Μία από τις πιο ευεργετικές δυνατότητες της μουσικής, είναι ότι μπορεί να σε παρασύρει σαν φαντασιακή χρονοκάψουλα, στέλνοντάς σε σούμπιτο σε μακρινούς ονειρόκοσμους, εκεί όπου η μονοτονία δεν έχει καμία θέση και οι μέρες σου δεν είναι ρουτινιασμένες κι άραχλες.
Η αποδραστική της δύναμη δημιουργεί ψυχεδελικούς διάκοσμους, οι οποίοι αντικαθιστούν τα κακοφωτισμένα γραφεία που σε κρατούν δέσμιο, εκεί όπου μοναδικό soundtrack είναι ο ήχος του φωτοτυπικού μηχανήματος και του τηλεφώνου. Η μουσική διώχνει την ασχήμια μακριά και σε κάνει να νιώθεις ότι φοράς φαντεζί στολή αστοναύτη, αντί για ασιδέρωτα και πιτσιλιασμένα από τον πρωινό καφέ μπλουζάκια. Οι Flaming Lips θέλουν πολύ να είναι σε θέση να κάνουν αυτό το δώρο της απόδρασης, νομίζω όμως ότι πλέον είναι πολύ απασχολημένοι με το να χάνονται οι ίδιοι σε «αποδραστικούς» πυλώνες φαντασίας, με αποτέλεσμα να ξεχνάνε το κοινό. Με αυτό μάλιστα το 14ο άλμπουμ τους, φαντασιώνονται εαυτούς στη θέση των Pink Floyd, όταν εκείνοι είχαν βουτήξει στα καλύτερα παραισθησιογόνα που βρήκαν στο στούντιο των Beatles.
Το Oczy Mlody είναι μια πλαδαρή σε ύφος και δομή rock opera, η οποία λειτουργεί σαν ψυχοτροπικό μανιτάρι: έστω κι αν δεν δύναται να κάνει τα ανδροειδή να ονειρευτούν ηλεκτρικά πρόβατα, θέλει τουλάχιστον να ρίξει τους ανθρώπους σε τριήμερο ύπνο, για να κάνουν αχαλίνωτο σεξ στα όνειρά τους με μονόκερους. Όμως τα χρόνια των σπουδαίων εμπνεύσεων (ανάμεσα στο Soft Bulletin του 1999 και στο Yoshimi Battles The Pink Robots του 2002, δηλαδή) έχουν παρέλθει για τους Lips, και το να βρεις τις αληθινά καλές ιδέες μέσα σε αυτήν την παρέλαση από psych-pop ονειρώξεις γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Το εναρκτήριο "How" είναι ένα synth rock τέρας με πολλά πόδια, το οποίο αφήνει χώρο στον Wayne Coyne να κάνει τα δικά του, υποχρεώνοντάς σε, με το στυλ του, να ακούσεις τι έχει να πει. Όσο όμως προχωράει ο δίσκος ανοίγει και το κάδρο: η εικονογραφία γίνεται πιο χαοτική, τα χρώματα στάζουν από τον μουσαμά και όλα μπλέκουν σε θραύσματα ενός κακού trip, που μέσα στο χάος επιμένει να επικοινωνεί τα πιο αισιόδοξα –γιατί έτσι λένε τα διδάγματα του Δρ. Timothy Leary. Κάπου στο "Galaxy I Sink" ακούς ωραίες κιθάρες βγαλμένες από σπαγγέτι γουέστερν, το “Listening Τo Τhe Frogs With Demon Eyes” θέλει να κάνει τον Johnny Greenwood των Radiohead να μειδιάσει (και το καταφέρνει), ενώ στο "We The Family" η Miley Cyrus τραγουδάει μια νεοχριστιανική παραβολή για έναν εξωγήινο Ιησού που έπεσε στη Γη με διαστημόπλοιο. Οι Flaming Lips φέρονται σαν πρώην καταξιωμένοι καλλιτέχνες, οι οποίοι αποκύρηξαν μετά βδελυγμίας την επιτυχία του παρελθόντος κι έκαναν κοσμήματα τους χρυσούς τους δίσκους, σνιφάροντας παράλληλα τις στάχτες των συμβολαίων τους με τις μεγάλες δισκογραφικές.
Αλλά αυτή η ψυχεδελική americana δεν έχει πραγματικό fun: ακούγεται σαν ένα μπάσταρδο τέκνο του Flying Lotus και του Paul McCartney, το οποίο δεν πήρε ποτέ σχήμα τραγουδιού για το εμπόριο κι έμεινε στους πειραματισμούς της κονσόλας. Οι Flaming Lips ψυχαγωγούν λοιπόν μόνο τον εαυτό τους στο Oczy Mlody, λες και κάθονται σε εμβρυική στάση στο στούντιο, αδιαφορώντας για τον αποδέκτη. Το ψυχρό, μινιμαλιστικό ύφος του Wayne Coyne υστερεί και σε ποίηση και σε αθωότητα, ενώ οι παραμορφωμένες μελωδίες – βγαλμένες από τα σημειωματάρια των Beach Boys– ψάχνουν σαν έρημες να χτίσουν μια γέφυρα με τον ακροατή, τη στιγμή που το μυαλό του αρχιτέκτονα έχει αφεθεί στην παράνοια.
Περισσότερο ένα installation που εκπέμπει σήμα ζωής, χωρίς απαραίτητα να ψάχνει αποδέκτη, παρά καλλιτεχνική πρόταση αξιώσεων.
{youtube}unLnJvzf-So{/youtube}
