Εδώ και μια δεκαετία, οι Real Estate από το New Jersey έχουν καταφέρει να επιδείξουν με τις μουσικές τους κάμποσες διόλου ευκαταφρόνητες αρετές.
Αρχικά, ακόμη και αν μπορείς να τους κατηγορήσεις ότι (κατά κάποιον τρόπο) παίζουν συνέχεια τα ίδιο πράγμα, η συνεκτικότητα με την οποία το κάνουν και το γεγονός ότι καταφέρνουν να παραδώσουν άλμπουμ με όλη τη σημασία της λέξης –και όχι κομμάτια απλά τοποθετημένα στη σειρά– είναι γεγονότα άξια θαυμασμού.
Κατά δεύτερο λόγο, η ικανότητά τους να διεισδύουν τόσο αποτελεσματικά στην ουσία της pop γραφής, είναι πλέον ολοφάνερη. Το να σκαρώσει κανείς απλά και όμορφα pop τραγούδια είναι εξίσου δύσκολο με το να γράψει τις πιο περίτεχνες avant-garde συνθέσεις. Και παρόλο που συχνά-πυκνά (μερικές φορές ίσως και δικαιολογημένα) η pop μουσική απαξιώνεται ως «εύκολη» και «επιφανειακή», επιτρέψτε μου να είμαι σκεπτικιστής σχετικά με τα κίνητρα και τα ζητούμενα των επικριτών: άλλο το να μη σου αρέσει ή να μη σε αντιπροσωπεύει, άλλο το να την υποτιμάς.
Χωρίς να γίνονται φαφλατάδες και να ζορίζονται να αποδείξουν κάτι, δεν νομίζω ότι οι Real Estate επιθυμούν σώνει και ντε να γραφτεί το όνομά τους με χρυσά γράμματα στα βιβλία με τους μεγάλους pop ήρωες. Ξέρουν, χωρίς να πολυασχολούνται με αυτό, ότι πιθανότατα δεν θα γίνουν οι Rolling Stones, οι Oasis και δεν ξέρω κι εγώ ποιοι άλλοι, γράφουν απέριττη indie pop, είναι easy-going και ειλικρινείς. Καταρχάς με τους εαυτούς τους και, ως φυσική συνέχεια, με όσους ενδιαφερθούν να ακούσουν τη μουσική τους. To In Mind, 4ο κατά σειρά άλμπουμ τους, θα ικανοποιήσει λοιπόν και όσους ήδη τους έχουν σταμπάρει και τους ακολουθούν, όπως κι εκείνους που θα τους ανακαλύψουν μέσω αυτού.
Οι αναφορές είναι ευδιάκριτες. Οι, Byrds για παράδειγμα, στα "Stained Glass" και "Two Arrows" –και ευρύτερα η jangle pop με τις λουλουδιαστές κιθάρες της. Το ανάλαφρο βάδισμα του "Diamond Days" φωνάζει το όνομα των Belle And Sebastian, ενώ το "White Light" είναι ένα υποθετικό δείγμα του πώς θα ακούγονταν οι Field Mice αν κατάγονταν από τη Δυτική Ακτή των Η.Π.Α. και όχι από το Λονδίνο. Το "Holding Pattern" θα το 'λεγες και nu slowcore, που ξενοκοιτάζει σε μονοπάτια περπατημένα από τύπους σαν τον Marc DeMarco και τον Peter Segar (βλ. Homeshake). Μέχρι και space age pop θα συναντήσει κανείς στο άλμπουμ και πιο συγκεκριμένα στο "Time". Το δε "Darling" δεν επιλέχτηκε τυχαία ως single, μιας και πετυχαίνει εξαιρετικά τον ρόλο του. Είναι αυτό που λέμε «καλογραμμένο pop κομμάτι».
Αν ο δυνητικός ακροατής επιθυμεί να ακούσει κάτι το νεωτεριστικό, το ευφάνταστο ή το περιπετειώδες, δεν θα το βρει στη μουσική των Real Estate (ούτε και στη σύγχρονη κιθαριστική pop γενικότερα, άντε με μερικές εξαιρέσεις για να ξορκίσουμε τα σφάλματα της απολυτότητας). Αν όμως θέλει ήχους οικείους, ζεστούς, συναισθηματικά ασφαλείς, ευχάριστους (με χαρωπό ή μελαγχολικό τρόπο), καθώς και μια άκοπη περιήγηση σε τοπία που δεν τα χαρακτηρίζει η πολυπλοκότητα, τότε οι Real Estate αναδεικνύονται για ακόμα μία φορά συνεπέστατοι στο καθήκον τους. Το να αρχίσεις να τους κατηγορείς για επανάληψη ή ελλιπή έμπνευση, είναι λοιπόν σα να διαμαρτύρεσαι σε σουβλατζίδικο για την έλλειψη χορτοφαγικού μενού.
Ε, δεν φταίνε εκείνοι.
{youtube}VUFr4SK1-l4{/youtube}
