Ο τίτλος του 2ου άλμπουμ του Καλιφορνέζου ράπερ θα μπορούσε να αναφέρεται στη φιλοδοξία του: πράγματι, μοιάζει να στοχεύει στο να πιάσει μεγάλο ψάρι –και το καταφέρνει. Η φωτογραφία όμως που επιλέγει για το εξώφυλλο, κι ακόμα περισσότερο η ίδια η ακρόαση του δίσκου, αποκαλύπτουν σταδιακά μια διαφορετική εικόνα, πολύ πιο σύνθετη.
Κατ' αρχάς, κακώς ο Staples σκιαγραφείται ως μηδενιστής στον διεθνή Τύπο. Μπορεί η πένα του να καταγράφει με ψυχρότητα, γλαφυρότητα και λεπτομέρεια τον κόσμο γύρω του, όμως γίνεται σαφές ουκ ολίγες φορές ότι ο ίδιος δεν παραμένει αδιάφορος απέναντι στην αστάθεια που μοιάζει να μας κυκλώνει: «How am I supposed to have a good time when death and destruction is all I see?», ρωτάει στο ακροτελεύτιο "Party People". Πέραν αυτού, ο Staples μοιάζει πάντα να φιλοσοφεί και γύρω από άλλα πράγματα· την πολιτική, τη ματαιότητα του πλούτου, αλλά και τη θέση του μέσα στο χιπ χοπ –όπως και για τη σημερινή θέση του τελευταίου στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.
Ομολογουμένως, η παραγωγή του Big Fish Theory πολλές φορές κλέβει την παράσταση από τους στίχους· όχι για κακό, πάντως. Μπορεί τα υλικά που χρησιμοποιούνται για να χτιστεί ο συχνά μινιμαλιστικός ήχος να μοιάζουν λες και έχουν μαζευτεί από τη ...χωματερή (vintage techno και house λογικές συναντούν δάνεια από τον Burial), όμως ο τρόπος με τον οποίον έχουν ανακυκλωθεί ώστε να υπηρετήσουν τα τραγούδια είναι πολλές φορές ιδιοφυής. Κάπως έτσι, ο Staples αναδεικνύεται εδώ ως οραματιστής, ο οποίος δεν διστάζει να βάλει δίπλα-δίπλα φαινομενικά αντίρροπες δυνάμεις, προκειμένου να υλοποιήσει τους στόχους του. Προς επίρρωση αυτού, ας αναφέρω ότι στον δίσκο συμμετέχουν (με κυμαίνοντες βαθμούς εμπλοκής) ο Damon Albarn, ο Justin Vernon, ο Kendrick Lamar και η Amy Winehouse (μέσω sample από συνέντευξή της), όπως και πολλοί ακόμα, χωρίς ποτέ να εκτρέπουν τη «διαδικασία» από τη ζητούμενη πορεία.
Κάτι άλλο που εντυπωσιάζει στο Big Fish Theory είναι ο τρόπος με τον οποίον η προαναφερθείσα προοδευτική λογική σπάνια αφαιρεί (αισθητά) πόντους προσβασιμότητας. Το δυσοίωνο "Crabs In A Bucket" που ανοίγει τη δουλειά έρχεται γρήγορα να ανατραπεί από το σαφώς πιο «φτιαγμένο» "Big Fish", και ούτω καθεξής... Χωρίς, όμως, κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι ο δίσκος μπαίνει σε προβλέψιμα μονοπάτια εξέλιξης: κάθε στιγμή ελλοχεύει μια αβεβαιότητα για το πού θα σταθεί η μπίλια, έτσι όπως ο Staples ανακατεύει συνεχώς την τράπουλα με τις ιδέες του. Πώς να προβλέψεις, ας πούμε, την αβανγκραντίλα των "Homage" και "SAMO", ακόμα και με βάση τα όσα έχουν προηγηθεί; Με διάθεση λοιπόν να υπερβεί τα χιπ χοπ στεγανά, ο καλλιτέχνης φτάνει σε κάτι που μοιάζει με σχιζοφρενική χορευτική μουσική για την αποχαυνωμένη ανθρωπότητα του 2017.
Και κάπου εδώ καταλήγουμε σε εκείνο που λέγαμε στην αρχή: αναγνωρίζοντας ότι το χρυσόψαρο μπορεί να μεγαλώσει μόνο όσο του επιτρέπει η γυάλα στην οποία έχει τοποθετηθεί, ο Vince Staples επιθυμεί να ανοίξει τους καλλιτεχνικούς του ορίζοντες και βλέπει έτσι τον εαυτό του ως δραπέτη από τον «κουβά με τους κάβουρες». Πρόκειται για φιλοδοξία χαρακτηριστική των περισσότερων σημαντικών δημιουργών, η οποία, στην περίπτωσή μας, μοιάζει να βάζει σε δεύτερη μοίρα ανησυχίες σχετικά με το αν ο Staples θα μπορέσει να μπει σφήνα στο δίδυμο των «μεγάλων» Kanye West και Kendrick Lamar. Όπως φαίνεται, κάτι τέτοιο ποσώς τον ενδιαφέρει.
{youtube}0l9kzS_B7gg{/youtube}
