Alan Vega - IT

«Life is no joke, it’s days and nights of pure evil».

O υπέροχα παρανοϊκός ιεραπόστολος του ωμού punk των Suicide, ήταν πάντα το αυτοεξόριστο πλάσμα με συμπόνοια που εξαπέλυε εκδικητική μανία προς πάσα κατεύθυνση. Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, κυκλοφορεί το τελευταίο άλμπουμ της καριέρας του με τίτλο ΙΤ. Πρόκειται για μια δουλειά που ο Alan Vega ετοίμαζε περίπου 7 χρόνια μαζί με τη γυναίκα του και συνεργάτιδα Liz Lamere· τελικά έμελλε να είναι μεταθανάτια.

Η κολασμένη αφήγηση του Elvis από την κόλαση ή, αν προτιμάτε, του Ritchie Valens από τη ζώνη των νεκρών ή το σατανικό alter ego του Dion –όπως θέλετε περιγράψτε τον Vega– δεν συστήνεται βέβαια για όλους. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή τους ορκισμένους fans που πίνουν νερό στο όνομα των Suicide, δεν ξέρω πόσοι ακροατές θα εκτεθούν από σύμπτωση σε αυτό το αμάλγαμα από ψυχωτικές φαντασιώσεις, ανίερους πόθους, τυφλή βία και φιλοσοφικά παραληρήματα κατά των δαιμόνων της αμερικάνικης ψυχής: είναι γεμάτο από αδηφάγα media, μισαλλόδοξη θρησκεία και πολεμικά ένστικτα. Το rock ‘n’ roll του Alan Vega βρίσκεται εδώ στην πιο βάρβαρη εκδοχή του και ο ίδιος, σαν ένας Hubert Selby Jr. σε παράκρουση, σκορπίζει τους αιμοσταγείς στίχους του σαν σάλια και ούρα μεθυσμένου προφήτη.

Ο Alan Vega επιδίδεται σε ένα rockabilly βγαλμένο κατευθείαν από το στόμα της τρέλας. Φωνάζει συνθήματα όπως «It's doomsday, doomsday» και «America, America is killing its youth» σαν τα μισόλογα τα οποία μονολογεί ο ενοχλητικός ρακένδυτος τύπος που περπατάει δίπλα μας στο κέντρο της πόλης –και που είναι φανερό ότι έχει σαλτάρει, προ πολλού. Στο “Prayer”, φωνάζει «hallelujah», «meditation» και «war is over». Οι κραυγές του πατάνε σε industrial λούπες που μοιάζουν να ξέφυγαν από το ασκησιολόγιο των Skinny Puppy, με το drum machine να χτυπάει σαν σκουριασμένη πρόκα την τραχιά επιφάνεια των τραγουδιών, όσο τα κοφτερά synths δίνουν χώρο στις άναρθρες κραυγές του αλαφιασμένου πάστορα, την ώρα που καίει βιβλία και φτύνει στη μούρη το ποίμνιο.

Ο δίσκος δεν συντονίζεται λοιπόν σε κανέναν εξωγενή ρυθμό, παρά μόνο με τον δικό του, εσωτερικό –και γι’ αυτό πνίγεται τελικά στον industrial εμετό του. Οι εφιάλτες του έχουν νόημα μόνο σαν την καθαρτήρια κραυγή την οποία εξαπολύει κάποιος που βρίσκεται σε αγωνία και έκσταση καθώς βλέπει να πλησιάζει το φως στην άκρη του τούνελ. Το ακροατήριο είναι λογικό να γυρίσει την πλάτη στο IT και στην πυρακτωμένη οργή του. Αυτή όμως είναι η καλύτερη κληρονομιά που θα μπορούσε να είχε αφήσει ο Alan Vega. Αμήν.

{youtube}-WYcDgAaTnM{/youtube}