Ένας από τους ανθρώπους που συνεισέφεραν τα μέγιστα ώστε τα πικάπ να αντιμετωπιστούν ως μουσικά όργανα και ο όρος «turntablism» να καθιερωθεί στις συνειδήσεις των απανταχού μουσικόφιλων, ήταν ο Kid Koala.
Ξεκινώντας την πορεία του στα μέσα των 1990s, καθιερώθηκε στα '00s ως νεωτεριστής, ο οποίος έχτιζε τις μουσικές του μέσα από διάφορων ειδών, τρελά και παλαβά samples. Αυτό μάλιστα δεν το περιόριζε σε στούντιο ηχογραφήσεις αλλά φρόντιζε να το κάνει και ζωντανά, ενίοτε φορώντας κοστούμια κοάλα και γενικότερα καλλιεργώντας μια ωραία περσόνα, που αγκαλιάστηκε από το hip hop κοινό, μα στη συνέχεια βρήκε και ευρύτερη ανταπόκριση. Καθόλου τυχαίο δεν ήταν έτσι ότι η Ninja Tune τον τσίμπησε κατευθείαν, ούτε και ότι υπήρξε μέλος του σπουδαίου hip hop σούπερ γκρουπ Deltron 3030. Ακόμη και ο πολύς αλλά σίγουρα ανοιχτόμυαλος Mike Patton συναντήθηκε μαζί του στους Lovage και Peeping Tom, ενώ η συμμετοχή του στους Gorillaz δεν νομίζω να κάνει μεγάλη αίσθηση σε κανέναν, μιας και ο Damon Albarn φρόντιζε πάντα να διαλέγει τα πιο ιδιαίτερα και περίεργα «φρούτα» για το συγκεκριμένο πρότζεκτ.
Την Emilíana Torrini, από την άλλη, μόνο ως όνομα την είχε πάρει ξυστά το αυτί μου. Και, για να πω την εξυπνάδα μου, δεν ασχολήθηκα ποτέ, μιας και το όνομα με προϊδέαζε για τραγουδίστρια ιταλικής ποπ, τύπου Eros Ramazzotti. Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τις λανθασμένα στερεοτυπικές διαδικασίες του εγκεφάλου να κωδικοποιεί πληροφορίες. Αποτέλεσμα αυτών, ήταν να μη γνωρίζω μέχρι σήμερα ότι υπήρξε μέλος των αξιοσέβαστων Ισλανδών GusGus (τους οποίους παρεμπιπτόντως πολύ γούσταρα στις δόξες τους), ότι έχει συνεργαστεί με την Kylie Minogue και τους Thievery Corporation κι ότι έχει πει κι ένα κομμάτι για τον Gollum, στο 2ο μέρος της κινηματογραφικής τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Οι δύο αυτοί μουσικοί αποφάσισαν λοιπόν να συνεργαστούν σε ένα μακροσκελές άλμπουμ 18 κομματιών (παρακαλώ), συνεχίζοντας κάπως ό,τι δειλά είχε ξεκινήσει το 2011 ο Kid Koala μέσα από το audiovisual graphic novel του με τίτλο Space Cadet. Ένα ακόμα κομμάτι της έμπνευσης προήλθε από βραδιές στις οποίες ο Καναδός μουσικός, παίζοντας δίσκους οι οποίοι δεν εστίαζαν σε δυνατά beats, καλούσε τον κόσμο να εκφραστεί ζωγραφίζοντας –εξού και το «Music To Draw To», στον τίτλο.
Αφήνοντας για λίγο στην άκρη την κατά ριπάς ρήψη samples και ρίχνοντας το βάρος σε φυσικά όργανα, στην ανεπαίσθητη ρυθμολογία και στην αλαφροΐσκιωτη φωνή της Ισλανδής τραγουδοποιού, το τελικό αποτέλεσμα ηχεί σίγουρα ενδιαφέρον: «κινηματογραφικό», μελαγχολικό ή καταπραϋντικό (ανάλογα σε τι φάση θα σε πετύχει) και φυσικά χαμηλών τόνων.
Προσωπικά θαυμάζω τους μουσικούς (και τους ανθρώπους γενικότερα) που ξεβολεύονται, βγαίνοντας από τις ζώνες ασφαλείας τους. Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο καλό ή γνώριμο, έχει πάντα ενδιαφέρον να δει κανείς πώς δρουν σε καινούρια περιβάλλοντα, πώς προσαρμόζονται στα ζητούμενα κάθε εποχής, πώς μεγαλώνουν και προβληματίζονται βρε αδερφέ. Δεν ξετρελάθηκα λοιπόν με τα ambient pop ηχητικά τοπία του άλμπουμ, χάρηκα όμως που με ξάφνιασε ο Kid Koala και εμμέσως μου είπε «για δες κι αυτήν την πλευρά μου». Η φωνή επίσης της Torrini είναι εξαιρετική: το εγχείρημα ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της και νομίζω ότι κέρδισε τις εντυπώσεις. Εξάλλου, για πρωινό τις έχουν τέτοιες αργόσυρτες, εσωτερικές και αμπιεντοποστροκίζουσες αναζητήσεις εκεί στο απομονωμένο νησί της Bόρειας Ευρώπης.
Αν το άλμπουμ είχε έτσι μικρότερη διάρκεια, μεγαλύτερη συνοχή και περιοριζόταν σε 10 ας πούμε κομμάτια, θεωρώ ότι θα είχε πολλά περισσότερα να πει. Ο μινιμαλισμός του όλου πονήματος δεν βρίσκει όμως εφαρμογή στην περίπτωση που κάποιος κληθεί να το αντιμετωπίσει ως κάτι ενιαίο –κι εκεί νομίζω πως χάθηκε το παιχνίδι. Δεν έχεις κάτι έντονα αρνητικό να προσάψεις στο Music To Draw To: Satellite, αλλά, στ’ αλήθεια, πόσες φορές θα μπεις στη διαδικασία να το ακούσεις;
{youtube}Q9Ulal7wH6Y{/youtube}
