Ενώ με κάποιους δίσκους ξεμπερδεύεις εύκολα, ακόμα και αν σου αρέσουν πραγματικά –όπως λ.χ. με τον καινούριο των Flamin’ Groovies– με ορισμένους άλλους κάθεσαι και σκέφτεσαι ζητήματα που άπτονται της πραγματικής καλλιτεχνικής υπόστασης.
Όχι τα κλασικά (ποιοι βγάζουν εμπορικούρες από ένα σημείο κλπ.), αλλά το πώς πρέπει να οριοθετεί/επαναπροσδιορίζει ο καλλιτέχνης τη φόρμα –και εν τέλει την ίδια του την ύπαρξη– πάνω στο σανίδι και στο στούντιο. Ξαναπέφτεις επομένως στα παλιά δεδομένα οδηγώντας στην πεπατημένη λεωφόρο, ανακαλύπτεις εκ νέου το φιρμάνι που όρισε τη ζωή σου πάνω από τις κιθάρες ή σκέφτεσαι με νότες την ίδια την πορεία από τα χαμογελαστά, ανέμελα και γεμάτα ορμή χρόνια σε αυτά των διαπιστώσεων και των συμπερασμάτων. Το καινούριο άλμπουμ των Dream Syndicate είναι λοιπόν μια τέτοια δουλειά. Χωρίς (προσοχή) να μιλάμε για έναν ακόμα «ώριμο» δίσκο.
Έτσι, η μετάλλαξη (ή μάλλον ο μετασχηματισμός) του Steve Wynn από τον φιλικό Robert Mitchum του The Days Of Wine And Roses (1982) στον αμλετικό Leonard Cohen του σήμερα μοιάζει δεδομένη –αν όχι επιβεβλημένη– από τη στιγμή που δεχόμαστε ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να επανεφευρίσκει τον εαυτό του σε σχέση με το γίγνεσθαι μίας μπάντας. Συνάρτηση πάντα εξαρτώμενη από παράγοντες που έχουν να κάνουν με τα παγκόσμια δισκογραφικά δρώμενα, όσο όμως και με τα ζητήματα που γεννά η επανεμφάνιση σε ένα στούντιο μετά από χιλιάδες χρόνια. Τόσα δεν έχουν περάσει από το Ghost Stories του 1988, τελευταίου μέχρι σήμερα δίσκου των Dream Syndicate;
Το ομότιτλο του άλμπουμ single "How Did I Find Myself Here?", που προανήγγειλε την επιστροφή του γκρουπ, μου φάνηκε προσωπικά ως μια ανάπλαση του περιβάλλοντος των Grateful Dead, το δε α-λα-Impulse εξώφυλλο της νέας δουλειάς διηύρυνε την άποψη που ήθελε τους Dream Syndicate του σήμερα να αποδίδουν φόρο τιμής στις ηχοθεσίες που τους καθόρισαν ως ύπαρξη. Οπαδούς λοιπόν και (υπο)γράφοντες, τους έζωσαν τα φίδια. Κανείς δεν θέλει άλλωστε να καταστρέφεται η όποια εντός του μυθολογία, ούτε βέβαια και η υπόσταση μιας μπάντας-ορόσημου για τα πεπραγμένα ενός ολόκληρου (έστω και ισχνού) μουσικού κινήματος. Επιπλέον, οι Dream Syndicate δεν είναι Annihilator, να ζουν υπό την πιεστική παρακαταθήκη του Alice In Hell (1989): το The Days Of Wine And Roses ήταν αριστούργημα, αλλά ποτέ δεν κόλλησαν σε αυτό, ούτε και προσπάθησαν να το επαναλάβουν.
Ευτυχώς, άμεσα αναγνωρίζεται στο How Did I Find Myself Here? η σοφία του σχήματος. Ενώ δηλαδή γίνεται σαφής η αναφορά στο παρελθόν –τι άλλο είναι η σπηλαιώδης κιθαριστική πριονοκορδέλα του “Out Of My Head”, αν όχι φόρος τιμής στις ημέρες του Κarl Precoda;– την ίδια στιγμή ο δίσκος λειτουργεί για τους Dream Syndicate ως βιβλίο ανεύρεσης ήχου.
