Η Ελλάδα είναι ο παράδεισος των Iced Earth.
Η αγάπη του εγχώριου κοινού για τη μπάντα από την Tampa της Φλόριντα κρατάει πολλά χρόνια και η προ 18 ετών ηχογράφηση του Alive In Athens στο θρυλικό Ρόδον, κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το Something Wicked This Way Comes, έχει αποδείξει τον αμφίδρομο χαρακτήρα αυτής της σχέσης. Ηλίου φαεινότερον, λοιπόν, πόσο μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον των Ελλήνων metalheads για την κυκλοφορία του 12ου δίσκου των Αμερικανών. Ειδικά όταν κάποιους μήνες πίσω ο ίδιος ο Jon Schaffer τοποθετούσε το υλικό του κάπου ανάμεσα στα The Dark Saga (1996), Something Wicked This Way Comes (1998) και Dystopia (2011), εκτιμώντας πως θα είναι ένα κλασικό Iced Earth άλμπουμ. Aνάβοντας φωτιές σε κάποιους με τέτοιες δηλώσεις, μα και προκαλώντας δυσπιστία σε άλλους.
Ο δίσκος πράγματι περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα εδώ και αρκετό καιρό, με τον Schaffer να δικαιώνεται σε μεγάλο βαθμό σχετικά με τις άνωθεν δηλώσεις. Η 3η κατάθεση του γκρουπ με τον Stu Block στα φωνητικά δείχνει μάλιστα τα δόντια της από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του “Great Heathen Army”, με τα κοφτά riffs, τις μελωδικές γέφυρες και ρεφραίν, αλλά και την καταπληκτική δουλειά στο σόλο. Και μιας και αναφέρθηκα στο σόλο, η υψηλή ποιότητα της κιθαριστικής δουλειάς είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που συναντάμε καθ’ όλη τη διάρκεια του Incorruptible, με τον νεοεισελθόντα στους Iced Earth, Jake Dreyer (Witherfall, ex-White Wizzard), να δένει καταπληκτικά με τον ηγέτη της μπάντας, γεγονός που καταφανέστατα προσέδωσε φρεσκάδα. Φυσικά η παραγωγή του ίδιου του Schaffer συντέλεσε επίσης καταλυτικά στο πώς ακούγεται ο δίσκος, αφού του πρόσφερε καθαρό και ογκώδη ήχο.
Στα “Black Flag” και “Raven Wing” οι ταχύτητες πέφτουν, αλλά βγαίνει στην επιφάνεια η μελωδία. Ο Stu Block λάμπει πραγματικά, αποδεικνύοντας ότι δεν θα μπορούσε να βρεθεί ιδανικότερος άνθρωπος για τη θέση του τραγουδιστή των Iced Earth: οι ερμηνείες του Καναδού αποτυπώνονται μεστές και γεμάτες δυναμική, φέρνοντας στο μυαλό τον Matt Barlow, χωρίς όμως να πέφτει επ’ ουδενί στη λούμπα της μίμησης. Το "The Veil", χωρίς να είναι κακό, αποδεικνύεται ένα κλικ πιο κάτω από τα προηγούμενα κομμάτια, ενώ το «σλεϊερικό» "Seven Headed Whore", τοποθετημένο στρατηγικά στο μέσον του άλμπουμ, παίρνει κεφάλια με την ταχύτητα και δύναμη που το διέπουν.
Πιο κάτω, το "The Relic (Part 1)" δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά λειτουργεί πολύ καλά σαν προπομπός του instrumental “Ghost Dance (Awaken Τhe Ancestors)”, ενός από τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου, με την κύρια μελωδία να σου σφηνώνεται κατευθείαν στο μυαλό. Τα ρυθμικά "Brothers" και "Defiance" παίζουν όμορφη μπαλίτσα, με το τελευταίο να είναι πιο ωμό και up-tempo, θυμίζοντας παλιούς Iced Earth. Η «αναγκαία» πατριωτική νότα δίνεται στο κλείσιμο με το "Clear Τhe Way (December 13th, 1862)", μια στιγμή που θεματολογικά παραπέμπει στη Gettysburg τριλογία από το The Glorious Burden (2004). Το κομμάτι είναι το πιο μακροσκελές εδώ, είναι κάργα επικό και φέρνει στο μυαλό ανάλογες στιγμές των Iron Maiden από τα 1980s.
Το Incorruptible είναι λοιπόν ένας αναπάντεχα καλός δίσκος: άμεσος, πιασάρικος και σαφέστατα αρκετά πιο εμπνευσμένος από τον προκάτοχό του Plagues Of Babylon (2014). Τα έντονα vibes από το Something Wicked This Way Comes είναι ο καλύτερος κράχτης για να κεντριστεί το ενδιαφέρον του ακροατή, το επίπεδο των κομματιών ικανό για να τον κρατά συνεχώς σε εγρήγορση, ενώ οι φορές που θα παίξει στο ηχοσύστημα του καθενός μας ο απόλυτος σύμμαχος ενός (επάξια) grower album.
Aν θα μνημονεύεται ως ένα από τα καλύτερα της μπάντας μετά από κάποια χρόνια ή αν θα αποδειχτεί κλασικό όπως ανέφερε ο chief Schaffer, δεν μπορώ να το εκτιμήσω. Νιώθω πάντως πως αρκετά από τα τραγούδια του θα βρουν εύκολα τον δρόμο για τη setlist των συναυλιών που θα δίνει μελλοντικά η μπάντα…
{youtube}KMigCKJ_I2s{/youtube}
