Ride - Weather Diaries

Μετά τους My Bloody Valentine (το 2013) και τους Slowdive (φέτος), επέστρεψαν στη δισκογραφία και οι Ride. Η τρομερή τριπλέτα των shoegazers βρίσκεται και πάλι σε δράση, λοιπόν, κι όλα μοιάζουν σαν να είμαστε ξανά στα 1990s. Για καλό ή για κακό...

Αλλά ποιοι Ride είναι αυτοί που υποδεχόμαστε έπειτα από 21 χρόνια; Είναι οι τύποι που έφτιαξαν 2 άλμπουμ ευχάριστης και ενίοτε ιδιαίτερα απολαυστικής κιθαριστικής ποπ (Nowhere το 1990 και Going Blank Again το 1992); Ή εκείνοι οι 4 που τα ψιλοσκάτωσαν με το Carnival Of Light (1994) και μετά τα έκαναν μαντάρα με το Tarantula (1996); Οι υπαίτιοι των δύο αντιδιαμετρικών κατορθωμάτων μπορεί να ταυτίζονται ως πρόσωπα, όμως η φόρμα στην οποία βρέθηκαν ανά εποχή ποίκιλλε σε βαθμό κάπως ...σχιζοφρενικό.

Ευτυχώς, οι θετικές ενδείξεις που αφήνει το "Lannoy Point" στο άνοιγμα του Weather Diaries δεν εξαφανίζονται στη συνέχεια. Οι Ride όντως κατάφεραν να βρουν τον τρόπο να υπάρξουν στο τώρα, αν όχι με εντελώς νέους όρους, πάντως σίγουρα χωρίς την ανάγκη του όποιου ένδοξου παρελθόντος ως δεκανικιού. Σε κάτι τέτοιο συνηγορούν τραγούδια όπως τα "All I Want", "Home Is A Feeling" και το ομώνυμο του άλμπουμ –με το τελευταίο να αποτελεί ίσως την πλέον ραφιναρισμένη και σύγχρονη εκδοχή αυτού που κάνουν οι Βρετανοί: οι φωνητικές αρμονίες, οι κιθάρες, ο ρυθμικός τομέας, όλα είναι εκεί που πρέπει, όπως πρέπει.

Ανέφερα τη λέξη «τραγούδια», όμως... Λοιπόν, στην περίπτωση των Ride έχουμε να κάνουμε κυρίως με μια αίσθηση της μελωδίας και με έναν ήχο, καθώς το στιχουργικό μέρος των κομματιών παραμένει μία (ως συνήθως, για την περίπτωσή τους) άχαρη ιστορία. Έστω κι αν εδώ προσπαθούν (ή δεν μπορούν να αποφύγουν, καλύτερα) να βάλουν στο κάδρο τη μετα-Brexit μελαγχολία τους. Κατά τα άλλα, είναι το ηχητικό πλαίσιο που πρωταγωνιστεί. Ο DJ (και fan του συγκροτήματος) Erol Alkan το έχει στήσει με πειθώ μα και με διακριτικότητα, βοηθώντας να ακουστούν οι Ride με σφρίγος και με πρωτόφαντη για εκείνους αρτιότητα. Σε αυτό το τελευταίο, βέβαια, μεγάλο μερίδιο έχει και η ίδια η ωριμότητα της μπάντας.

Από την άλλη, θα περίμενε κανείς ότι τα χρόνια δεν θα είχαν βάλει μόνο «μύες» στους Ride, αλλά και «μυαλό». Καλό είναι δηλαδή που επέστρεψαν με μεγαλύτερο ποιοτικό έλεγχο στη δουλειά τους και που μπόρεσαν να παρουσιάσουν μια νέα βερσιόν του ήχου τους, όμως, αν τελικά αφαιρέσεις τη συναισθηματική αντίδραση για την επιστροφή ενός νεανικού σου έρωτα, δεν ξέρω αν θα μείνει κάτι που να απασχολήσει το λογικό σου –ΟΚ, εκτός ίσως από εκείνη την αναφορά στον David Foster Wallace στο "Lateral Alice". Δύσκολα σε ενθουσιάζει το Weather Diaries, αν δεν είσαι θιασώτης της indie/shoegaze σέχτας. Ακόμα μάλιστα και σε αυτήν την περίπτωση, δεν νομίζω ότι αποτελεί κατάθεση με μακρόπνοο εκτόπισμα.

«Τι μάς σκοτίζεις με αυτά», σαν να σας ακούω να λέτε, «για ποπ μουσική μιλάμε εδώ, όχι για πυρηνική φυσική» –και μάλλον έχετε δίκιο. Ας δούμε οπότε το Weather Diaries ως το 1ο επεισόδιο του 2ου κύκλου στην ιστορία των Ride: η αρχή είχε πολύ καλή σκηνοθεσία, αλλά το σενάριο, αν και καλογραμμένο, ήταν μάλλον περισσότερο προβλέψιμο του αναμενομένου. Όχι πάντως ότι θα μας χαλάσει να δούμε και τη συνέχεια...

{youtube}zzSDDrtYpGY{/youtube}