Στον 4ο «κανονικό» του δίσκο, ο Σουηδός τραγουδοποιός (σχεδόν) παραμερίζει τις ευαισθησίες του, επιλέγοντας να ανακαλύψει ξανά τις χαρές του λόγου και την αξία της σπαρταριστής αφήγησης.
Μας τραγουδάει λοιπόν ιστορίες που φαίνεται να έγραψε κάποιες ηλιόλουστες μέρες στο Γκέτεμποργκ, πάνω σε ρυθμούς που προκαλούν ένα είδος μητροπολιτικής ευδαιμονίας προς κάθε δυνητικό ακροατή. Το "To Know Your Mission", για παράδειγμα, αφηγείται την ιστορία ενός Μορμόνου ιεραπόστολου ευρισκόμενου σε υπαρξιακό δράμα, ενώ τα hits στα charts του 1997 του δυσκολεύουν τη ζωή. Αν στοιχειωδώς είσαι στα σύγκαλά σου, δεν γίνεται να μη σε συναπάρουν οι μελίρρυτες ερμηνείες του Lenkman και το παρεΐστικο πλαίσιο διάθεσης το οποίο φτιάχνει (και) σε αυτόν τον δίσκο.
Τα τραγούδια είναι ικανά να συντροφεύουν στα ακουστικά εκείνους τους «προχώ» με τα μακριά φουλάρια που συχνάζουν σε στέκια με ενημερωμένους barista, τους τύπους που κυκλοφορούν με το iPad ως αξεσουάρ για να διαβάζουν ηλεκτρονικά βιβλία –και να συνομιλούν παράλληλα με μποέμ φοιτήριες της Γαλλικής λογοτεχνίας– τους μοδάτους web designers που διοργανώνουν τα πιο «in» πάρτυ της πόλης σε αποθήκες, τους freelance φωτογράφους που κάνουν σεμινάρια στα new media και τους σερβιτόρους/ηθοποιούς, όσους μονίμως έχουν φιλόδοξους μονολόγους στα σκαριά. Χάρη στο On Life Will See You Now, ο Jens Lekman ζει την κομφορμιστική του φαντασίωση, σαν ιδανικός αφηγητής ιστοριών όλων των παραπάνω, μα και εκείνων που θεωρούν ότι ανήκουν σε αυτήν τη φυλή.
Φυσικά και παραμένει ακαταμάχητος ο Σουηδός τραγουδοποιός στον τρόπο με τον οποίον στήνει μελωδίες, ενώ συνεχίζει να είναι ταγμένος στην αρμονία και να φιγουράρει ως ένας γενναιόδωρα ρομαντικός βάρδος. Η πλευρά ωστόσο που μας παρουσίασε στο ξεκίνημά του, εκείνη η παθιασμένη φωνή που εξέφραζε με απόγνωση την ανάγκη για αυτοέκφραση, έχει καλυφθεί πλήρως από το φάντασμα του Paul Simon –αλλά στη λοβοτομημένη του εκδοχή, η οποία παίζει με ψευδοντίσκο τρικ και με τερτίπια της tropicalia. Τα δράματα των σχέσεων αντιμετωπίζονται έτσι με αδιανόητη ελαφρύτητα σε κομμάτια όπως στο "Our First Fight", με στυλ δηλαδή που μόνο σε έντεχνους βουτυρομπεμπέδες μπορεί να δημιουργήσει πεδίο ταύτισης. Οι μελωδίες όμως είναι τόσο διαολεμένα όμορφες, ώστε δεν γίνεται να μην αφεθείς να τις απολαύσεις. Τουλάχιστον μέχρι να πεταχτούν κάτι ξακούδουνα πνευστά για να σε γειώσουν απότομα, πετώντας σε τελικά εκτός κλίματος.
Όλο αυτό το χαριτωμένο τσιλιμπούρδισμα με τον ακροατή, έχει σαν αποτέλεσμα να χάνουν τη δυναμική τους οι μελωδικές ιδέες του Lekman. Ακούγοντας πάντως ένα κομμάτι σαν το "Hotwire Τhe Ferris" –στο οποίο συμμετέχει η Tracey Thorn– ή το γκρουβάτο "How We Met", δεν μπορείς να του κακιώσεις για πολύ.
Η επιτυχία ωστόσο ενός τέτοιου δίσκου μετριέται σε αληθινό συναισθηματικό αντίκτυπο και όχι στις φορές που θες να κάνεις γούτσου-γούτσου τα μάγουλα του τρισχαριτωμένου τραγουδιστή με τη βελούδινη φωνή.
{youtube}9huLGwbpoiA{/youtube}
