Με έναν δίσκο-αναφορά στη γυναίκα ως θηλυκό αρχέτυπο και στο πώς ο άνδρας αντιλαμβάνεται αυτήν της την υπόσταση κάνει το πρώτο του σόλο βήμα ο Κίμωνας Χαραλάμπους, γνωστός (ως Nomik) από τη μακροχρόνια θητεία του στους Universal Trilogy και στους Sleepin Pillow. Το αν όμως το I Ain't Gonna Be A King πετυχαίνει σε όσους στόχους θέτει, είναι εν τέλει αρκετά συζητήσιμο.
Θα ήταν πάντως άδικο να μην αναγνωριστεί στο άλμπουμ ότι είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα κυκλοφορία από την άποψη του ήχου και των συνθέσεων, ιδιαίτερα αν το συγκρίνουμε με το σύνηθες «μενού» των αγγλόφωνων παραγωγών της εγχώριας συγκομιδή.
Πρόκειται δηλαδή για δίσκο εξαιρετικά καλοφτιαγμένο, με τεχνικές προδιαγραφές οι οποίες δεν έχουν πολλά να ζηλέψουν από τον διεθνή μέσο όρο των εναλλακτικών εκδόσεων, μα και με παιξίματα θαυμάσια –ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο πιάνο της Lia Hide, στο βιολί του Μιχάλη Βρέττα και στο μαντολίνο του Τάσου Παπαστάμου· όργανα δηλαδή που στις ποπ/ροκ παραγωγές δεν ευτυχούν όσο συχνά χρησιμοποιούνται ή τέλος πάντων όσο συχνά νομίζουν όσοι τα ακούν χωρίς να έχουν ως μέτρο σύγκρισης το τι γίνεται σε άλλα μουσικά είδη. Την ίδια επίσης στιγμή, μιλάμε και για δίσκο που διεκδικεί μια ροκ ταυτότητα ανοιχτή και ευρεία, μακριά από τις εύκολες περιχαρακώσεις στις οποίες αναλώνεται πλέον μεγάλο κομμάτι της σχετικής παραγωγής. Το δελτίο τύπου κάνει λόγο για «κλασική, jazz, instrumental και electronic rock, ρετρό ελληνικά» και (σε γενικές γραμμές) δεν πέφτει έξω, ούτε υπερβάλλει.
Από την άλλη, από τα zeros και μετά φοριέται συχνά ως άλλοθι «ξεχωριστών» ή «πειραματικών» διαδρομών αυτός ο διευρυμένος ηλεκτρικός ήχος με το κοκτέιλ επιρροών, κερδίζοντας εύκολα τη συμπάθεια όσων κριτικών στέκουν καχύποπτα απέναντι στη μετριότητα (κατάφωρη, πολλές φορές) των hype αναβιώσεων συγκεκριμένων στυλ. Ο σχετικός ενθουσιασμός, ωστόσο, δεν δικαιολογείται και τόσο συχνά. Και για το I Ain't Gonna Be A King μπορεί λοιπόν να εγερθεί μια ένσταση που έχει ακουστεί και για τις δουλειές του Nomik με τους Sleepin Pillow: κάπου δηλαδή χάνεται η ταυτότητα του τι ακούς, ενώ άλλοτε γίνεται εμφανές πως με ορισμένες αναφορές υπάρχει μεγαλύτερη ευχέρεια έκφρασης, απ' ότι με άλλες. Ο δίσκος πατάει έτσι πιο καλά στον απόηχο των Pink Floyd και στον Steven Wilson (με ή χωρίς τους Porcupine Tree), μα κάπως χάνεται όταν επικαλείται τη λόγια παρακαταθήκη της Δύσης ή όταν «χατζιδακίζει» –παρά την έξυπνη χρήση του "Πρωινού Τσιγάρου" του Νότη Μαυρουδή στην περίπτωση του "Sister Of June".
Μελωδίες ωστόσο προκύπτουν, αρκετές είναι μάλιστα και νόστιμες, γενόμενες ακόμα ελκυστικότερες χάρη στην όμορφη φωνή του Nomik, με την εξαιρετική προφορά και άρθρωση στα αγγλικά. Το "She's Dancing In The Dark", το "The Girl With The Real Hair", το "She Looks Like A Boy" και το "Magdalene" είναι 4 αξιοσημείωτα τραγούδια, με ευδιάκριτες χάρες.
Άλλα ωστόσο τραγούδια δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο και προδίδονται από τους στίχους τους. Το "Me Tarzan You Jane" λ.χ. χάνεται σε απλοϊκότητες, καταστρέφοντας το κατανυκτικό κλίμα του εναρκτήριου "Magdalene", ενώ η "Smurfita" αποκτά μια ίντριγκα ως «famous dido queen», την οποία όμως ποτέ δεν εκπληρώνει ικανοποιητικά, όπως π.χ. έχει προγενέστερα συμβεί με αυτό το κορίτσι «who looks like a boy/and I'm her favourite game and she's my favourite toy» ("She Looks Like A Boy"). Στο δε "Biscuit" περνάμε φοβάμαι την κόκκινη γραμμή του χαζοροζουλί ρομαντισμού, με το κακό δίστιχο «You are my bisquit and a cup of tea by the sea». Κατανοώ ασφαλώς ότι σε τέτοια συμπεράσματα ενδεχομένως να φτάναμε και με διεθνείς δίσκους τους οποίους επαινούμε, εν προκειμένω όμως ένα πολύ συγκεκριμένο concept έχει τεθεί ως ακρογωνιαίος λίθος υπόστασης του I Ain't Gonna Be A King, οπότε αναμένεις περισσότερα πράγματα σε επίπεδο στιχουργικής.
Υπάρχουν θαυμάσιες βάσεις στο I Ain't Gonna Be A King, υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδέες και μερικά γερά τραγούδια, υπάρχει ασφαλώς και η φωνή του Nomik, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγεί προς την κατεύθυνση που ακολουθεί επιτυχώς ο Κύπριος τραγουδοποιός Λευτέρης Μουμτζής (μόνος ή ως J.Kriste Master Of Disguise). Στο τέλος όμως της ακρόασης, μένεις με αρκετές ανεκπλήρωτες προσδοκίες, ακόμα και με την παραδοχή ότι ορισμένα πράγματα μπορεί να είναι καθαρά θέμα γούστου.
{youtube}7axOITf3ThA{/youtube}
