Στον 3ο τους δίσκο, οι No Clear Mind αλλάζουν ορισμένα από όσα γνωρίζαμε γι' αυτούς με βάση το Dream Is Destiny (2012) και κυρίως το Mets (2013), παραμένουν όμως ταγμένοι στην αναζήτηση μιας συγκεκριμένης πτύχωσης της ομορφιάς, που στο μουσικό στερέωμα είναι αλληλένδετη με τις indie ευαισθησίες και γενικά την indie ενατένιση του κόσμου.
Στην επιφάνεια, βέβαια, η ταμπέλα «indie» φαίνεται (εν έτει 2017) αρκετά περιοριστική για τα όσα παίζουν στο Makena: με το ό,τι indie να μη διανύει τις καλύτερες μέρες του και με την εν λόγω διεθνή σκηνή να έχει χαθεί στον ατέρμονο μηρυκασμό διαφόρων ένδοξων υπο-ειδών του εναλλακτικού παρελθόντος, η παρέα την οποία κάποτε πόσταραν και οι The xx ανάμεσα στις μουσικές που τράβηξαν την προσοχή τους, δείχνει να έχει κάτι περισσότερο να πει. Η παλέτα δηλαδή των No Clear Mind είναι σαφώς υπερβατική της όποιας αναιμικής αναβίωσης, ενώ τους διακρίνει φοβερή άνεση στο πώς περιδιαβαίνουν από την ψυχεδελική φάση των Pink Floyd στο shoegaze και από εκεί στους Mercury Rev του Deserter's Songs και στους Radiohead ή από τον Brian Eno εποχής Another Green World στους Sigur Rós των αρχών των zeros.
Πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ότι οι αποστάσεις που διανύονται δεν είναι μεγάλες. Είναι μια παρατήρηση χωρίς αξιολογική διάθεση για το γκρουπ αυτή, στοχευμένη ενάντια σε έναν «μύθο» που χτίζουν μεθοδικά διάφοροι indie μουσικογραφιάδες, όσοι τέλος πάντων νομίζουν ότι το να πας από τους Pink Floyd του Ummagumma στους Radiohead είναι ολόκληρο ταξίδι (όχι, δεν είναι) και ότι αν βάλεις και μερικά ηλεκτρονικά στο όλο κουρκούτι αποφεύγοντας παράλληλα τα εύληπτα ρεφρέν, ποιείς «πειραματισμό» (όχι, δεν ποιείς). Άλλωστε, η άλλη όψη των indie αδιεξόδων του 21ου αιώνα –η ας την πούμε πιο «υγιής»– είναι εκείνη που αναζητεί τη φυγή προς τα μπροστά μέσω του ανακατέματος διαφόρων underground στιλ του παρελθόντος, λιγότερο ή περισσότερο όσων προέταξαν τον λυρισμό και την εξερεύνηση του προσωπικού σύμπαντος. Από αυτήν λοιπόν την άποψη, το Makena δεν είναι κάποιο λαβυρινθώδες εργαστήριο ηχητικών καινοτομιών, αλλά ένας indie δίσκος με ηλεκτρονικές παρεμβολές.
Ένας όμως καλός indie δίσκος με ηλεκτρονικές παρεμβολές.
Ένας δίσκος με πολλή λεπτοδουλειά ως προς τα τεχνικά του χαρακτηριστικά, πρώτα-πρώτα (παιξίματα, ενορχηστρώσεις, μίξη και παραγωγή είναι για άριστα), η οποία ποτέ δεν γίνεται αυτοσκοπός. Αντιθέτως, οι Βασίλης Ντοκάκης, Λευτέρης Βολάνης & Δημήτρης Παγίδας προτάσσουν σε κάθε περίπτωση ένα καλλιτεχνικό όραμα που αναζητεί την καθησυχαστική αλήθεια της μελαγχολίας, που ψάχνει για τις βαθύτερες συναισθηματικές ανάγκες κάτω από τις γλυκόπικρες στιγμές της καθημερινής ζωής, που δείχνει να εκτιμά πόση αξία έχει «A warm smile in the morning and a place in the sun», αλλά και μια αφράτη φωνητική μελωδία σαν κι εκείνη του εναρκτήριου "In June", η οποία δίνει τον τόνο για όσα ακούμε στο άλμπουμ.
Το Makena είναι έτσι μια δουλειά απευθυνόμενη σε όσους αντιλαμβάνονται εαυτούς ως ανθρώπους-νησίδες μέσα στο σύνθετο αστικό πλέγμα της εποχής μας, μα επιμένουν να θέτουν «μεγάλα» ερωτήματα σε μη έναστρες νύχτες και να ψάχνουν όσα κάνουν τις πόλεις μας τόπους έμπνευσης και όχι τοπία αλλοτριωτικού σκότους. Ενδεχομένως με μια ευαισθησία, ευγένεια και διακριτικότητα που σε μένα προσωπικά πέφτει κομματάκι υπερβολική, μα σε κάθε περίπτωση συνάδει πλήρως με τις αναφορές των No Clear Mind και τη στόχευση του νέου τους υλικού, όντας έτσι σε θέση να δώσει εξαιρετικά τραγούδια σαν τα "Saint John", "Lulu" και "Starless Night", στα οποία οι κιθάρες και τα αναλογικά σίνθια ακούγονται όσο «αιθέρια» και «ζεστά» τα θέλει το γνωστό κλισέ των κριτικών.
{youtube}_rODD578Ork{/youtube}
