Φέροντας τη μνήμη του David Bowie και της kosmiche παράδοσης, τα απόκοσμα drones του Αμερικανού συνθέτη φτιάχνουν ένα σκιώδες άλμπουμ, για μια σκιώδη εποχή...

Για πολλούς, η μπάντα δεν υπάρχει πια δίχως τα αδέλφια Cavalera. Για όσους επιμένουν ν' ακούν και στην Kisser εποχή, όμως, συνεχίζουν το ποιοτικό σερί που ξεκίνησαν με το Dante XXI το 2006...

Το πιο στρωτό και καθησυχαστικό άλμπουμ του, τον βρίσκει εντούτοις μπερδεμένο: ενώ ξεφεύγει από τη μανιέρα του, διστάζει να αγκαλιάσει το mainstream...

Ξερό, νευρόσπαστο, «κρατσανιστό» black metal, σε έναν δίσκο σαν παλιό δερματόδετο γριμόριο με κιτρινισμένες σελίδες και σκούρο μελάνι, το κάθε άνοιγμα του οποίου προβάλει παράλογες σκιές στον τοίχο...

Η αστερόσκονη, η παρακμιακή ηδονή, καθώς και οι νευρώσεις των 1970s, βρίσκονται όλα διάσπαρτα, σε βάρος όμως του σαφούς αποτυπώματος της ίδιας της μπάντας...

Κάνουν μια ηχητική στροφή προς το progressive που φαίνεται να δυσαρέστησε κάποιους οπαδούς, χάρη στην οποία δίνουν όμως την καλύτερή τους δουλειά μέχρι σήμερα...

Ο πρώτος τους δίσκος με αποκλειστικά blues υλικό, έχει ως ατού τον ορεξάτο Richards και το έκφυλο coolness με το οποίο ο Jagger εκφέρει στίχους όπως «call the plumber darling, must be a leak in my drain»...

Αργόσυρτο doom/death metal 1990s κοπής, με μελωδικές (στα όρια του ρομαντικού) κιθαριστικές κορυφώσεις, και με πλήκτρα που ξέρουν ακριβώς πώς να σιγοντάρουν την εκφορά των στίχων...

Καταιγιστικά και ολοζώντανα ηλεκτρονικά, αιχμηρή ποίηση και σοφά άκαμπτη απαγγελία, δίνουν έναν δίσκο δοσμένο με τσαγανό και ειλικρίνεια...

Απομακρύνεται από τη ζώνη ασφαλείας του και φτιάχνει έναν τολμηρό και εύστροφο δίσκο-σταυροδρόμι, που πετυχαίνει να είναι τζαζ και χιπ χοπ ταυτόχρονα...

Με το πιάνο ως κυρίαρχο όργανο και με μια ισχυρή αίσθηση ερμηνευτικής αυτοπεποίθησης, στήνει ένα άλμπουμ συμφωνικού metal που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τις δουλειές της με τους Nightwish...

Τα πελώρια riffs των Ελβετών θυμίζουν βουνοπλαγιές και απέραντες ακτές, χτίζοντας μια αίσθηση μύθου που εν μέρει δικαιολογεί το hype γύρω από το όνομά τους...

Πάσχοντας δραματικά σε εμπνεύσεις, μπερδεύει την ανανέωση με το μπότοξ και επιδίδεται σε ένα κυκλοθυμικό παιχνίδι με το παρελθόν του, ως super star της απαστράπτουσας πρώτης εποχής του MTV...

Άλμπουμ με τα πάνω και τα κάτω του, που όμως περιέχει άφθονο καλοπαιγμένο hard rock, με το βλέμμα στις μεγάλες αμερικάνικες αρένες...

Μια συμπαγής δουλειά, με το βλέμμα στραμμένο στις 1990s δόξες τους, γεμάτη βαριά riffs, speed-αριστά και thrashy περάσματα, αλλά και μελωδικά ρεφρέν...

Δεν ακούγονται όσο μυστηριώδεις νομίζουν. Μάλλον τα σημάδια που άφησε πίσω της η αφηνιασμένη αμαξοστοιχία των Daft Punk ακολουθούν, με κομμάτια που στην ακμή της clubbing κουλτούρας θα τα λέγαμε «μπανάλ»...

Παγιδεύεται στην επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ και επαναλαμβάνεται, δεν αποτυγχάνει όμως να κρατήσει ψηλά τη symphonic metal φήμη των Ολλανδών...

Modular synth περιβάλλον ντελικάτο και διαλογικό, με ιδιοσυγκρασιακή ματιά πάνω στα κύματα του Ειρηνικού Ωκεανού και απόηχοι από τη μινιμαλιστική, σπειροειδή γραφή του Terry Riley...

Ένα προσεγμένο άλμπουμ εκ μέρους των Φινλανδών goth 'n' rollers, δουλεμένο από ώριμους μουσικούς με σχεδόν 25 χρόνια καριέρας και έναν έμπειρο παραγωγό...

Πηγαία μελωδικότητα, αναφορές στα βαριά χαρτιά της soul των 1970s και μια διάχυτη «πινκφλοϋδική» ντόπα. 10 τραγούδια που ρέπουν προς το σκοτάδι, μα βρίσκουν αρκετές διαφορετικές αποχρώσεις για να το περιγράψουν...