Υπάρχει λόγος που οι πιο αυθεντικές μουσικές ιδέες είναι πιο ζωντανές από ποτέ ακριβώς τη στιγμή που τις συλλαμβάνει ο δημιουργός τους. Το σουλούπωμα και η επεξεργασία που θα ακολουθήσουν, θα αφαιρέσουν κάτι από την πρωτογενή έμπνευση η οποία τις συνοδεύει. Ο μουσικός που κρύβεται πίσω από το όνομα Κτίρια Τη Νύχτα, τοποθετεί εκεί ακριβώς τα θέλγητρα της μουσικής του: δημιουργεί αυτοσχέδια άλμπουμ για να ανταποκριθεί σε μια ζωτική του ανάγκη, η οποία τον θέλει να αποτυπώνει τις ιδέες του ακατέργαστες.
Σκόρπια λόγια, δηλαδή, και θραύσματα από εικόνες που του γεννάει το (αφιλόξενο, συνήθως) αστικό τοπίο, μπλέκουν σε έναν κατακλυσμό από σύντομες ηχητικές διαδρομές –άλλοτε αδέξια, άλλοτε αριστοτεχνικά. Και, τελικά, μέσα από άφθονα κομμάτια και κάμποσα ιντερλούδια ανάμεσά τους, αυτό το άλμπουμ δημιουργεί κάτι πολύ περισσότερο. Δημιουργεί το συναίσθημα μιας σχέσης που θα είχες με έναν παλιό φίλο με τον οποίον έχτισες κοινά όνειρα πριν η ζωή σας απομακρύνει, καθώς αυτός επιστρέφει μετά από χρόνια, χρησιμοποιώντας κώδικες επικοινωνίας που μοιραζόσασταν παλιά, ώστε να επαναφέρει, φευγαλέα, το οικείο εκείνο αίσθημα των ανθρώπων που, με έναν παράδοξο τρόπο, δεν χάνονται.
Τα Συγκεκριμένα Διαμερίσματα είναι ένα άλμπουμ περιπλανώμενο, γοητευτικό και «τυχοδιωκτικό», με ωραίες ηχητικές υφές, που έρχονται σε φυσική αλληλουχία με τις αστικές νευρώσεις και τις αλλοτριωμένες ανάγκες του μικρόκοσμου στον οποίον είναι εγκλωβισμένος ο Κτιριοκράτορας αφηγητής. Παρόλο μάλιστα που γίνεται σαφές ότι η αίσθηση του «καταραμένου» φοριέται σαν στυλ στα κομμάτια του δίσκου, ο Κτίρια Τη Νύχτα προκρίνει την art rock ευαισθησία του και γεφυρώνει με αυτοπεποίθηση το κενό μεταξύ των Κόρε.Ύδρο. και του The Boy. Έστω με αυτούς τους μπλαζέ εξυπνακισμούς που επαίρονται πως αδιαφορούν για αποδέκτες.
Η αδιέξοδη αγωνία στη "Ζωή", η περιπαικτική αφηγηματικότητα στο "Λεωφορείο" (το οποίο λοξοκοιτάει στο γραπτό του Φοίβου Δεληβοριά), η ετεροχρονισμένη παιδικότητα του "Καθώς Ξημερώνει Η Δευτέρα", το περιβάλλον αποξένωσης στο "Μια Αρρυθμία Πόλεων" και η αυτοσχέδια παλαβομάρα στα "Σαρκοβόρα Ασανσέρ", συνθέτουν ένα πειραματικό κοκτέιλ που δημιουργεί ρεαλιστικά πεδία ταύτισης με τον ακροατή. Πάντα με διαπραγματευτική διάθεση και χωρίς τον μπαμπούλα της «ποίησης» να σαμποτάρει την αμεσότητα. Ο καλλιτέχνης, βέβαια, δεν κλείνει την πόρτα στη μελωδικότητα –ακούστε για παράδειγμα τη "Μεγάλη Παραλία"– αστοχεί όμως όταν ξεπέφτει σε σχηματικό μισανθρωπισμό ("Εμπορικό Κέντρο"), σε εύκολο χαβαλέ ("Αστροδονητή") και σε εκείνες τις μικρές στιγμές που θέλει να τις καπουλάρει πριν εκτεθεί από τις ημιτελείς ιδέες του, με την εύκολη λύση του να τα αναγάγει όλα σε επίπεδο ευγλωττίας.
Θα κρατήσω τον πειραγμένο μελοδραματισμό που διαπερνά όλον τον δίσκο, τις ψύχραιμες αλλαγές στη διακύμανση που κοσμούν το υπέροχο "Χειρουργείο", τα ανάλυφα επίπεδα του "Άτλαντα" και τη μοναχικότητα στο μητροπολιτικό χάος που σκιαγραφείται στο "Η Πόλη Απόψε". Τραγούδια με πυξίδα τον μινιμαλισμό, προορισμένα για ανθρώπους που νιώθουν πως δεν θα είναι ποτέ το επίκεντρο της ιστορίας της ζωής τους.
Προορισμένους δηλαδή να ζουν σε συγκεκριμένα διαμερίσματα.
{youtube}Hu1KXgLpUis{/youtube}
