Τρία χρόνια έχουν περάσει απ' όταν η Jane Weaver έξυσε για τα καλά την εσωτερική επιφάνεια της φούσκας μέσα στην οποία βρισκόταν και δημιουργούσε για πολλά έτη, καταφέρνοντας επιτέλους (με το εξαιρετικό The Silver Globe) να αναδυθεί και να κάνει αισθητή την παρουσία της σε μεγαλύτερο κομμάτι ακροατών.
Δεν σταμάτησε ποτέ να πειραματίζεται με διάφορα είδη και συνθέσεις, υπήρξε μέλος των Kill Laura και των Misty Dixon, τα άλμπουμ της έχαιραν μεγάλης αποδοχής και εκτίμησης σε σεβαστό κομμάτι του underground, συνεργάστηκε με μουσικούς όπως οι David Holmes και Badly Drawn Boy (αλλά και με μέλη των Elbow και Voice Of The Seven Woods), σάμπλαρε Hawkwind και ρεμιξαρίστηκε από τους Focus Group και τους Demdike Stare. Γενικότερα, την πορεία της μόνο αμελητέα δεν θα τη χαρακτήριζε κανείς και σημαντικό πλεονέκτημα αποτελεί το γεγονός ότι δεν έσπευσε –για λόγους εφήμερης αναγνωρισιμότητας– να δεθεί στο άρμα της αναβίωσης της ψυχεδέλειας: ήταν από μόνη της ψυχεδελική και η αναβίωση ήρθε και τη βρήκε. Αξίζει δε να σημειωθεί πως τρέχει και το label Bird, του οποίου η συλλογή Bearded Ladies (2007), είναι ένα ακουστικό και αισθητικό κόσμημα πάνω στη σύγχρονη και παλιότερη ψυχεδελική folk.
Ο τίτλος Modern Kosmology είναι αρκούντως περιγραφικός ώστε να προϊδεάσει σχετικά με το περιεχόμενο του νέου της πονήματος, κυρίως όσους δεν γνωρίζουν τις δουλειές της (οι υπόλοιποι δεν νομίζω να έπεσαν κι από τα σύννεφα). Οι συμπαντικές, κοσμολογικές και ευρύτερα υπαρξιακές ανησυχίες της Weaver βρίσκουν εδώ γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθούν· και, επεκτεινόμενες σε 10 συνθέσεις, επιφυλάσσουν σε κάθε δυνητικό ακροατή ένα ταξίδι καθόλα άξιο λόγου, με αρωγό τα αναλογικά synths και με αφετηρία –τι άλλο;– την ψυχεδέλεια, όπως αυτή εκφράστηκε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το άλμπουμ περιέχει τουλάχιστον 3 κομμάτια που θα κάνουν ακόμα και τους πιο δύσκολους να κοντοσταθούν και τελικά να χαμογελάσουν με ηδυπάθεια.
Καταρχάς, το «πιο βελβετικό, πεθαίνεις» "Loops In The Secret Society" αναπαράγει τόσο ξεδιάντροπα μα επιτυχημένα τις κιθάρες των Velvet Underground, ώστε προκαλεί ενθουσιασμό σε όσους τους έχουν εικόνισμα. Το "Valley", πατώντας στέρεα πάνω στη folk παράδοση και αποκαλύπτοντας αργά τον εαυτό του, δημιουργεί μοναδική ατμόσφαιρα, ενώ το "Ravenspoint" αποτελεί ένα modern classic ψυχεδελικό κομμάτι το οποίο θα ζήλευαν και οι Ultimate Spinach. Με καλεσμένο μάλιστα τον Malcolm Mooney –την ορίτζιναλ φωνή των Can, όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν– και χτίζοντας ένα υπνωτικό, απόκοσμα θελκτικό σύμπαν, ξεπερνάει κάθε προσδοκία.
Στα υπόλοιπα κομμάτια βρίσκει κανείς πολύ έντονο το kraut/motorik στοιχείο, όπως λ.χ. στο τόσο «στερεολαμπικό» "H.A.K.", στο κοσμικά pop "Ι Wish" ή στο «οι Neu στα τύμπανα/οι Sonic Youth στις κιθάρες/οι Lush στα φωνητικά» "Did You See Butterflies?". Μια βόλτα επίσης από τη Morr Records και κυρίως τους Lali Puna είναι δεδομένη μετά την ακρόαση του "The Lightning Back", ενώ ακόμα και οι Jean-Michel Jarre και Giorgio Moroder έχουν την τιμητική τους στο φτιαγμένο για να γίνει χιτάκι "The Architect". Τέλος, τόσο το ομώνυμο "Modern Kosmology" όσο και το "Slow Motion" (πιο rock το πρώτο και εντελώς synth pop το δεύτερο), είναι εξαίσια παραδείγματα γραφής –καθένα στο είδος του– βάζοντάς σε κατευθείαν στην καλειδοσκοπική τους εντροπία.
Σαν θηλυκός και λιγότερο καμένος –η αλήθεια να λέγεται– Anton Newcombe (βλ. The Brian Jonestown Massacre), η Jane Weaver, πιστή στις εμμονές της, πεισματάρα και βαθιά γνώστρια όλων εκείνων με τα οποία καταπιάνεται, βλέπει επιτέλους το έργο της να ξεχωρίζει αισθητά και να δικαιώνεται. Κατά τα γραφόμενα πάντα, γιατί προσωπικά αμφιβάλλω για το αν η ίδια δίνει και πολλή σημασία σε όλα αυτά. Εστιάζει στη μουσική της και πολύ καλά κάνει.
{youtube}H74Ptan4Q1s{/youtube}