Μαζεύονται έτσι εδώ στοιχεία από διαφορετικές τεχνοτροπίες και εποχές των Καλιφορνέζων, κατάφεραν μάλιστα και μπήκαν μέχρι και οι περίφημες βελβετικές επιρροές τους (στο “Glide” θα βρείτε τον ξάδελφο του αριστουργηματικού “Halloween”), ενώ δεν μένει χωρίς τιμητική διάσταση και η περίοδος Paul B. Cutler, με τις κιθάρες να πλέκουν μελωδίες πάνω στις συνθέσεις. Η πλέον φανερή αναφορά, βέβαια, στέκει στις δύο συμμετοχές του δίσκου. Ο Chris Cacavas στα πλήκτρα ενδυναμώνει το σκεπτικό ότι όλο το Paisley Underground ήταν μία παρέα σοφιστικέ φοιτητών και μποέμ θαμώνων (τόσο του μπαρ, όσο και της βιβλιοθήκης), ενώ η βαμπ Kedra Smith αφήνει τα φωνητικά της να πλανηθούν στην τελευταία σύνθεση, η οποία έτσι κι αλλιώς περιέχει το όνομά της συνδυασμένο με την ονειρική χώρα.
Τον δε Steve Wynn τον έλκει η καθημερινότητα από τότε που τραγουδούσε για την πεθερά του ήρωα που ζητούσε τα έπιπλα πίσω μετά από έναν διαλυμένο γάμο. Τον ενδιέφερε πάντα η κουρτίνα πίσω από τη σκηνή: ποιος μιλάει, ποιος ψιθυρίζει τον δεύτερο λόγο μετά τη μεγάλη ατάκα, διότι τελικά αυτή η μικρή λεκτική λεπτομέρεια έχει να κάνει με τα συναισθήματα, όχι τα τσιτάτα τα οποία εκτοξεύονται πάνω σε στιγμές πανηδονισμού, καισαρισμού ή την ώρα που η Μήδεια σφάζει τα παιδιά της. Για την ακρίβεια, εκείνο που πάντα ενδιέφερε περισσότερο τον Wynn, ήταν το αν η Μήδεια είχε το θάρρος να σκουπίσει το ξίφος μετά το φονικό. Εδώ, λοιπόν, η προσπάθειά του να ζωγραφίσει την πραγματικότητα ως έχει στα τωρινά χρόνια της ζωής του κρίνεται απολαυστική ήδη από τους πρώτους στίχους του “Filter Me Through You”, με το οποίο ξεκινά το νέο άλμπουμ.
Μετρήστε τώρα πόσα στουντιακές επιστροφές εκτιμάτε πραγματικά, με το χέρι δηλαδή στην καρδιά.
Των Television; Όχι...
Των Electric Prunes; Ήμαρτον!
Των Deep Purple; Ναι.
Των Led Zeppelin (ΟΚ, των Page & Plant); ΝΑΙ.
Των Quiet Riot; Θου Κύριε!
Των Black Sabbath; Ω, ναι!
Των Fuzztones; XMMMM…
Δεν θα διαφωνήσω καθόλου (μα καθόλου) στο ότι μερικές συνθέσεις από το μέσον του δίσκου και πέρα χαμηλώνουν τον πήχη, αν όχι τον ποιοτικό, στα σίγουρα εκείνον του καλπασμού που παρατηρείται στα 4 πρώτα τραγούδια από το σύνολο των 8. Όμως το πηλίκο παραμένει θετικό.
Άλλωστε, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε αν ξαναγυρίσετε στο The Days Of Wine And Roses, στη νεότητά του ο Wynn και οι υπόλοιποι Dream Syndicate είχαν ήδη σχέδιο εκχέρσωσης της Τυραννίας του Χρόνου, μέσω της εκφραστικής τους σπάθης. Γι’ αυτό και δεν ακούγονται γέροι σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, τώρα που ηχούν εκ νέου τα κύμβαλα της δημιουργικής φαγούρας. Αυτό δεν είναι το rock ‘n’ roll (προσοχή, όχι το rock); Η αέναη διαπραγμάτευση με(σα) (σ)τον χρόνο ζητημάτων που κυοφορούν και απαιτούν σκέψη πέρα από το τρίπτυχο γκόμενες/ντρόγκα/καλοπέραση.
{youtube}AgavsxHsKNk{/youtube}
