Με 7 δίσκους στο ενεργητικό τους μέσα στα 14 χρόνια που μεσολάβησαν από όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους, οι Nightrage είναι μία από τις πιο συνεπείς μπάντες που μπορείς να συναντήσεις στην πιάτσα του μελωδικού death metal. Και το «χούι» του δουλευταρά, ο Μάριος Ηλιόπουλος το είχε ήδη από τους Exhumation, με τους οποίους κι έβγαλε 3 καταπληκτικούς δίσκους μέσα σε μια τριετία (περίπου).
Πέρα βέβαια από το πόσο συχνά κυκλοφορεί καινούργια δουλειά μια μπάντα, μείζονος σημασίας είναι η δουλειά αυτή να αποδεικνύεται ουσιαστική και ποιοτική. Στο εν λόγω κουτάκι μπορούμε επίσης να βάλουμε άνετα ένα μεγάλο «τικ»: οι Nightrage, αν και κινούνται στα πλαίσια ενός κουρασμένου ήχου, είναι από τα λιγοστά συγκροτήματα της σκηνής του Γκέτεμποργκ που βγάζουν ακόμα καλούς δίσκους. Το ολόφρεσκο The Venomous όχι μόνο αποδεικνύει του λόγου το αληθές, μα εμφανίζει και τη μπάντα σε δαιμόνια φόρμα.
Το άλμπουμ αποτελεί φυσική συνέχεια του The Puritan (2015), με τη διαφορά πως είναι καλύτερο του προκατόχου του. Όλες ανεξαιρέτως οι συνθέσεις είναι καλοδουλεμένες, γεγονός που αποτελεί κι ένα από τα δυνατά χαρτιά των φρέσκων Nightrage. Μουσικά, βέβαια, το τι ακούμε είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο, αλλά εφόσον γίνεται με στυλ και με τέτοια τιμιότητα, είναι αδύνατον να μην το ευχαριστηθείς. Τα επιθετικά riffs παντρεύονται ιδανικά με τις κιθαριστικές μελωδίες και τα υπέροχα σόλο, τόσο του Ηλιόπουλου, όσο και του νεοφερμένου Magnus Söderman, η προσθήκη του οποίου φαίνεται να δίνει ώθηση στους υπόλοιπους.
Ανακατατάξεις έγιναν όμως και στη θέση του ντράμερ, με τον Lawrence Dinamarca να προσδίδει δύναμη στα κομμάτια με το παίξιμό του, ειδικά στα “Metamorphosis/Day Οf Wrath” και “The Blood”, όπου το γκάζι «σανιδώνεται». Εκτός από τα γρήγορα μέρη υπάρχουν και πιο αργά, όπου τα grooves και τα hooks κάνουν πάρτι, όπως λ.χ. στο πιασάρικο και mid-tempo “Affliction”, αλλά και στο “Disturbia”, κομμάτια που μοιάζουν λες και ξεπετάχτηκαν από τις χρυσές μέρες των In Flames. Την παραγωγή αυτή τη φορά την ανέλαβε ο ίδιος ο Μάριος Ηλιόπουλος παρέα με τον Terry Nikas (Scar Οf Τhe Sun), με τον πεντακάθαρο και διαυγή ήχο να αναδεικνύεται σε σύμμαχο των συνθέσεων, αφού διακρίνονται όλα τα όργανα, χωρίς να γίνεται η παραμικρή έκπτωση στις δυναμικές.
Στο The Venomous δεν υπάρχουν καινοτομίες ή εκπλήξεις και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν μιλάμε για μια δουλειά που κινείται (όπως είπαμε) στα πλαίσια ενός κορεσμένου ήχου, στον οποίον όλα έχουν σχεδόν χιλιοπαιχτεί. Το ζητούμενο είναι λοιπόν η ποιότητα και οι Nightrage τα καταφέρνουν υποδειγματικά σε αυτήν την 7η στούντιο κατάθεσή τους: τα 12 κομμάτια και τα 50 λεπτά της διάρκειας, κυλάνε νεράκι. Σαφώς, ο Μάριος Ηλιόπουλος έχει την εμπειρία –και την πονηριά– να ξεπεράσει έξυπνα τις κακοτοπιές και τις παγίδες του μελωδικού death, με αποτέλεσμα να μας παραδίδει έναν στιβαρό και πάνω απ’ όλα τίμιο δίσκο, που θέτει ήδη υποψηφιότητα για τα καλύτερα της τρέχουσας χρονιάς.
{youtube}48Z-pIpXqVE{/youtube}
