Συνηθίζουμε να επικροτούμε εμφατικά κάθε προσπάθεια για επανεφεύρεση του καλλιτεχνικού εαυτού, για ρίσκο, για επανακαθορισμό των ορίων και των συνιστωσών ενός δημιουργικού χαρακτήρα –και ορθώς πράττουμε. Ξεχνάμε, όμως, ότι καμιά φορά είναι εξίσου δύσκολο (και επομένως θαυμαστό) το να παραμένει μια καλλιτεχνική οντότητα εντός των εξ αρχής δεδομένων συνόρων της, αποδίδοντας με συνέπεια και διάρκεια.
Πάρτε ως παράδειγμα τους Japandroids. Δεν κάνουν άλλο όλα αυτά τα χρόνια από το να υποκλίνονται σε μια μπολιασμένη με κλασικές ροκ αξίες πανκ παράδοση, ρυθμίζοντας κάθε φορά λίγο διαφορετικά τις αναλογίες των συστατικών που χρησιμοποιούν. Κι όμως, κάθε τους δισκογραφική επιστροφή, κι ας μην περιλαμβάνει εκπλήξεις ή λοξοδρομήσεις, έχει να δώσει πράγματα –και συχνά απλόχερα. Το φετινό τους 3ο άλμπουμ, δεν αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα.
Βάζεις λοιπόν να παίξει το Near To The Wild Heart Of Life κι όπως μπουκάρει απ' το βάθος ο ευφορικός ήχος, νιώθεις να σε παρασέρνει και πάλι εκείνο το κύμα το οποίο κουβαλάει κάτι από την απεραντοσύνη των δασών της πατρίδας τους. Και νιώθεις και την αλήθεια αυτού που λέει ο τίτλος του δίσκου: τα τραγούδια των δύο Καναδών βρίσκονται πράγματι κοντά σε ό,τι αντιλαμβάνεσαι ως ζωή –στις μικρές λεπτομέρειες και στις φαινομενικά ασήμαντες ιστορίες.
Υπάρχει δηλαδή κάτι το καθησυχαστικό σε τούτα τα 8 κομμάτια, με τα οποία οι Brian King & David Prowse επιστρέφουν έπειτα από 5 χρόνια απουσίας: κάποιοι μπορούν ακόμα, παρά το πέρασμα του χρόνου, να αντλήσουν από μέσα τους την ορμή της νιότης, να σε βάλουν στη μπρίζα με μουσικές φτιαγμένες να τραγουδιούνται δυνατά και εν χορώ, με λόγια άλλοτε ποιητικά κι άλλοτε γεμάτα ευκολίες όπως «I used to be good, but now I'm bad»· με τέτοιο επίπεδο συμπύκνωσης, ώστε ένα «alright», ένα «yeah» ή ένα «sha la la» αρκεί για να πει τα πάντα.
Από την άλλη, δεν μπορείς και να πάρεις αψήφιστα κάποια αχνά σημάδια «διάβρωσης» που εμφανίζονται στο οικοδόμημα των Japandroids. Η ελαφριά γυαλάδα που τυλίγει το νέο τους ηχογράφημα μοιάζει λ.χ. να τους απομακρύνει κάπως από τον πυρήνα του χαρακτήρα τους: το ότι πια ακούγονται λιγότερο σαν «Νεάντερνταλ», τους τοποθετεί κομματάκι μακρύτερα από την «άγρια καρδιά της ζωής», σε σχέση με το παρελθόν. Κι αν τη σκαπουλάρουν στο παρά τρίχα λόγω της χαρισματικότητάς τους –όπως αυτή αποτυπώνεται στο επικών διαστάσεων "Arc Of Bar", στο "No Known Drink Or Drug" ή στο "In A Body Like A Grave"– μένει να φανεί για πόσο ακόμα θα μπορούν να βρίσκουν διαφυγές, εντός του συγκεκριμένου πλαισίου.
Οψόμεθα, λοιπόν...
{youtube}5LLRhmN21sQ{/youtube}
