Όταν έκανα τα πρώτα σοβαρά βήματά μου ως ακροατής, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που πρόσεχα σε μια κυκλοφορία ήταν η διάρκειά της· όσο μεγαλύτερη τόσο καλύτερα, καθώς αντιλαμβανόμουν μια (ελαφρώς οξύμωρη) ποσοτική σχέση μεταξύ ποιότητας και διάρκειας. Αν έπεφτε λοιπόν τότε στα χέρια μου το 3ο full-length των Dephosphorus, με διάρκεια μόλις 24 λεπτά, θα μειδίαζα και θα αμφισβητούσα το στάτους του ως πλήρη δίσκο. Η πλάνη της εν λόγω οπτικής ευτυχώς αποκαλύφθηκε γρήγορα και εν έτει 2017 μπορώ να δεχτώ πως ένας δίσκος ακραίου metal μπορεί να έχει διάρκεια κάτω από 25 λεπτά.
Οι εγχώριοι astrogrinders, κλείνοντας σχεδόν 10 χρόνια ζωής, παρουσιάζουν με το Impossible Orbits ένα μεστό δείγμα του ήχου τους δίχως ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ένα δημιούργημα το οποίο λάμπει δια του προσεγμένου βάθους των λεπτομερειών του: ένα δασύ κράμα ακραίας μουσικής, που πλέει ανάμεσα στις θάλασσες του black, του death και του crust, με ένα σκαρί από hardcore και grind.
Με μηχανιστικά ασφυκτική ακρίβεια και πυκνότητα, η rhythm section δημιουργεί ένα συναίσθημα που ακροβατεί μεταξύ διαστημικής απελπισίας και αποσταγμένης οργής. D-beats δίνουν τη θέση τους σε λυτρωτικά blast beats (κάπως λιγότερα σε σχέση με το παρελθόν), τα οποία θυμίζουν αστροσκάφος στο υπερδιάστημα. Οι κιθάρες αντλούν από όλο το φάσμα των επιρροών, ξεδιπλώνοντας απρόσμενα συγκαλυμμένες μελωδίες και οδοστρωτήρες νεκρο/μαυρο-μεταλλικής τεχνοτροπίας (από το Morbid Angel ξεκίνημα του “Suspended In A Void Universe” στη σχεδόν επική χροιά που αποπνέει το “The Light Of Ancient Mistakes”).
Το δυνατότερο ίσως σημείο του δίσκου είναι αυτοί οι παράπλευροι κιθαριστικοί μανιερισμοί, οι οποίοι ανθίζουν στη σκιά του κτηνώδους ρυθμικού μέρους. Τα δε χαρακτηριστικά φωνητικά του Πάνου Αγόρου λειτουργούν ως δικλείδα αποσυμπίεσης της έσχατης απελπισίας· ως ένα φερέφωνο σπασμωδικών, σχιστών αρθρώσεων, με αποκορύφωμα την εκφορά των ελληνικών στίχων του “Αστερόσκονη”.
Πέρα από τον τίτλο και τις μετεωρικές καταιγίδες των blast beats, το αστρικό της υπόθεσης ενυπάρχει σε κάποιες ασυνήθιστες αρμονίες (όπως στο τελείωμα του προαναφερθέντος “The Light Of Ancient Mistakes”), στην ογκώδη και κλειστοφοβική παραγωγή, αλλά και στους στίχους, οι οποίοι δοξάζουν την απρόσωπη απανθρωπιά του Διαστήματος –με κάποιες ενέσεις κοινωνικού και φιλοσοφικού προβληματισμού. Οι συνθέσεις είναι πολύ μελετημένες, συμπυκνώνοντας πλειάδα ιδεών σε διάρκειες που δεν ξεπερνάνε τα τριάμισι λεπτά, με αποτέλεσμα η φαινομενική διάρκεια των κομματιών να αυξάνεται.
Οι απίθανες τροχιές του τίτλου του 3ου δίσκου των Αθηναίων ανιχνεύονται στη φρενήρη μα απόλυτα μελετημένη πορεία των 9 κομματιών εντός του πλανητικού συστήματος Διφώσφορος. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, οι astrogrinders μένουν εντός του στυλ που έχουν καθιερώσει (και βαπτίσει), διερευνώντας εκ των έσω τα όριά του, στήνοντας τις ίσως πιο μελετημένες συνθέσεις τους έως τώρα.
{youtube}3gAuGlc7ljs{/youtube}
