος καταφέρνει και δεν υστερεί καθόλου σε groove. Οι space disco εκφάνσεις του "Mic Jack", η ακαταμάχητη μελωδικότητα του "Get Wit It" –με τον εμβόλιμο Snoop Dogg να απογειώνει το κομμάτι– και η «βρώμικη» ταχυλογία των Killer Mike & Jeezy στο "Kill Jill" αποτελούν τις καλύτερες στιγμές. Επιπλέον, οι λεκτικές μανούβρες του περιπετειώδους "Order Οf Operations" επιβάλλουν επαναλήψεις στην ακρόαση, ενώ η εξαιρετικά φροντισμένη παραγωγή του "Chocolate", με το πυρωμένο beat και τα ρομποτικά φωνητικά, θα έκαναν τη Missy Elliott να μειδιάσει με ικανοποίηση.
Ο Big Boi δεν έχει λοιπόν ανάγκη να παριστάνει τον μάγκα «γειτονιάς» και δεν χρειάζεται εξάρσεις εφηβικού μισογυνισμού ή gangsta κλισέ για να θολώσει τα νερά. Έχει εμπιστοσύνη στο υλικό του. Μπορεί ο δίσκος να μην κάνει το πέρασμα στο ευρύ κοινό, αλλά ο στυλιστικός πλουραλισμός και η τέχνη στην παραγωγή (τα εύσημα πάνε ιδίως στους Organize Noize) σώζουν ακόμα και αδύναμες στιγμές σαν το "In Τhe South", το οποίο δοξάζει την κληρονομιά του Pimp C· ή το "All Night", που φέρνει κατά νου κάτι από τον «γουέστερν ραπ» πειραματισμό του αποτυχημένου Idlewild (2006).
Το Boomiverse προδίδεται μόνο από κάποιες στιγμές εδώ κι εκεί στις οποίες βουτάει στην κληρονομιά της δεκαετίας του 1980 και σε κάμποσες εύκολες λύσεις στην παραγωγή (σε κομμάτια όπως το "Freakanomiks"). Ίσως δηλαδή τέτοιες επιλογές να ακουστούν ολίγον «συνηθισμένες», σε ένα σύνολο που στο μεγαλύτερο μέρος του διεκδικεί το credit του «φρέσκου», με αποτέλεσμα πολλοί πιτσιρικάδες να θυμηθούν ότι αυτό που ακούνε είναι το «ραπ του μπαμπά».
{youtube}HHxEFJWnBkg{/youtube}
